De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 90]

Twee gedichten
Rob Wervers

Freudiaans

Balzac zag kunst als sublimatie:
de lust getild tot hoger plan.
Bij elke schaarse ejaculatie
dacht hij: daar gaat weer een roman.

Maar ik, mijn lieveling, ik kan
zo zuinig niet zijn met mijn gave.
Mijn huid en hart zijn in je ban.
Ik wil me eeuwig aan je laven.

Indien de rede het gebood
die leer als waarheid aan te merken,
dan troonde minzaam in je schoot
een boekenkast vol meesterwerken.

[p. 91]

Idylle

Nadat het kind geboren was
en spartelend het licht verkende,
boog men zich met een giereblik
over dit tere vruchtbegin,
op strooptocht naar gelijkenissen.

Het had de ogen van zijn moeder,
de krullen van zijn vader en
de oren van een verre oom,
een handelaar in wasmachines,
berooid naar Canada vertrokken.

Een toekomst werd als molensteen
bevestigd om zijn prille hals.
Zijn neus verried de hartchirurg,
de kloeke procuratiehouder,
de filiaalchef op zijn minst
van de locale posterijen.

Het kind rekte zich nog eens uit,
knipoogde naar een zonnestraal
en boerde anarchistisch.