De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 35]

Onthechting
(voor I.)
Marko Fondse

Vanuit een toegedaan verleden
kwam onverhoopt mij tegemoet
jij, schoon, als toen, van oog en leden,
een schoon door innerlijk gevoed.

Daar zijn er meer die mooi van ogen
en mooi van lijf en leden zijn,
maar die het pijnlijk hart belogen
met fraaite van een lege schrijn.

O ziel en vlees, hier kreeg gestalte
die luistert naar uw beider wet
en vergt niet in de strik te vallen
door u gelijkelijk gezet.

Terug bracht jij me in die dagen
dat mijn geluk was heel de pijn
van het bestaan niet meer te vragen
dan 't enkel weten van je zijn;

dat enkel door het hart te dwingen
tot afstand doen, zo veel het kon,
ik het begeerlijkst aller dingen, -
de gunst van je nabijzijn, won.

Gemoed, volhard in dit ontzeggen,
en lijf, weersta de felle druk
en drift alsnog een hand te leggen
op dit te brekelijk geluk.

Vanuit een toegedaan verleden
kwam jij, die 'k weer verlaten moet.
Onwillig keer ik op mijn schreden
en blijf je toegedaan, voorgoed.