De Tweede Ronde. Jaargang 9
(1988)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 167]
| |
Jevgeni OneginGa naar voetnoot*
| |
XXIXЛюбви все возрасты покорны;
Но юным, девственным сердцам
Ее порывы благотворны,
Как бури вешние полям:
В дожде страстей они свежеют,
И обновляются, и зреют -
И жизнь могущая дает
И пышный цвет, н сладкий плод.
Но в возраст поздний н бесплодный,
На повороте наших лет,
Печален страстн мертвой след:
Так бури осени холодной
В болото обращают луг
И обнажают лес вокруг.
| |
[pagina 168]
| |
30Jevgeni is verliefd! Vanwege
Tatjana zint hij dag en nacht
Op plannen. Zijn verstand streeft tegen,
Maar als een schoolgaand knaapje smacht
Hij naar een huis. Op vreemde uren
Rijdt hij erheen en blijft staan turen
Naar deur en vestibuleruit.
Ontvangst of feest, hij slooft zich uit:
Verhit legt hij, wanneer zij weggaat,
Haar boa om, of raakt haar hand
Heel even aan, of maakt galant
Vrij baan door al wat in de weg staat
Aan pronklivreien. Zelfs als hij
Haar zakdoek opraapt is hij blij.
| |
XXXСомненья нет: увы! Евгений
В Татьяну, как дитя, влюблен;
В тоске любовных помышлений
И день и ночь проводит он.
Ума не внемля строгим пеням,
К ее крыльцу, стеклянным сеням
Он подъезжает каждый день;
За ней он гонится, как тень;
Он счастлив, если ей накинет
Боа пушистый на плечо,
Или коснется горячо
Ее руки, или раздвинет
Пред нею пестрый полк ливрей,
Или платок подымет ей.
| |
31Hoe hij ook streeft, zijn hartsverlangen
- Ten dode toe - wordt genegeerd.
Zij blijft hem in haar huis ontvangen,
Zegt weinig, buigt gereserveerd...
En elders groet zij afgemeten
Of doet alsof zij is vergeten
Dat hij bestaat. Koketterie?
Welneen, dat is een houding die
Haar kring niet duldt. - De lijdensbeker
Is diep; het Danaïdenvat
Blijft leeg; zij houdt zich blind, en dat
Onegin tering heeft lijkt zeker.
Vaak raadt men hem ietwat ontdaan
Een dokter of een Kurort aan.
| |
XXXIОна его не замечает.
Как он нн беӥся, хоть умри.
Свободно дома принимает,
В гостях с ним молвит слова три,
Норой одним поклоном встретит,
Порою вовсе не заметнт;
Кокетства в ней ни капли нет -
Его не терпнт высший свет.
Бледнеть Онегнн начинает:
Ей иль не видно, иль не жаль;
Онегин сохиет - н едва ль
Уж нө чахоткою страдаст,
Все шлют Онегина к врачам,
Тө хором шлют его к волам.
| |
[pagina 169]
| |
32Maar liever stuurt hij een bericht aan
Zijn voorgeslacht: ik kom eraan.
Tatjana hecht er geen gewicht aan;
Zal ooit een vrouw zulk leed verstaan?
Desondanks hoopt hij, spant zich in, en
Blijft energiek op kansen zinnen.
Zijn ziekte geeft hem zelfs de kracht
Een brief te schrijven: in één nacht
Verwoordt zijn zwakke hand zijn passie.
In brieven ziet hij weinig, maar
Zijn leed is nu ondraaglijk zwaar;
Hij móet zich schrijvend van de last die
Hem drukt ontdoen, en pleit en smeekt.
Hier volgt zijn brief; geen woord ontbreekt.
| |
XXXIIА он не едет; он зараие
Писать ко прадедам готов
О скорой встрече; а Татьяне
И дела нет (их пол таков);
А он упрям, отстать не хочет,
Еще надеется, хлопочет;
Смелей [...]дорового, больной,
Княгине слабою рукой
Он пишет страстное посланье.
Хоть толку мало вообще
Он в письмах видел не вотще;
Но, знать, сердечное страданье
Уже пришло ему невмочь.
Вот вам письмо его точь-в-точь.
| |
Onegins brief aan TatjanaIk weet dat het geheim dat ik
Nu ga onthullen je zal krenken.
Je zult mij slechts verachting schenken;
Ik vrees je hoon, je strenge blik.
Wat wil ik eigenlijk bereiken?
Ik weet dat men boosaardig lacht
Als iemand in zijn ziel laat kijken
En menselijk begrip verwacht.
Toen wij elkaar bij toeval zagen
In jullie tuin, dorst ik niet wagen
Te geloven in je tederheid.
Mijn doodse vrijheid was mijn leven;
Ik wenste haar niet op te geven,
Al was ik menigmaal verleid.
En Lenski's dood... Mijn hart verkilde
En keerde zich van alles af
Wat waarde heeft. Al wat ik wilde
| |
Письмо онегина к ТатьянеПредвижу все: вас оскорбнт
Печальной тайны объясненье.
Какое горькое презренье
Ваш гордый взгляд изобразит!
Чего хочу? с какою целью
Открою душу вам свою?
Какому злобному веселью.
Быть может, повод подаю!
Случайно вас когда-то встретя,
В вас искру иежиости заметя,
Я ей поверить не посмел:
Прнвычке милой не дал ходу;
Свою постылую свободу
Я потерять не захотел.
Еще одно нас разлучило...
Несчастной жертвой Ленский пал.
Ото всего, что сердцу мило,
| |
[Nederlands] | |
[pagina 170]
| |
Was vreemdelingschap, wat geen straf
Zou zijn, dacht ik; neen! rust en vrijheid
Zouden geluk vervangen! Maar
Hoe dwaas was dat idee! Hoe zwaar
De straf voor mijn gemis aan wijsheid!
Neen! jou te zien! Jou volgen waar
Je heen gaat! Met verliefde ogen
Je blik ontmoeten! Je gebaar,
Je glimlach gadeslaan! Bewogen
Je stem vernemen! Je verstaan
In je volmaaktheid! Van ontroering
Verbleken, kwijnen en vergaan
Als jij mij ziet! Dát is vervoering!
Maar nu mij dit ontzegd is, word
Ik doelloos her en der gedreven.
De dag is kostbaar, 't uur is kort,
Maar ik verspil mijn lege leven
Aan dagen vol benauwenis,
Die 't noodlot telt: mijn spanne is
Ten einde, het mij toegemeten
Respijt is kort. Des morgens moet
Ik, om nog voort te leven, weten
Dat ik die dag nog jou ontmoet.
Je kunt mijn zwak pleidooi verachten
Als sluw bedachte retoriek.
Ik vrees je strengheid en je kracht, en
Ik hoor je toornige kritiek,
Als je eens wist hoe ik moet lijden
En dorsten in mijn liefdeshel!
Elk uur met mijn verstand moet strijden
Tegen die razende rebel,
Mijn bloed! Je knieën wil omknellen,
Weeklagen, snikken, smeken om
Je gunst! je alles wil vertellen...
En daarbij moet ik onder 't mom
Van koelheid rustig met je praten,
| |
[Russisch]Тогда я сердце оторвал;
Чужой для всех, ничем не связан,
Я думал: вольность н покой
Замена счастью. Боже мой!
Как я ошибся, как наказан...
Нет, помннутно видеть вас,
Повсюду следовать за вами,
Улыбку уст, движенье глаз
Ловить влюблениыми главами,
Внимать вам долго, понимать
Душой все ваше совершенство,
Пред вами в муках замирать,
Бледнеть и гаснуть... вот блаженство!
И я лмшен того: для вас
Тащусь повсюду наудачу;
Мне дорог день, мне дорог час:
А я а напрасной скуке трачу
Судьбоӣ отсчитанные дни.
И так уж тягостны они.
Я знаю: век уж мой измерен:
Но чтоб продлилась жизнь моя,
Я утром должен быть уверен,
Что с вамн днем увижусь я...
Боюсь: в мольбе моей смнренной
Увндит ваш суровый взор
Затеи хитрости презренной -
И слышу гневный ваш укор.
Когда б вы знали, как ужасно
Томнться жаждою любви,
Пылать - и разумом всечасно
Смнрять волненне в крови;
Желать обнять у ьас колени
И, зарыдав, у ваших ног
Излить мольбы, признанья, пени,
Все, все, что выразнть бы мог,
А между тем притворным хладом
| |
[Nederlands] | |
[pagina 171]
| |
Gesprek en blik, correcte stijl
Als schild en wapentuig, terwijl
De schone schijn geen veer mag laten...
Maar 't zij zo; mij ontbreekt de kracht
Mijzelf nog langer te bevechten.
Vergeefsheid! Alles is beslecht, en
Ik volg mijn lot. Jij hebt de macht.
| |
[Russisch]Вооружать н речь и взор,
Вести спокойный разговор,
Глядеть на вас веселым взглядом!.
Но так н быть: я сам себе
Противиться не в силах боле;
Все решено: я в вашей воле
И предаюсь моей судьбе.
| |
33Geen antwoord. Hij wordt doodgezwegen!
Nóg tweemaal schrijft hij, maar geen woord.
Bij een ontvangst komt hij haar tegen:
Wat kijkt ze steng! Ze is verstoord,
Maar slaagt erin hem te negeren;
Driekoningen kan van haar leren
Wat kou is. Vastberaden drukt
Haar mond het streven uit - en 't lukt -
Over haar ergernis te zwijgen.
Onegin kijkt nauwkeurig, maar
Ziet niets van sympathie... kan daar
Ooit twijfel of een huilbui dreigen?
Geen tranenvlek ontsiert die rots
Van gramschap en gekwetste trots.
| |
XXXIIIОтвета нет. Он вновь посланье:
Второму, третьему письму
Ответа нет. В одно собранье
Он едет; лишь вошел... ему
Она навстречу. Как сурова!
Его не видят, с ннм ни слова;
У! как теперь окружена
Крещенским холодом она!
Как удерх[...] ь негодованье
Уста упрямые хотят!
Вперил Онегин зоркий взгляд:
Где, где смятенье, состраданье?
Где пятна слез?.. Их нет, их нет!
На сем лице лишь гнева след...
| |
[pagina 172]
| |
34Of vreest zij dat men iets zal raden?
De monde zit op 't vinkentouw...
Eén zwak moment... één escapade...
Men tipt haar man... Zoiets gaat gauw.
Wie weet? - Maar waartoe langer pogen?
Onegin acht de hoop vervlogen
En denkt: ‘Vervloekt! ik lijk wel gek’.
Dat klopt: in zijn studeervertrek
Wil hij de monde wéér vergeten.
En dan komt de herinnering
Hoe hij ooit als beginneling
Door spleen werd achternagezeten,
Gevangen, bij de kraag gevat,
En weggestopt in 'n donker gat.
| |
XXXIVДа, может быть, боязни тайиой,
Чтоб муж нль свет не угадал
Проказы, слабости случайной...
Всего, что мой Онегин зиал...
Надежды нет! Он уезжает,
Свое безумство проклинает -
И, в нем глубоко погружен,
От света вновь отрекся он.
И в молчаливом кабинете
Ему припомннлась пора,
Когда жестокая хандра
За ним гналася в шумном свете,
Поймала, за́ ворот взяла
И в темный угол заперла.
| |
35Opnieuw ging hij van alles lezen:
De hele Gibbon, veel Rousseau,
Chamfort, Bichat, de onvolprezen
Madame de Staël, en voorts Tissot,
Manzoni, Herder, Fontenelle,
De kampioen der skepsis, Bayle,
En van de onzen óók soms iets.
Alles was goed, maar hij zag niets
In almanakken of journalen
Waarin men preekt, ons graag vertelt
Hoe 't moet, en nú nog op mij scheldt -
Al zingt men soms in madrigalen
Mijn lof. Ik denk dan elke keer:
E sempre bene, waarde heer!
| |
XXXVСтал вновь читать он без разбора.
Прочел он Гиббона, Руссо,
Манэони, Гердера, Шамфора,
Madame de Staël, Биша, Тиссо,
Прочел скептического Беля,
Прочел творенья Фонтенеля,
Прочел из наших кой-кого,
Не отвергая ничего:
И альманахи и журналы,
Где поучеиья нам твердят,
Где нынче так меня бранят,
А где такие мадригалы
Себе встречал я иногда:
E sempre bene [...], господа.
| |
[pagina 173]
| |
36Zijn ogen lezen, zijn gedachten
Zijn ver. En zie! Een schimmenheir
Stijgt in hem op uit diepe schachten
Van lust en smart. Hij ziet veeleer
Wat oprijst achter alle woorden
Dan wat er staat; intens bekoord en
Geboeid ontwaart zijn geestesoog
Al wat ooit 's mensen hart bewoog
Of sterkte sinds de oudste tijden:
Gerucht en dreiging; profetie
En oorsprongsmythe; dromen die
Tot niets bestaands zijn te herleiden;
Een roerig, lang, absurd verhaal;
Of ook: een brief in meisjestaal.
| |
XXXVIИ что ж? Глаза его читалн,
Но мысли были далеко;
Мечты, желания, печали
Тесннлись в душу глубоко.
Он меж печатными строками
Читал духовиыми глазамн
Другие строкн. В них-то он
Был совершеино углублен.
То были тайиые преданья
Сердечной, темной старины,
Ни с чем не связанные сны,
Угрозы, толкн, предсказанья,
Иль длииной сказкн вздор живой,
Иль письма девы молодой.
| |
37Maar denken en gevoel vervagen
Tot lethargie, en in zijn cel
Komt de Verbeelding hem belagen,
En deelt haar bonte faro-spel:
Hij ziet een sneeuwveld; roerloos ligt daar
Een jongeman in 't winterlicht, maar
Hij slaapt niet, en de sneeuw wordt rood;
Er klinkt een stem: ‘... de man is dood!’
Hier zijn de langvergeten haters,
Lafaards en lasteraars, en daar
De waardeloze vriendenschaar,
En, jong en mooi, de zwerm verraadsters.
Maar ook: een landhuis, waarin zíj
Aan 't raam zit... altijd, altijd zíj.
| |
XXXVIIИ постепенно в усыплеиье
И чувств и дум впадает ои,
А перед ним воображенье
Свой пестрый мечет фараон.
То вндит он: на талом снеге,
Как будто спящий на ночлеге,
Недвижим юноша лежит,
И слышит голос: что ж? убнт,
То вндит ои врагов эабвениых,
Клеветников и трусов злых,
И рой измеиинщмолодых,
И круг товарищей презренных,
То сельскнй лом - и у окна
Снлнт оно... и все она!..
| |
[pagina 174]
| |
38De sleur sloeg toe, en - wat dan snel gaat -
Hij werd haast gek, mijn kluizenaar,
En bijna dichter (wat een weldaad
Had kunnen zijn); hij ging zowaar,
Verward en als door magnetisme
Iets voelen van de mechanismen
Van Russisch rijm en dichtertaal.
Hij neuriede zelfs menigmaal
- Als hij, aan 't vuur gezeten met een
Recensie, in de vlammen keek
En bijna op een dichter leek -
‘Idol mio' of Benedetta’.
Soms viel het tijdschrift uit zijn hand
Of een pantoffel vloog in brand.
| |
XXXVIIIОн так привык теряться в атом,
Что чуть с ума не своротил
Или ие сделался поэтом.
Призиаться, то-то б одолжнл!
А точно: силой магнетизма
Стнхов российских механизма
Едва в то время не постиг
Мой бестолковый ученик,
Как походил ои иа понта,
Когда [...] углу сидел однн.
И перед ним пылал камни,
И ои мурлыкал: Benedella1)
Иль Idol mio2) и ронял
В огонь то туфлю, то журнал.
| |
39Maar elke dag bleef 't langer licht, en
De winter stond al op vertrek.
Onegin kwam niet toe aan dichten,
En ging niet dood en werd niet gek.
En op een ochtend in het voorjaar
Verliet hij het bedompte oord waar
Hij als marmot in kamerjas
De winter achter dubbel glas
Had doorgebracht. - Zijn slede snelt de
Neva langs. Op het blauw-wit-grijs
Van uitgehouwen blokken ijs
Danst speels de zon; tot modder smelt de
Doorploegde sneeuw op straat en plein.
Wat mag Onegins doel toch zijn?
| |
XXXIXДни мчались: в воздухе нагретом
Уж разрешалас[...] зима:
И он не сделался поэтом,
Не умер, не сошел с ума.
Весна жнвит его: впервые
Свои покои запертые.
Гле зимвал он, как сурок,
Двойные окны, камелек
Он ясным утром оставляет,
Несется вдоль Невы в санях.
На снних, иссеченных льдах
Играет солнце; грязно тает
На улицах разрытый снег.
Куда по нем свой быстрый бег
| |
[pagina 175]
| |
40U raadt het! Wie kan 't anders wezen,
Dan zijn Tatjana, zijn godin,
Zijn gekte (kan zoiets genezen?).
Lijkbleek stapt hij haar voordeur in.
Hij kijkt de hal rond - daar is niemand;
Loopt de ontvangstzaal in - weer niemand;
Een deur door - en blijft dan ontdaan,
Verbijsterd op de drempel staan.
Daar zit de vol ontzag geprezen
Vorstin, alleen, in négligé,
Bleek, moe, als na een démasqué
Iets dat een brief kan zijn te lezen.
Zij is door droefheid overmand
En huilt; haar hoofd steunt op haar hand.
| |
XLСтремит Онегин? Вы заране
Уж угадали; точно так;
Поимчался к ней, к своей Татьяне,
Мой ненсправленный чудак.
Идет, на мертвеца похожий,
Нет ни одиой душн в прихожей,
Он в залу; дальше: никого,
Дверь отворил он. Что ж его
С такою силой поражает?
Княгиия перед ннм, одна,
Сидит, не убрана, бледна,
Письмо какое-то читает
И тнхо слезы льет рекой,
Опершись иа руку щекой.
| |
41Wie had niet haar verzwegen lijden
Begrepen na één kort moment?
En de arme Tanja die zich wijdde
Aan smart in de vorstin herkend?
Jevgeni werpt zich aan haar voeten
Om voor zijn grove fout te boeten.
Zij siddert, zwijgt, is niet verrast
Of boos, bekijkt haar vreemde gast
Met aandacht, ziet zijn uitgedoofde
Doodzieke blik, zijn stil verwijt,
Zijn smekende vertwijfeldheid,
En weet. Het meisje dat geloofde
In dromen en in 't hart is weer
In haar gaan leven als weleer.
| |
XLIО, кто б немых ее страдаиий
В сей быстрый миг не прочитал!
Кто прежней Тани, бедной Тани
Теперь в княгине б не узнал!
В тоске безумиых сожалений
К ее ногам упал Евгений:
Она вздрогнула и молчит
И на Онегина глядит
Без удивления, без гнева...
Его больной, угасший азор,
Молящий вид, немой укор,
Ей внятно все. Простая дева,
С мечтами, сердцем прежиих дней,
Теперь опять воскресла в ней.
| |
[pagina 176]
| |
42Zij vraagt hem niet om op te staan, en
Duldt op haar hand zijn kus (wat zou
Zij dromen?) Kalm kijkt zij hem aan, en
Vindt wegen uit haar barre kou.
Zacht zegt zij na een lange stilte:
‘Sta op. Ik zal je zonder kilte,
Onegin, eerlijk zeggen wat
Mij nu bezielt. Je weet nog dat,
Toen wij elkaar door 't lot ontmoetten,
Jij mij in onze tuin, die laan,
De les las. Ik hoorde je aan,
Ik boog mij voor je woordenvloed, en
- Dat weet je toch? - heb lang getreurd.
Welnu, vandaag is het mijn beurt.
| |
XLIIОиа его не подымает
И, не своля с иего очей,
От жадных уст не отымает
Бесчувственной руки своей...
О чем теперь ее мечтанье?
Проходит долгое молчанье,
И тихо наконец она:
‘Довольно; встаньте. Я должна
Вам объясниться откровенно.
Онегин, помните ль тот чаг,
Когда в саду, в аллсе нас
Судьба свела, и так смиренио
Үрок ваш выслушала я?
Сегодия очередь моя.
| |
43Ik was toen nog heel jong, Onegin,
En mooier, denk ik. En verliefd.
Maar wat kwam ik in jouw hart tegen?
Welk antwoord? Strengheid toch? Gegriefd
Begreep ik: meisjesliefde had je
Te vaak gekend, nietwaar? Vertrad je
Daarom de mijne? Nors en kil
Hield je je preek. Mijn hart staat stil
Als ik ons daar opnieuw zie wandelen:
Dat gruwzaam uur, mijn jong tumult,
Jouw blik... maar toch draag jij geen schuld:
Je had niet beter kunnen handelen.
Je harde, nobele beleid
Vervult mij nóg met dankbaarheid.
| |
XLIIIОнегин, я тогда моложе,
Я лучше, кажется, была,
И я любила вас; и что же?
Что в сердце вашем я иашла?
Какой ответ? одну суровость.
Не правда ль? Вам была не новость
Смирениой девочки любовь?
И ныиче - боже! - стынет кровь,
Как только вспомню вэгляд холодныӣ
И вту проповедь... Но вас
Я ие внню; в тот страшный час
Вы поступили благородно,
Вы были правы предо мной:
Я благодарна всей душой...
| |
[pagina 177]
| |
44‘Destijds - nietwaar? op 't platteland, waar
De achterklap niet triomfeert,
Wees je mijn liefde van de hand, maar
Hoe kom je nú opeens bekeerd?
Je achtervolgt me, schrijft, geeft seinen...
Is 't soms omdat ik moet verschijnen
In de grand monde? Is 't omdat
Ik rijk ben en vorstin? Omdat
Mijn man verminkt is op het veld, en
Het hof ons met zijn gunst vereert?
Of heb je soms geredeneerd
Dat ‘men’ het merkt en rondvertelt, en
Dat jij allicht door een schandaal
In aanzien stijgt, terwijl ik daal?
| |
XLIVТогда - не правда ли? - в пустыне,
Вдали от суетной молвы,
Я вам не нравилась... Что ж ныне
Меня преследуете вы?
Зачем у вас я на примете?
Не потому ль, что в высшем свете
Теперь являться я должна;
Что я богата и зиатна,
Что муж в сраженьях изувечен,
Что нас ва то ласкает двор?
Не потому ль, что мой позор
Теперь бы всемн был замечен
И мог бы в обществе принесть
Вам соблазннтельную честь?
| |
45‘Nu huil ik weer... Als je je Tanja
Niet bent vergeten, weet dan dat
Ik je gepreek, dat standje van je,
Je kille houding, liever had
Dan dit soort passie, deze tranen,
Die brieven, heel de nu ontstane
Mij kwetsende begeertenstroom.
Toén had je met mijn kinderdroom,
Mijn pril getob, nog medelijden;
Maar waardoor word je nú bezield?
Waarom heb je voor mij geknield?
Moét je je hart en geest ontwijden
Door aan zó'n triviaal, zó'n klein
Gevoel totaal verslaafd te zijn?
| |
XLVЯ плачу... еслн вашей Танн
Вы не забыли до сих пор,
То знайте: колкость вашей брани,
Холодный, строгнй разговор,
Когда б в моей лишь было властн,
Я предпочла б обндной страстн
И этим письмам и слезам.
К моим младенческим мечтам
Тогда имели вы хоть жалость,
Хоть уважение к летам...
А нынче! - что к моим ногам
Вас привело? какая малость!
Как с вашим сердцем и умом
Быть чувства мелкого рабом?
| |
[pagina 178]
| |
46‘En ik? Ik walg van deze praal en
Dit klatergoud, van feestgedruis
En monde; van mijn triomfale
Gedrag... die avonden... dit huis.
Ik ruilde graag heel de façade
Van prullegoed, de maskerade
Van humbug, schittering en klank
Voor 'n wilde tuin, een boekenplank,
Ons pover huis, het landschap daar, de
Natuur - daar waar ik dag en nacht
Verliefd aan jou, Onegin, dacht,
En waar, geborgen in de aarde,
Mijn njanja rust onder een kruis.
Daar, in de schaduw, is mijn thuis.
| |
XLVIА мне, Онегин, пышность эта,
Постылой жизнн мишура,
Мои успехи в вихре света,
Мой модный дом и вечера,
Что в них? Сейчас отдать я рада
Всю эту ветошь маскарада,
Весь этот блеск, и шум, н чад
За полку книг, за днкий сад.
За наше бедное жнлище,
За те места, где в первый раз,
Оиегин, видела я вас,
Да за смиренное кладбище,
Где нынче крест н тень ветвей
Над бедной нянею моей...
| |
47‘Toch was er toen een mogelijkheid van
Geluk, maar nu is door 't bestel
Mijn lot bepaald. Heb ik er spijt van?
Ik handelde misschien te snel...
Maar ja, mijn moeder stortte tranen
En bleef maar pleiten en vermanen...
En mij liet heel mijn toekomst koud...
Tenslotte ben ik dus getrouwd.
Je moet nu gaan, en dit bepeinzen;
Ik ken de fierheid van je hart,
Je eergevoel. Bedwing je smart.
Ik heb je lief - waartoe nog veinzen?
Maar 'n ander kwam; ik ben zíjn vrouw,
En levenslang blijf ik hém trouw.’
| |
XLVIIА счастье было так возможно,
Так блнзко!.. Но судьба моя
Уж решена. Неосторожно,
Быть может, поступила я:
Меня с слезами заклинаннй
Молила мать; для бедиой Тани
Все были жребии равны...
Я вышла замуж. Вы должны,
Я вас прошү, меня оставнть;
Я знаю: в вашем сердце есть
И гордость, и прямая честь.
Я вас люблю (к чему лукавить?),
Но я другому отдана;
Я буду век ему верна’.
| |
[pagina 179]
| |
48Zij gaat. Jevgeni, als geslagen
Door 't hemelvuur, blijft roerloos staan.
Emoties tuimelen en vlagen
Hem door de ziel als een orkaan.
Maar plotseling - daar klinken sporen;
Tatjana's echtgenoot staat voor hem.
Dit wordt een moeilijk ogenblik!
En, lezer, wat doen u en ik?
Wij gaan een tijd... voorgoed... pauzeren.
Ik heb mijn held nu lang genoeg
Gevolgd waarheen het lot hem droeg.
Laat ons elkaar feliciteren
Met 't einde van de reis. Hoera!
Maar 't werd ook tijd, zegt u mij na.
| |
XLVIIIОна ушла. Стоит Евгеннй,
Как будто громом поражен.
В какую бурю ощущений
Теперь он сердцем погружен!
Но шпор незапный звон раздался,
И муж Татьянин показался,
И здесь героя моего,
В мннуту, [...]лую для него,
Читатель, мы теперь оо[...]нм,
Надолго... навсегда. За ним
Довольно мы путем одннм
Броднлн по свету. Поздравим
Друг друга с берегом. Ура!
Давно 6 (не правда ли?) пора!
| |
49O lezer, die mij begeleidde,
Vriend, vijand, wie gij ook moogt zijn,
Ik wil in vriendschap van u scheiden.
Vaarwel! Wat gij ook zocht in mijn
Gerijm - bewogen schilderingen,
't Tumult van úw herinneringen,
Ontspanning na gedane taak,
Wat geestigheden naar uw smaak,
Of het bewijs dat ik niet meetel
Als taalmens - geve God dat hier
Ook gij een kruimeltje vertier,
Een wapen voor een krantensteekspel,
Een dagdroom, of een reisgezel
Voor 't hart gevonden hebt. Vaarwel!
| |
XLIXКто б ни был ты, о мой читатель,
Друг, недруг, я хочу с тобой
Расстаться нынче как приятель.
Простн. Чего бы ты за мной
Здесь ни искал в строфах небрежных,
Воспомннаний ли мятежных,
Отдохновенья ль от трудов,
Живых картин, иль острых слов,
Иль грамматических ошибок,
Дай бог, чтоб в этой книжке ты
Для развлеченья, для мечты,
Для сердца, для журнальных сшибок,
Хотя крупицу мог найти.
Заснм расстанемся, прости!
| |
[pagina 180]
| |
50Ook jij, mijn vreemde reisgenoot, en
Ook jij, mijn ideaal, vaarwel!
Ook jij, mijn kleine werk! Jij bood me
Wat dichters zoeken. Je appèl,
Zo duurzaam en zo levend, schonk me
Vergetelheid; in stormen klonk je
Gezang - en vrienden bracht je mij.
Hoe snel gleed jaar na jaar voorbij
Sinds mij voor 't eerst mijn held Onegin
En 't meisje Tanja met haar schroom
Verschenen in een vage droom;
In het kristal lagen de wegen
Naar de roman die er nu is
Toen nog in diepe duisternis.
| |
LПрости ж и ты, мой спутннк странный,
И ты, мой верный идеал,
И ты, живой и постоянный,
Хоть малый труд. Я с вамн знал
Все, что завидно для поэта:
Забвенье жизни в бурях света,
Беседу сладкую друзей.
Промчалось много, много дней
С тех пор, как юная Татьяна
И с ней Онегин в смутном сне
Явилися впервые мне -
И даль свободного романа
Я сквозь магнческнй кристалл
Еще не ясно различал.
| |
51Maar zij wier vriendschap ik verwierf, en
Aan wie 'k mijn werk heb voorgelegd -
Te velen trokken weg, of stierven,
Zoals ooit Sadi heeft gezegd.
't Voltooide werk wordt niet verwelkomd
Door hen, en ach, zij die model stond
Voor mijn Tatjana... veel is mij
Door 't lot ontrukt. - Gezegend hij
Die aanzat, maar - bijtijds verrezen
Van 's levens feestmaal - de bokaal
Vol wijn niet leegdronk; die 't verhaal
Van 't leven niet heeft uitgelezen,
Maar deed als ik, die nu met spoed
Ga scheiden en Onegin groet.
| |
LIНо те, которым в дружной встрече
Я строфы первые читал...
Иных уж нет, а те далече.
Как Сади некогда сказал.
Без них Онегин дорисован.
А та, с которой образован
Татьяны милый идсал...
О много, много рок отъяа!
Блажен, кто праздник жи[...]ни рано
Остаэнл, не допив до дна
Бокала полного вина,
Кто не дочел ее романа
И вдруг умел расстаться с ним,
Как я с Онегиным моим.
КОНЕЦ
|
|