De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 31]

Kleine afstand
Marnix Niemeijer

Wel mogen, maar niet doen; de ellebogen op
de vensterbank, kijk ik, uit gewoonte, naar
wat buiten is. Mijn hoofd neemt alles in zich,

op het glas. Ik denk geleerd: ben ik dat nou
of niet. Weer kort een grimas, dan, ietwat
luid, tik ik, gespeeld afwezig, tegen de ruit.

*

Het klinkerwegdek is in alle vroegte afgelegd
van wat het droeg. Ontzet zie ik de aarde bloot:
de schaamte van gebroken rioleringsbuizen, zo

zonder meer, op straat gezet. De dood komt stellig
uit de grond, nu door een kraan, zichtbaar
voor iedereen, de ondergangen worden opgeheven.

*

Ik ben de dader achter glas. Wat lang geleden
was, laat ik te voorschijn komen; ja, zoals ik
het mij herinner, zo laat ik de regen stromen.

Waar eerst het klinkerwegdek lag, komt al een water-
diepte boven. Nu niet gaan slapen, ook niet
mijn ogen dicht: ik moet het zien, dit godsgericht.

*

Ik leg het straatbeeld vast. Een blauwe lucht,
de huizen, tuinen en de hopen zand; het past
precies om haar figuur. Zolang ik kijk, is er

iets van intimiteit. Tegelijk, het gevoel van
nog langer kijken hier, maakt mij te oud
voor haar. Ik draai me om en ga.