|
| |
| |
| |
Vertaalde poëzie
| |
| |
Twee gedichten
Charles Baudelaire
(Vertaling Peter Verstegen)
De albatros
Vaak vangt het scheepsvolk, om verveling te verdrijven,
De vogel albatros die op zijn wieken wijd,
Als lome reisgenoot, elk schip nabij kan blijven
Dat over 't bitter diep der oceanen glijdt.
Maar amper dwingt men hem om op het dek te landen,
Of deze vorst van het azuur sleept gelijk twee
Peddels zijn vleugelpaar, groot en wit, als een schande
Grotesk en zielig aan weerszijden met zich mee.
Gevleugeld reiziger, nu krachteloos, onhandig!
Komiek en lelijk nu, vroeger een lust voor 't oog!
De een brandt met een pijp zijn snavel en de ander
Aapt hinkend het onmachtig dier na dat eens vloog!
De Dichter is gelijk die prins der hemelkringen,
Hij die met storm verkeert, lacht elke schutter uit;
Verbannen aan de grond, waar spotters hem omringen,
Wordt hij door reuzenwieken in zijn gang gestuit.
| |
L'albatros
Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.
A peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d'eux.
Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid!
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait!
Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.
| |
| |
| |
Mens en zee
Jij, vrije mens, bemint de zee je leven lang!
De zee weerspiegelt je, want richt je blik op haar en
Je ziet je ziel in haar eeuwig golvende baren,
Je geest is even diep en even bitterwrang.
Graag duik je in dat diepst van eigen beeltenis,
Je oog, je armen één omhelzing en soms weet je
Van 't eigen hart zelfs het rumoeren te vergeten
Bij haar luid klagen dat woest en ontembaar is.
Uw beider duisternis wordt niet geopenbaard:
O mens, niemand die ooit uw diepste afgrond peilde,
O zee, niemand kent u in uw verborgen weelde,
Omdat gij beiden uw geheim jaloers bewaart!
En desondanks duurt het nu al een eeuwigheid
Dat gij elkaar bevecht, zonder spijt of erbarmen,
Omdat bloeddorst en dood zozeer uw hart verwarmen,
O broeders nooit verzoend, o strijders voor altijd!
| |
L'homme et la mer
Homme libre, toujours tu chériras la mer!
La mer est ton miroir; tu contemples ton âme
Dans le déroulement infini de sa lame,
Et ton esprit n'est pas un gouffre moins amer.
Tu te plais à plonger au sein de ton image;
Tu l'embrasses des yeux et des bras, et ton coeur
Se distrait quelquefois de sa propre rumeur
Au bruit de cette plainte indomptable et sauvage.
Vous êtes tous les deux ténébreux et discrets:
Homme, nul n'a sondé le fond de tes abîmes;
O mer, nul ne connaît tes richesses intimes,
Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets!
Et cependant voilà des siècles innombrables
Que vous vous combattez sans pitié ni remord,
Tellement vous aimez le carnage et la mort,
O lutteurs éternels, ô frères implacables!
|
|
Auteursrechtelijk beschermd