De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 142]

Christus aan het kruis
Jorge Luis Borges
(Vertaling ‘Tertulia’ Benita Wiessing)^*

Christus aan het kruis. Zijn voeten raken de grond.
De drie stukken hout zijn van gelijke hoogte.
Christus is niet de middelste. Hij is de derde.
De zwarte baard hangt over zijn borst.
Zijn gezicht is niet het gezicht van de bidprentjes.
Het is wrang en joods. Ik kan het niet zien
en ik zal het blijven zoeken tot de laatste
dag van mijn voetstappen op aarde.
De man, gebroken, lijdt en zwijgt.
De doornenkroon doet hem pijn.
Tot hem dringt niet de hoon door van het plebs
dat zijn doodsstrijd al zo vaak heeft gezien.
Die van hem of een ander. Het maakt niet uit.
Christus aan het kruis. In verwarring

* Benita Wiessing, docent Spaans aan de Volksuniversiteit, vertaalde bovenstaand gedicht met haar studenten, een groepsverband waarvoor het Spaans de term ‘tertulia’ heeft: het regelmatig bijeen zijn van, bijvoorbeeld, een literaire vriendenkring. Met de ‘Ier’ in het gedicht doelt Borges op Oscar Wilde; de ‘spreuk’ staat in De Profundis.

Cristo en la cruz

Cristo en la cruz. Los pies tocan la tierra.
Los tres maderos son de igual altura.
Cristo no está en el medio. Es el tercero.
La negra barba pende sobre el pecho.
El rostro no es el rostro de las láminas.
Es áspero y judío. No lo veo
y seguiré buscándolo hasta el día
último de mis pasos por la tierra.
El hombre quebrantado sufre y calla.
La corona de espinas lo lastima.
No lo alcanza la befa de la plebe
que ha visto su agonía tantas veces.
La suya o la de otro. Da lo mismo.
Cristo en la cruz. Desordenadamente

[Nederlands]

[p. 143]

 

denkt hij aan het koninkrijk dat hem misschien wacht,

 

denkt hij aan een vrouw die niet de zijne geweest is.

 

Het is hem niet gegeven de theologie te zien,

 

de ondoorgrondelijke Drieëenheid, de gnostici,

 

de kathedralen, het scheermes van Occam,

 

het purper, de mijter, de liturgie,

 

de bekering van Gudrun door het zwaard,

 

de Inquisitie, het bloed van de martelaren,

 

de gruwelijke kruistochten, Jeanne d'Arc,

 

het Vaticaan dat legers zegent.

 

Hij weet dat hij geen God, dat hij een mens is,

 

die sterft met deze dag. Dat telt niet voor hem.

 

Voor hem tellen alleen de harde ijzeren spijkers.

 

Hij is geen Romein. Hij is geen Griek. Hij kreunt.

 

Hij heeft ons prachtige beeldspraak nagelaten

 

en een leer van vergeving die het verleden

 

kan uitwissen. (Die spreuk

 

heeft een Ier geschreven in een gevangenis.)

 

Zijn ziel zoekt het einde, haastig.

 

Het schemert. Hij is al gestorven.

 

Er loopt een vlieg over zijn roerloze vlees.

 

Wat heb ik eraan dat die mens

 

heeft geleden, als ik nu lijd?

[Spaans]

piensa en el reino que tal vez lo espera,
piensa en una mujer que no fue suya.
No le está dado ver la teología,
la indescifrable Trinidad, los gnósticos,
las catedrales, la navaja de Occam,
la púrpura, la mitra, la liturgia,
la conversión de Guthrum por la espada,
la Inquisición, la sangre de los mártires,
las atroces Cruzadas, Juana de Arco,
el Vaticano que bendice ejércitos.
Sabe que no es un dios y que es un hombre
que muere con el día. No le importa.
Le importa el duro hierro de los clavos.
No es un romano. No es un griego. Gime.
Nos ha dejado espléndidas metáforas
y una doctrina del perdón que puede
anular el pasado. (Esa sentencia
la escribió un irlandés en una cárcel.)
El alma (busca) el fin, apresurada.
Ha oscurecido un poco. Ya se ha muerto.
Anda una mosca por la carne quieta.
¿De qué puede servirme que aquel hombre
haya sufrido, si yo sufro ahora?

Kyoto, 1984.