De Tweede Ronde. Jaargang 8
(1987)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 148]
| |
Drie gedichten
| |
[Italiaans]Poiché era ormai una questione di ore
Ed era nuova legge che la morte non desse ingombro,
Era arrivato l'avviso di presentarmi
Al luogo direttamente dove mi avrebbero interrato.
L'avvenimento era importante ma non grave.
Così che fu mia moglie a dirmi lei stessa: preparati.
Ero il bambino che si accompagna dal dentista
E che si esorta: sii uomo, non è niente.
Perciò conforme al modello mi apparecchiai virilmente,
Con un vestito decente, lo sguardo atteggiato a sereno,
Appena un po' deglutendo nel domandare: c'è altro?
Ero io come sono ma un po' più grigio un po' più alto.
| |
[pagina 149]
| |
[Nederlands]We gingen te voet naar de plek die niet die was
die ik gewoonlijk denk dat het moet zijn,
maar in het dorp grenzend aan mijn geboortedorp
op twee terrassen boven 't strand op het westen.
Een lekker zonnetje, niet heet, weinig mensen,
het kantoor van een mevrouw die me al scheen te verwachten.
Ze vroeg ons plaats te nemen, glimlachte wat burokratisch,
zei: daar alstublieft - waar de kist al klaar stond,
op zijn zijkant op de vloer, heel kostbaar hout,
en in 't halfduister binnenin heb ik mijn lengte gepast.
Ik dacht zulk hout wie zou dat betaald hebben,
misschien als teken van respect de Gemeente of het Rijk.
Van datzelfde roodbruine hout was ook het apparaat,
in de kist te bevestigen, dat mij aan mijn eind zou helpen.
Duurt hoogstens een tel - verzekerde de mevrouw me.
Mijn vrouw lette goed op als gold het een aankoop.
Het was een soort worgkraag of ander beulswerktuig.
Het zou mijn nek breken bij de krak van het sluiten.
| |
[Italiaans]Andammo a piedi sul posto che non era
Quello che normalmente penso che dovrà essere,
Ma nel paese vicino al mio paese
Su due terrazze di costa guardanti a ponente.
C'era un bel sole non caldo, poca gente,
L'ufficio di una signora che sembrava già aspettarmi.
Ci fece accomodare, sorrise un po' burocratica,
Disse, prego di là - dove la cassa era pronta,
Deposta a terra su un fianco, di sontuosissimo legno,
E nel suo vano in penombra io misurai la mia altezza.
Pensai per un legno così chi mai l'avrebbe pagato,
Forse in segno di stima la mia Città o lo Stato.
Di quel legno rossiccio era anche l'apparecchio
Da incorporarsi alla casa che avrebbe dovuto finirmi.
Sarà meno d'un attimo - mi assicurò la signora.
Mia moglie stava attenta come chi fa un acquisto.
Era una specie di garrotta o altro patibolo.
Mi avrebbe rotto il collo sul crac della chiusura.
| |
[pagina 150]
| |
[Nederlands]Ik wist dat ik verplicht was niet bang te zijn.
En toen na de prijs vond ik het excuus van mijn haar
en vroeg of ze me kaal gingen scheren
zoals een kennis van me, geopereerd niet dat het hielp.
De dame schudde van nee: heus het is niets,
er is niets aan de hand, niet kinderachtig wezen.
Misschien omdat ik huilde. Maar op dat moment zei ik: stop,
rekening opdrachtgever, excuseer de overlast.
Ik verliet de plek en ging weer de straat op,
wat doet het er toe al was het een kwestie van slechts uren.
Een lekker zonnetje, ik wilde mijn dood leven.
Mijn leven sterven was onnatuurlijk.
| |
[Italiaans]Sapevo che ero obbligato a non avere paura.
E allora dopo il prezzo trovai la scusa dei capelli
Domandando se mi avrebbero rasato
Come uno che vidi operato inutilmente.
La donna scosse la testa: non sarà niente,
Non è un problema, non faccia il bambino
Forse perché piangevo. Ma a quel punto dissi: basta,
Paghi chi deve, io chiedo scusa del disturbo.
Uscii dal luogo e ridiscesi nella strada,
Che importa anche se era questione solo di ore.
C'era un bel sole, volevo vivere la mia morte.
Morire la mia vita non era naturale.
| |
[pagina 151]
| |
Bonhoeffers ethiekwaarachtig mens zijn
is voor mij die maar
half mens ben of
hoogstens driekwart
een opgaaf
tot de bodem gaan
zeggen ze
en dus
laat ik me tot de bodem gaan
op mijn natuurlijke
zwaartekracht
over 't water lopen
heus niemand is zo flink
die niet net zo goed bang is
dat hij verdrinkt
gaan tot de bodem
gebeurt al wil je 't niet
in dit hijgend verdriet
van gespeelde tranen
maar - hoor het ons zeggen
die tranen zijn oprecht
vergenoegd dat wij net echt
een bewijs kunnen overleggen
aanklager beklaagde
x minuten krijg jij
voor y verklaring
maar hoe stel ik die op
dat mijn vriend hier met die witz
van een strenge Goethe niets
heeft om me te verwijten?
| |
L'Etica di BonhoefferEssere uomo reale
Per me che sono
Un mezzo o al massimo
Tre quarti di uomo
È difficile
Andare al fondo
Dicono
E dunque
Al fondo mi lascio andare
Alla mia naturale
Forza di gravità
Il fatto è che non si ha
Coraggio di camminare
Sull'acqua senza paura
Di sprofondare
Al fondo si va
Volendoci non andare
Con questo singhiozzare
Di lacrime recitate
Eppure - ci diciamo
Sono lacrime vere
Gratificati di sapere
Che almeno una prova abbiamo
Accusato accusatore
X minuti tu hai
Per dire y parole
E come le arrangerò
Perché l'amico astante
Goethianamente sentenziante
Non m'abbia a rimproverare?
| |
[pagina 152]
| |
[Nederlands]hij zegt mij wat
mijn gedrag moest zijn
in plaats van dat
maar jij
ik namelijk die
na recente lectuur
van Bonhoeffers Ethiek
die ethiek definieert als ontkenning
van elk oordeel over goed en kwaad
jij die als Jezus wil wezen
het Zijn voorbij
jij
jij met je analyses
je conjecturen
je syntheses
jij die het besluit neemt
je te laten gaan maar toch
je ietwat inhoudt
ach maak je vrij
ach strek je uit
ach bekijk die lieden die zonder enige fantasie.
het spelletje spelen van wie weet
die geloofden in eigen onsterfelijkheid
want dood hadden weggestreept
o waarachtig mens
o hoop stellig niet dieper verborgen
dan Jezus' hart
o mens die zich durft te vergissen
o jij wiens
kracht is oordelen niet te missen
meer geduld vraag ik je
ik vraag je meer geloof
| |
[Italiaans]Mi dice come mi
Dovevo comportare
Invece di
Ma tu
Io (voglio dire) che
Avendo letta di fresco
L'Etica di Bonhoeffer
Che definisce etica negare
Ogni giudizio del bene e del male
Tu che ti vuoi attraversato
Dall'Essere come Gesú
Tu
Tu che discetti
Congetturi
Costruisci
Tu che decidendo
Di lasciarti tuttavia
Un po' ti tieni
Oh slégati
Oh stenditi
Oh guardali questi che senza immaginazione alcuna
Giocano al gioco del forte
Questi che han creduto di non morire
Cancellando la morte
O uomo reale
O speranza certamente non riposta piú in basso
Del cuore di Gesú
O uomo che osi sbagliare
O tu del quale
La forza è non giudicare
Piú pazienza ti chiedo
Ti chiedo piú religione
| |
[pagina 153]
| |
DelikatessenDe ladder stak uit
boven een trein of dieseltrein
reizend langs speelgoedstadjes
in vaalgrijs en ik in de rol
van degeen die bovenop staat - bij wijze
van boetedoening of straf
blootgesteld aan een gierende snijdende wind
De ladder werd naar beneden ingetrokken
bij iedere tunneldoorgang
want als je ons land uitgaat
moet je door een paar bergen heen
zodat ik af en toe de troost vond
van een coupé voor passanten
een kop thee, vrouwelijk gezelschap
Heb je 't koud? -
ze reikte me een jack toe
nuttige wollen truien - waarop
laat maar, mijn antwoord was, straks
is 't voorbij deze rit zonder eind
en ordelijk gezeglijk klom ik weer
naar mijn uitkijkpost
| |
DelikatessenLa scala era alta
Su un treno o autotreno
Viaggiando per luoghi di balocchi
Smortocolore e me nella parte
Di quello che sta in cima - condizione
Di pedaggio o castigo
Esposto a un'aria che fragorosa radeva
La scala veniva giù reinghiottita
A ogni transito di galleria
Perché uscendo dal nostro paese
Qualche montagna devi bucarla
Sicché di tanto in tanto mi davano conforto
Una cabina di va e vieni
Una tazza di tè, una compagna
Hai freddo? -
Mi porgeva un giubbetto
Provvide maglie di lana - al che
Non importa, rispondevo, passerà
Questo andare e andare
E con disciplina riguadagnavo
Il posto della vedetta
| |
[pagina 154]
| |
[Nederlands]Maar daarboven alleen maar hoogtevrees
en hoe je ogen af te schermen
Het voorhoofd tegen de sporten
klemde ik me eraan vast - niet kijken, niet kijken
In het vacuum van de wind
verijlden de bomen tot een zee
O roodgeschramde grijs-ijzeren ladder
Toen de tel toen het einde zoek was
na weken op en neer
kwam op een ochtend van zon en stilte
ten slotte het stopsein -
Waar zijn we, waar zijn we
Jammer geen weet te hebben
van de wereld die we zijn doorgereisd
Vins de Paris was het eerste bord dat ik las
in het kalme stadje van het oponthoud:
vrijaf en een Delikatessen
met dezelfde tekst in het Hebreeuws
en misschien ook het huis van familie van jou
maar zo leeg - en toen
jij op straat alsof er niets gebeurd was
1979 | |
[Italiaans]Ma niente, lassù, se non la vertigine
E dove nasconderli gli occhi
Stretta la fronte ai piòli
Mi ci spremevo addosso - non guardare, non guardare
Gli alberi nel pozzo del vento
Vaneggiano come un mare
O grigia scala di ferro graffiata di rosso
Finché ormai perduti il conto e il punto
Dopo saliscendi di settimane
Una mattina di sole e silenzio
Era il segnale della fermata -
Dove siamo, dove siamo
Peccato non averlo saputo
Il mondo che abbiamo attraversato
Vins de Paris fu la prima insegna che lessi
Nella serena cittadina della sosta:
Tempo libero e un Delikatessen
Con la scritta ripetuta in ebraico
E forse anche la casa di certi parenti tuoi
Ma così vuota - e poi
Te nella strada come se nulla era stato
1979 |
|