De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 42]

Vier gedichten
L.F. Rosen

Bezoek uit den hoge

Vader kwam in een onnavolgbaar licht en schoon
voortbewegen langs de olievaten op bekend terrein.
Breed en hemels in zijn mantel van hermelijn
ging hij op het avondeten af (het feest dat hij
te vaak was misgelopen) en leek, ondanks 't vertoon
van hemelse verzadigdheid, met zijn staf en kroon
in deemoed naast zijn bord hier de genade naderbij.

Vorstelijk èn volks zat daar onze vaandeldrager.
In zijn gebaren zat nog veel aan oude kracht.
't Herinnerde mij aan pijn. 'k Wist weer waarom.
Onder zijn opgerekte dankbetuiging dacht
ik aan onbillijkheid, de kracht die 'k daaruit putte.

Wij laten hem wankelen onder zijn gebaren,
aangeschoten ter aarde storten, maar als Aäron
en Hur zullen wij zijn vermeende vleugels stutten.

[p. 43]

K-paviljoen

De tere, nette kudde van twaalf op een rij
aan de smarten evenredig vredig in bed
lijkt de klos. God en Goede Vrijdag zijn nabij.

Het voorportaal moet leeg. Te schools wordt afgeteld
door het te kalm bezoek. Het wenst geen herrie met
het Opperwezen dat zegt dat waakzaamheid hier geldt,

dat ook de Zoon geen rust nu heeft, en ieders slapen
moet hoger waken zijn: In volle, trage nachten
rijpt geweld - Maar er is leven over waaruit

genade nog wil afgeleid - Het laatste wapen
is deze diepgang tegen ziekelijke machten
die hier hun gading vinden op een kluit.

[p. 44]

De leeuwen

Een haast menselijke schrik schampt hun gelaat.
Als naar school is hun gang. Wij doen er 't zwijgen toe
en houden nog een hart vast dat al niet meer slaat.
Wij zien de korte weg van leeuw naar levensmoe.

Al hun fameuze registers sluit men zonder blozen.
Een fielt met stoel en zweep drijft hen op, drijft hen voort
tot groot vermaak van heel de stramme apensoort:
Gezellen in het arsenaal aan machtelozen.

Ongewild zien zij het licht. Wat hoekig verkleinen
zij zich voor de les en zijn hun huid al niet meer waard.
Zij moeten weldra voor de Aap Zijn God verschijnen.
Niets menselijks is hun nog vreemd, blijft hun bespaard.

Feestganger

Toen ik weer eens veel vermoedde en niets begreep,
de vriendenkring overzag in knieval verkrampt,
de groteske, onwrikbare, roze colonne
van Gods opgeruimde evenbeelden, gereed -
dampend van wilskracht - voor een buitenland,
ben ik wat bleek een door een kinderhand ontgonnen
dodenakker opgevlucht. Aan de kindergeest
ontsproten verlossing lag daar in het verschiet.
Van verre klonk ritmisch handgeklap van een feest
ter inwijding van dit nieuw ontsloten gebied.
De dwarse neigingen gebreideld, ontsmet
door tere vingers van elk log en onbillijk verwijt,
werd ik in geestdrift langs tafels kris kras neergezet
in 't volle licht door een kind naar mijn plaats geleid.