De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 49]

Zeven gedichten
Johanna Kruit

Het bestek

1

Hier wonen wij. Dit huis heeft ons bewaard
tot het open moest. Aan wat we hebben
worden nieuwe ruimten toegevoegd die
doorgaan in je hoofd wanneer je slaapt.

Deuren vallen weg, kamers gaan bewegen
van angst, muren bezwijken.
Op de steiger raak je bezeten
van wat zal beklijven.

2

Vertrouwen in leegte. Je tekent een droom
op papier die je gaat maken. Door regen
en wind waden we: hier gaan we slapen.
In de modder sta je te stralen van

werklust, legt blijdschap op stenen.
Voegt zangen toe die je metselt naar
kamers en gangen, tijd overwegend.
Ik help je sjouwen met mijn regels.

[p. 50]

3

Bang om betekenis metsel
ik zinnen. Onder de wolken sta je
te zingen, bijna ongrijpbaar.
Gaan we opnieuw beginnen?

Herfst komt in mijn voeten. Zoveel afstand
gelopen tot hier en jouw zingende mond.
Hoe je de toekomst wilt begroeten:
alsof je die opnieuw uitvond.

4

Kon ik maar volgen: het steppenland in je
ogen, de trek van verre vogels die jou
doen geloven dat dit huis gevleugeld is.
Het lage licht gebruikt de schaduw van

je handen en tekent lijnen van
gedroomde landen op de muur.
Achter het raam schrijf ik de
wind, verlaten stranden, avonduur.

[p. 51]

Vader

1

Ik haal je uit het boek dat ik nog ken.
Rechtop sta je, hoofd wat afgewend.

Zij is er ook, kijkend in de lens.
Maar jij: een stap naar voren,
zelfvoldaan.

Op je ouderwetse schoenen en met geplakte
haren, zie ik de hand die mij zal slaan.

2

Achter mijn stoel sta je, haar achterover
gekamd. Lamplicht maakt je bleek
schijnt in je ogen.

Wat je weet verzwijg je. Zie hoe ik worstel
met jou, je uit mijn woorden schrijf
tot je een ander bent.

Verlaat dit beeld. Verdwijn tussen de regels
zoals je eerder deed. Opdat ik je herken.

[p. 52]

Voor N.S.

Zoals soms woorden in een hoofd
verschuiven en uitzicht krijgen
stijgen meeuwen op van water.

Schrijven zij in winterlicht
iets van onbegrepen leven
dat als uitzicht is gebleven.