De Tweede Ronde. Jaargang 8
(1987)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 140]
| |
De laatste inwoner van La Moglia spreekt
| |
[Italiaans]Chi sia stato il primo, non
è certo. Lo seguì un secondo. Un terzo.
Poi, uno dopo l'altro, tutti
han preso la stessa via.
Ora non c'è più nessuno.
La mia
casa è la sola
abitata.
Son vecchio.
Che cosa mi trattengo a fare,
quassù, dove tra breve forse
nemmeno ci sarò più io
a farmi compagnia?
Meglio - lo so - è ch'io vada
prima che me ne vada anch'io.
Eppure, non mi risolvo. Resto.
Mi lega l'erba. Il bosco.
Il fiume. Anche se il fiume è appena
un rumore ed un fresco
dietro le foglie.
| |
[pagina 141]
| |
[Nederlands]'s Avonds
zit ik op deze kei, te wachten.
Wachten op weet ik wat, te wachten.
Op de slaap. De dood zou ik zeggen, als ook die niet
- een tijdje geleden al - was vertrokken
uit deze streek.
Ik wacht
en luister.
('t Water,
hoeveel miljoen jaar heeft het water
dit eigen eendere geluid
over eigen keien?)
Ik voel me
kwijt in de tijd.
Of buiten
de tijd misschien.
Maar ik ben
bij mezelf. Ik wil niet
mezelf verlaten - uitgaan
uit mezelf, zoals
's nachts van onder de grond
een aardkrekel op zoek
naar ander duister.
Klaver
in de stad staat te dicht
opeen. Ik ben al blind.
Maar hier zie ik. Praat ik.
Voer een gesprek. Hier
antwoord ik mezelf en heb ik
een gespreksgenoot. Ik wil hem niet
kerkeren in de doffe stilte
van lawaai zonder een zweem
van leven. Van woorden
die 't leven kwijt zijn.
| |
[Italiaans]La sera
siedo su questo sasso, e aspetto.
Aspetto non so che cosa, ma aspetto.
Il sonno. La morte direi, se anch'essa
- da un pezzo - già non se ne fosse andata
da questi luoghi.
Aspetto
e ascolto.
(L'acqua
da quanti milioni d'anni, l'acqua,
ha questo suo stesso suono
sulle sue pietre?)
Mi sento
perso nel tempo.
Fuori
del tempo, forse.
Ma sono
con me stesso. Non voglio
lasciar me stesso - uscire
da me stesso come,
la notte, dal sotterraneo
il grillotalpa in cerca
d'altro buio.
Il trifoglio
della città è troppo
fitto. Io son già cieco.
Ma qui vedo. Parlo.
Qui dialogo. Io
qui mi rispondo e ho il mio.
interlocutore. Non voglio
murarlo nel silenzio sordo
d'un frastuono senz'ombra
d'anima. Di parole
senza più anima.
| |
[pagina 142]
| |
[Nederlands]Ja
(de wind der jaren die de geest
inwaait en er het lover
roert) af en toe
vliegt het me naar de strot als ik bedenk
wat ik verloren heb. Al die
vrolijke gezelligheid
van toen. De omhelzingen, de meppen.
De dolle lachpartijen
's avonds bij het dorpscafé
achter de dames. Zo hard
dat de ruiten sprongen.
Maar ik geef niet op. Mezelf
heb ik nog niet verloren.
Ik heb mezelf en ben dus
nog niet alleen.
Alleen
wanneer ik ooit zo alleen ben
dat ik niet eens meer mezelf heb
om mij gezelschap te houden
is dat het moment dat ook ik mijn
beslissing neem.
Dan pak ik
op een ochtend de lantaren
van de muur en zeg de leegte
vaarwel.
En stap voor stap
daal ik dan af in 't ravijn.
Maar ook dan nog, in naam
van wat, en waar
vind ik een koers (anderen, lijkt het,
hebben die niet gevonden),
zodra ik mijn kei hier opgeef?
| |
[Italiaans]Certo
(è il vento degli anni ch'entra
nella mente e ne turba
le foglie) a volte
il cuore mi balza in gola se penso
a quant'ho perso. A tutta
la gaia consorteria
di ieri. Agli abbracci. Gli schiaffi.
Alle matte risate,
la sera, all'osteria
dietro le donne. Alte
da spaccar le vetrate.
Ma non m'arrendo. Ancora
non ho perso me stesso.
Non sono, con me stesso,
ancora solo.
E solo
quando sarò così solo
da non aver più nemmeno
me stesso per compagnia,
allora prenderò anch'io la mia
decisione.
Staccherò
dal muro la lanterna
un'alba, e dirò addio
al vuoto.
A passo a passo
scenderò nel vallone.
Ma anche allora, in nome
di che, e dove
troverò un senso (che altri,
pare, non han trovato),
lasciato questo mio sasso?
|
|