De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 36]

Vijf gedichten
Ed Leeflang

Brief

Vandaag herlas ik je gedichten,
die ernstige, of er geen appels rotten
en merels nooit een tak verliezen,
wanneer ze werken aan hun nest.

Ik was ontroerd door je geweten.
Je draagt en zaagt de blokken
voor een vergeten mank fornuis,
beklimt het dak en stopt de gaten
van dat in roes betrokken huis.

Denk je alweer aan mij?
En schrijf je nog? Je moet het doen.
Je hebt je linker
voor het wiegen aan die wagen.

Als je die stem maar hebt bewaard,
die snauwende profetentoon van toen.

[p. 37]

Oud erf

Vannacht dacht ik in je tuin
aan het stalgerei,
broos van het roesten,
de kromme knecht.

Ze wisten niet hoe ze
het vijfde wiel
aan tafel kisten moesten,
hoe men dat legt.

De bomen verloren geen tijd.
Een glans deed de peren blinken.
Hoog stekende in de kruin
stond dezelfde ladder schuin.

In de kas

De bloei lijkt al verboden.
Alleen gloeit zij, bladstand gekruist,
uit rode open kelken;
wellust die in een pas
verlaten wezen huist.

Uit molm verrijst haar naakt.
Hij is genaderd in zijn jas,
heeft zich naar haar gebogen
en leest haar naam, een labiaat.

Haar wijde stengels wiegen uit,
lucht heeft haar aangeraakt.
Haar bloemen zijn al ogen.

[p. 38]

Chinees Nieuwjaar

Hier komt de onafzienbare draak,
kronkelend achter mijn stappen.
Ik ben intact. De verre delen
weten weer van mijn kop. Zij stuwen
mijn rekkende hals, het schokkend zoeken,
mijn gretig opgetogen happen.
De laatste schakels van mijn staart
houden zich trappelend aangesloten.
Nu ben ik optocht van mezelf,
de dagen in, gedragen door
die duizend wemelende poten.
Aan het donkere einde van de straat
trek ik mijn broekebenen in,
stijg op voor mijn vurige wolkenvaart.
Vol van mijn liefste tijdgenoten.

Gaan zitten

Tegen de dijk leg ik mijn jas
en raak de velduil, roestend in hoog gras.
Geluidloos valt hij op de wieken.
Beneden langs de binnenplas
benen de kieviten, rept zich grut
naar alle kanten, paniek
die spreeuwen op doet stuiven
van grijze akkers; uit de greppels
waaien rafelige duiven.
Steeds verder weg gaan kleine zwermen
glinsterend op van groenig land.
Niets dan de wil aan haar te denken
door nieuw gefladder voortgeplant,
naar stille plekken van de dag
waar doodsbang dutten moet of mag.