De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 47]

Twee gedichten
Peter ten Hoopen

het is koud in de tropen

het is koud in de tropen kil en klam als nederland
noodweer duurt dagen en weken spoelen grijs voorbij

door kolonialen vergeten in schoolboekjes verzwegen
de trieste werkelijkheid van bergdorpen in regen

negorijen die geuren met namen als bloemen
zonnige klanken als voor toeristen bedacht

maar niemand blijft lang in loboto en soewaki
zelfs de missie zag nooit echt brood in dit land

water des hemels gutst gul tussen huizen
kolkt kostbare grond los voor lagere valleien

hier drijven gewassen in kniediepe modder
alleen bamboe tiert welig sierlijk maar hol

kleumend in doekjes hurkt het bergvolk bijeen
rillend van koorts en bang voor de geesten

donder kraakt morrend door 't donkere oerwoud
woest schudt de aarde als vuurberg weer rommelt

maar groter gevaren spoken door 't hoofd
de preken van priesters wit als de doden

wat ooit de rijkdom van 'n geheiligd leven was
is nu uit den boze een zonde voor god

[p. 48]

 

niets siert de huizen kaal is het erf

 

geen heidense beelden geheime symbolen

 

 

 

alleen kruisjes boven deuren magere latjes

 

met spijkers aaneengeslagen golgotha van onbegrip

 

 

 

leeg staart het volk naar hun eenzame gast

 

boerend van honger inheems als de tering

 

 

 

te moe om te vlooien en als hoop voor de maag

 

slechts pootknol en zaaizaad tot nu niet gegeten

 

 

 

de honger verdoofd door gifrode sirih ogen schichtig

 

opwinding om niets die nooit ergens heen kan

 

 

 

ik staar mee in de leegte en voel droef

 

hoe nat en hoe ver wij mensen van eden zijn

 

 

 

plots klinkt boven regen de roep van mijn stam

 

zo vreemd hier maar mij een belofte van redding

 

 

 

gierend en ronkend tornt tegen de bergpas

 

een zware diesel de wekelijkse truck

 

 

 

sigaretten en eetwaar deel ik nog uit ik

 

grijp snel mijn tas mijn geld om weg te komen

 

 

 

ik zwaai voor 't vertrek ik glimlach goedkoop

 

en zie in hun ogen ik ben nooit hier geweest

 

 

 

(Bajawa, Flores)

[p. 49]

onder de klamboe

een wolkloze ochtend
zwetend en stoffig
met plenzen koel water
naar verleden verdreven

gehuld in een handdoek
kom ik terug in de kamer
waar onder de klamboe
mijn lieve geliefde

de luiken gesloten
schemerig licht door
spleten en kieren
de stilte van slaap

wit hangt het gaas
om 't bed van mijn bruid
haar lichaam languit
en naakt van vertrouwen

tederheid groeit als
braam tussen doornen
verrukkelijk kwetsbaar
daarom heel fel beschermd

de haan op het erf
nabij door de stilte
kraait schor van 't stof
zijn manlijkheid rond

[p. 50]

 

met ogen vol aandacht

 

sla ik open de klamboe en

 

ademloos schuif ik

 

naast haar op het laken

 

 

 

door ontmoeting ontwaakt

 

in harem van schemer

 

rekt geliefde haar leden

 

kreunt zacht haar verlangen

 

 

 

de stilte verdraagt slechts

 

't gefluister van huid

 

en boven gods bekkens

 

het hooglied van adem

 

 

 

(Kalabahi, Alor)