De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 122]

Vier gedichten
Julia Hartwig^*
(Vertaling Esselien 't Hart))

O, mijn uitverkorene

Een afgehouwen hand die een fakkel vasthoudt leidt mij de nacht in
voert mij langs paden tussen rotsen en sparren
beschrijft een boog langs de door bergen omsloten horizon en spreekt in mij
Je krijgt niets meer dan dit noordelijk hardbevroren landschap
dan die koudgeworden boomkuilen onder je voeten dan dat geruis
en een pluk mos om je ogen af te vegen
De gevleugelde wind zal je bevruchten en je zult zelf gevleugeld zijn
lichter dan de naakte najaden die op hun roze ruggen
onder het ijs van de bergbeek naar beneden glijden
Lichter dan hun gezang
Kijk of dit land je liefde waard is
Op je schedel strijkt een adelaar neer klaar voor de sprong
door je mond snijdt het gewelddadig lemmet van de wind
Leer hier gelukkig te zijn houd hier je noordelijk lot ten doop
Wolvinnetanden zul je krijgen en een dikke vacht zal je bedekken
je laat de legende herleven en je gehuil overstemt het slapeloze duister
en de slang spant zich in het nest de jonge bloem wasemt zweet uit
o uitverkorene van mijn dromen ik heb je de nacht ingeleid

* Julia Hartwig (1921, Lublin) studeerde Pools tijdens de oorlog en vervolgens Frans in Parijs. Schrijfster van zes bundels gedichten en boeken over Gérard de Nerval en Apollinaire. De hier opgenomen gedichten komen uit de bundels Tweevuldigheid (1971), Waken (1978) en Een moment van stilstand (1980).

[p. 123]

Spraak, o spraak

Ik sta onder de stortregen van die woorden als onder een stortbui
van kwikzilver en gier, onder een lawine van stenen, onder rond-
vliegende modder, onder een regen van sterren, onder een hagel van
neergeschoten eenden, onder het puin van een opgeblazen wolken-
krabber, onder de luchtaanval van een sprinkhaan die alles vernietigt
wat hij op zijn weg vindt.

Ik word omsingeld door sprekende monden, oud, jong, slissend,

welluidend, gedempt, hees, zeurend.

Hoe lang al geleden hebben jullie in mij de nieuwsgierigheid, de

verwachting, de verrassing gesmoord. De advocaat, de rechter, de
verkoper, de dronkaard, de verklikker, de hoer, allemaal een en het-
zelfde. Uit zakken vol gaten stroomt kaf, onvruchtbare loomheid be-
vangt de schimmen dolend aan die troebele rivier van woorden die
de getuigen van onze menselijkheid hadden moeten zijn.

Laat hen desondanks praten. Anders zwellen ze op van woorden,

stikken ze, barsten ze, puilen hun ogen uit hun hoofd, velt hen een
beroerte.

Ik heb een oude vrouw gezien die om te kunnen praten voorbij-

gangers aanklampte. Ik heb een vertwijfelde man in de kracht van
zijn leven ontmoet die niet ophield met schreeuwen.

Mowo, mowo

[p. 124]

Maar natuurlijk

Maar natuurlijk deug jij ook voor martelaar
met die zwakke gezondheid van je met je astma
met je verfijnde gewoonten
en het genoegen van een dagelijks warm bad
Maar natuurlijk Het is helemaal niet gezegd
dat je altijd zo peinzend zult rondlopen
met dat milde glimlachje van je
dat ze op een dag jouw boeken niet overhoop zullen halen
dat uit jouw kapotgeslagen gezicht geen bloed zal vloeien

Ależ tak

Wat hoor je in de keuken?

Dat ze ouder is geworden, dat zijn voeten opzetten, dat ze iemand

hebben opgesloten en een ander hebben vrijgelaten, dat de soep
overkookt en dat er in de buurt een oud vrouwtje is vermoord, en
ook een flard van een vioolconcert uit de benedenwoning aan de
overkant, de kreet geef me een zoen, tadek en de klap van een vleu-
gel van een verdwaalde duif tegen de ruit.

Wat zie je in de keuken? Groente die nog een ogenblik plant is,

vlees dat de adem van het dier nog niet is vergeten.

De snelheid waarmee materie in een nieuw kostuum wordt gesto-

ken is hier bijna bezield. Water, vuur en zout begeleiden het strenge
ceremonieel van de transformatie, de materie staat nog in de glans
van verwachting. Pas in de kamer blijkt dat het onze krachten te bo-
ven gaat om uit die elementen iets fraais te scheppen dat het niveau
van kunst zou kunnen bereiken.