De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 60]

Vier gedichten
Jaap van Zweden

De bel

Er werd gebeld een avond in november
bladeren stoven de gang in toen ik opendeed
en diep in het huis schrok een deur
dicht met een klap; daar stonden de mannen
met de strakke gezichten de hoed en regenjas.

Ze duwden mij opzij en drongen binnen
gooiden de stoelen en planten om
gingen met een schaar in de gordijnen staan knippen.
Ze hingen mijn kat aan de wc-trekker op
en pakten de po en zetten die zomaar
midden in de kamer op tafel.

Net hadden ze mijn zoons met benzine begoten
toen bleek dat dit niet het goede huisnummer was;
ze veegden met hun schoenen wat scherven opzij
en gaven mij een hand, bij wijze van afscheid.

[p. 61]

Alles wat je doet...

Alles wat je doet heeft een naam
en behoort tot een veilige orde
je wandelt in de Ardennen en de Eifel
zingt liederen van Schubert en van Wolf
besteedt een weekend aan Afrikaanse dansen
en de woensdagavond aan een vorm van yoga
waarvan de naam mij even ontschoten is
je zegt dat boek die film dat eten
want al je plezier heeft een naam en een orde
alsof het in een linnenkast op stapels ligt

maar gebeurt het nooit op een namiddag
nadat je thee hebt gedronken met je zoon en zijn vriend
en zit te werken aan de tafel bij het raam
dat je hapert en opkijkt in het herfstlicht
omdat er iets is een gezicht een geluid
achter het dringend krassen van takken op de ruiten
dat nu eens naamloos en onmogelijk is
net als wat er was tussen jou en mij

[p. 62]

Hoe leven onze gedichten

Hoe het is om als gedicht te leven:
alleen en verweerd, zonder familie
zonder de hulp van dansers en muziek,
niet in kleur, niet in stereo
heb je ver van de lichten der wereldstad
niet meer dan het naakte bestaan.

Stel je voor een vreemdeling op een dorpsplein
zijn eenzame gratie als hij oversteekt
zijn gloeiende ogen in de schaduw van een hoed
zijn verleden is niemand bekend
het is een man die zijn geheimen niet prijsgeeft
eentje die zijn dorst lest in stilte
eentje die slaapt op de grond
eentje die gaat voor het licht wordt
onhandelbaar, ongenietbaar

Toscaans huis

Soms loop ik in een denkbare wereld
met haar in een bebost en heuvelig landschap.
Alles werkt mee, de lucht betrekt
en zware regen brengt ons dichter bij elkaar.
Onder mijn jas dalen wij af naar een afgelegen huis
dat verlaten is en toch wonderbaarlijk open
en gereed ons te ontvangen. Ik leg een vuur aan
en luister naar haar aarzelende voetstap boven mij.
Later zit zij naakt in de gloed van de haard
en droogt haar haren met een handdoek
totdat zij stopt en vragend naar mij omkijkt
en ik bevestig dat dit inderdaad niet echt is
dat wel het huis bestaat, evenals zij en ik
maar dat een raadsel ons versplinterd heeft.