De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 167]

Uit: Jevgeni Onegin, Boek III
Alexander Poesjkin
(Vertaling W. Jonker)^*

III-26

Ik zie een nieuw probleem verschijnen:
Tatjana's brief moet eerst vertaald:
Dat eist 's lands eer, dus ook de mijne.
Haar moedertaal was niet bepaald
Haar kracht. Geen Russisch tijdschrift las ze;
Zij sprak 't zelfs moeilijk. Daardoor was ze
Genoodzaakt slechts te schrijven in
Het Frans. Ach, het heeft weinig zin
Dit te betreuren of te laken.
De liefde van een dame heeft
Tot nog toe nooit ernaar gestreefd
Het Russisch tot haar taal te maken.
Misschien is onze taal te fier
Voor 't proza van het briefpapier.

* In het Zomernummer 1985 publiceerden wij de tweede helft van Boek I, een jaar later de eerste helft van Boek II. De heer W. Jonker heeft gestaag voortgewerkt en zijn vertaling van Poesjkins Jevgeni Onegin is nu voor meer dan driekwart voltooid. In dit nummer vervolgen wij onze voorpublikatie met de tweede helft van Boek III, met daarin de beroemde brief van Tatjana.
Vermelding verdient dat deze Onegin-vertaling op onorthodoxe wijze tot stand komt. W. Jonker kent geen Russisch en baseert zijn tekst op Nabokovs letterlijke vertaling in het Engels, met zeer uitvoerig commentaar. Wel wordt het eindprodukt gecheckt door slavisten, met name door Charles B. Timmer. Het is curieus dat Nabokov, die genadeloos gefulmineerd heeft tegen alle rijmende Onegin-vertalingen in het Engels, de basis heeft gelegd voor de eerste goede rijmende vertaling in het Nederlands.

XXVI

Еще предвнжу затрудненье:
Родной аемли спасая честь,
Я должен буду, беа сомненья,
Письмо Татьяны перевесть.
Она по-русскн плохо знала,
Журналов наших не чнтала,
И выражалася с трудом
На яэыке своем родном,
Итак пнсала по-француаскн...
Что делать! повторяю вновь:
Доныне дамская любовь
Не изъяснялася по-русски,
Довыне гордый наш язык
К почтовоӣ прозе не прнвык.

[p. 168]

III-27

Soms wil men dames interesseren
Voor Russisch lezen. 'k Gruw daarvan.
Iets uit ‘De Goede Huisvriend’ leren?
Ik geloof dat dat volstrekt niet kan.
O dichters! Gij kunt toch getuigen
Dat elke schat voor wie wij buigen,
Voor wie ge verzen hebt gemaakt
En kreet na boetekreet geslaakt,
Dat elk voor wie uw hart ontbloeide
Haar Russisch miserabel sprak,
En, waar geoefendheid ontbrak,
Heel schattig elke zin verknoeide?
Een vreemde taal nam radicaal
De plaats in van haar moedertaal.

XXVIII

Не дай мне бог сойтись на бале
Иль прн разъеэде на крыльце
С семииаристом в желтой шале
Иль с акадсмиком в чепцо!
Как уст румяных без улыбки,
Веэ грамматичөской ошнбки
Я русекоӣ речи не люблю.
Выть может, на бсду мою,
Красавиц новых поколоньо,
Журпалов впяв молящий глас,
К грамматнко приучит нас;
Стихи вводут в употребленьо;
По я... какое дело мно?
Я кероп буду старино.

III-28

Geleerdheid in kapothoed! Spaar me
Op 't bal of in 't portiek daarvoor!
Op 't seminarie - Heer! bewaar me! -
Geen gele sjaals! Geen maagdenkoor!
Van rode lippen foutloos Russisch,
Geen glimlachjes, maar wel discussies,
Het zint me niet. Maar ja, misschien
Gaat straks (ik hoop dat nooit te zien)
De schoonheid voor geleerdheid leven:
Het tijdschrift leidt, de vrouw volgt na;
Zij went ons aan Grammatica,
En dichtkunst dient naar Nut te streven.
En toch... Nee, geen geprotesteer;
Ik blijf wel trouw aan het weleer.

XXVII

Я энаю: дам хотят эаставить
Читать по-русскн. Право, страх!
Могу ли их себе представить
С ‘Благонамеренным’ в руках.*
Я шлюсь на вас, мои поэты!
Но правда ль: милые предметы,
Которым, за своп грехн,
Писали втаӣне вы стихи,
Которым сердце посвящалн,
Но все ли русским языком
Владөя слабо и с трудом,
Его так мило иөкажали,
П в их устах язык чужоӣ
Не обратился ли в родвоӣ?

[p. 169]

III-29

Tot nu, maar vast ook dán nog, gaat er
Een zoete trilling door mijn hart
Bij slordig, zorgeloos gesnater
Dat elke taal-exactheid tart.
Ik mis de kracht mij te bekeren,
Want Gallicismen produceren
- Als Bogdanóvitsj' poëzie
Of prille zonden - nostalgie.
Genoeg. Ik moet mij concentreren
Op Tanja's brief: 't is toegezegd.
Wat nu? Mijn tweestrijd moet beslecht,
Ik ben bereid te retireren;
Een tedere stijl als van Parny
Is niet modern in poëzie.

XXX

Певец пнров и грусти томноӣ,
Когда б ещө ты был со мноӣ,
Я стад бы просьбою нескромноӣ
Тебя тревожить, милыӣ моӣ:
Чтоб на волшебпыс напевы
Переложил ты страстноӣ девы
Ипопдсменные слова.
Гдө ты? приди: свои права
Передаю тебе с покдопом...
Но посреди псчальных скал,
Отвыкнув сердцем от похвал,
Один, под финским небосклоном,
Он бродит, и душа сго
Не слышпт горя мосго.

III-30

Bard van De Feesten en 't verbeiden
In weemoed! Als je hier dichtbij
Zou zijn, deed ik je 't onbescheiden
Verzoek, haar kreet op jóuw schalmei
Tot toverzang te transponeren,
En maagdelijk vuur te celebreren
In ónze taal. Waar ben je? Kom!
'k Geef mijn rechtmatig eigendom
Buigend aan jou! - Maar hij moet zuchten
Waar weemoed uit de rotsen zijgt,
En hij, nooit meer geprezen, zwijgt.
Voortdolend onder Finse luchten,
Alleen, merkt hij mijn zorg niet op
En heeft geen weet van mijn getob.

XXIX

Неправильнын̄, небрежнын̄ лепет,
Неточный выговор речеӥ
Попрежнему сердечнынӥ трепет
Проиаведут в груди моеӥ;
Раскаяться во мне нет снлы,
Мне галлицнзмы будут милы,
Как прошлоӥ юпости грехи,
Как Богдановича стихн.
Но полно. Мне пора ааняться
Пнсьмом красавицы моеӣ;
Я слово дал, и что ж? еӥ-еӥ
Теперь готов уж отказаться.
Я знаю: нежного Парни
Перо нө в моде в наши дни.

[p. 170]

III-31

Ik heb Tatjana's brief nu voor me,
Die ik angstvallig heb bewaard;
Met pijn in 't hart lees ik haar woorden
Nóg eens en nóg eens. - Wie verklaart
Hoe zij dit kon: die tederheid en
Die lieve onbevangenheid, en
Die woordkeus; al de onzin die
Ontroert en boeit als litanie
Van 's harten pijn en waan en streven?
Een raadsel. - Een vertaling die
Tekortschiet volgt: bleke kopie
Van 't schilderij vol gloed en leven.
De Freischütz - op piano - van.
Een meisje dat het niet echt kan.

XXXI

Пнсьмо Татьяпы предо мною;
Его я свнто берегу,
Чнтаю с таӣною тоскою
И начитаться нс могу.
Кто еӣ внушал и эту нежность,
И сдов любеэную небрежноеть?
Кто сӣ виушал умильцыӣ вадор,
Безумныӣ сердца рааговор
И увлекательный, н вредный?
Я нс могу понять. Но вот
Неполный, слабый перевод,
С жнвой картины список бледныӥ,
Или разыграцныӥ Фрсӥшиц
Перстамп робкнх учспиц:

Tatjana's brief

Ik schrijf je - kun je meer verwachten?
Hoe geef 'k er anders uiting aan?
Je kunt mij nu tot straf verachten,
Maar zult, als je éven bent begaan
Met mijn onzedig lot, mij trachten
Te helpen nu ik eindelijk spreek;
Neen, je laat mij niet in de steek.
Eerst wou ik zwijgen, maar ik zwichtte,
En - geloof me - heel mijn schande zou
Nooit doorgedrongen zijn tot jou
Als ik mijn hoop had kunnen richten
Op je bezoek, zeg eens per week
Aan ons, waarbij ik naar je keek
En luisterde, en zelf tenslotte,
Bij 't afscheid, óók iets zei, en dan
Een week lang dag en nacht ervan
Vervuld was. - Maar jij schijnt te spotten
Met ons soort dorpsgezelligheid;
En wij... ach... wij zijn wat bevangen,

Пцсьмо Тамьяиц х Оиөяциу

Я к вам пнму - чөго жө болө

Что я могу өшө скаэать
Төпөрь, я энаю, в вөшөӣ волө
Мөня прөарөньөм накаэать
Но вы, к моөӥ нөсчастноӥ долө
Хоть каплю жалостн храня
Вы нө оставнтө мөня
Сначала я молчать хотөла
Повөрьтө: моөго стыда
Вы нө уанали б никогда
Когда б надөжду я нмөла
Хоть рөдко, хоть в нөдөлю раз
В дөрөвнө нашөӣ вндөть вас
Чтоб тодько слышать вашн рөчн
Вам слово молвнть, н потом
Всё думать, думать об одном
И дснь н ночь до новоӥ встрөчн
По говорят вы нөлюдим;
В глушн, в дсрөвнө всё вам скучно,

[p. 171]

[Wij schitteren niet, maar zijn bereid]

Wij schitteren niet, maar zijn bereid
In 's harten eenvoud je te ontvangen.

Waaróm, waaróm kwam jij ons ooit
Bezoeken? 'k Had in dit vergeten
Gehucht nooit jou ontmoet, en nooit
Van deze kwellingen geweten.
Misschien was de onrust wel geweken
Uit mijn naïeve ziel; ik zou
Een echtvriend vinden die 'k mocht lijden,
En dan, als deugdzaam-trouwe vrouw
Mij aan mijn man en kinderen wijden.

Een ander!... Neen, de man bestaat niet
Aan wie 'k mijn hart ooit geven zou.
Des hemels allerhoogste raad liet
Mijn wil niet vrij: ik hoor bij jou.
Voor jou was ik bedoeld; mijn leven
Tot nu toe was slechts onderpand.
Jij bent mijn tot aan 't graf gegeven
Beschermer, jij bent Gods gezant.
Ik kende je ongezien: verzonken
In dromen had 'k je blik al lief,
Die mij verwarde; hoe verhief
Mijn ziel zich als je stem daar klonk en
Wéérklonk!... Maar 't wás geen dromerij!
Je kwam, ik zag je onverwacht, ik
Herkende je, 'k verloor mijn kracht, ik
Werd vlam, en dacht: Hij is het, hij!
Is 't dan niet waar dat ik jóu hoorde,
Dat jíj in stilte tot mij sprak
Als ik de armen hielp, of voor de
Genezing bad van mijn verstoorde
Gemoed, waar alle rust ontbrak?

En was 't niet jíj, dierbaar visioen in
Mijn bangste nachten, die juist toen in
't Doorzichtig duister nader gleed,
En, teder over mij gebogen,

[Russisch]

А мы... ничем мы нс блестим,
Хоть вам н рады простодушно.

Зачем вы посстнли нас?

В глушн забытого селепья
Я никогда не знала б вас,
Не энала б горького мученья.
Душн неопытноӥ волнснья
Смнрив современсм (как знать?),
По сердцу я пашла бы друга,
Была бы верная супруга
И добродетельная мать.

Другоӥ!... Нет, никому на свете

Не отдала бы сердца я!
То в вышнем суждсно совете...
То воля неба: я твоя;
Вся жнзнь моя была залогом
Свнданья верного с тобоӥ;
Я внаю, ты мне послан богом,
До гроба ты хранитель мой...
Ты в сновнденьях мне явлался,
Неэримый, ты мне был уж мил.
Твоӣ чудный взгляд меня томил,
В душе твоиЙ голос раздавался
Давно... нет, зто был не сон!
Ты чуть вошел, я вмиг узнала,
Вся обомлела, запылала,
И в мыслях молвнла: вот он!
Не правда ль? я тебя слыхала:
Ты говорил со мпой в тиши,
Когда я бедпым помогала,
Или молитвой услаждала
Тоску волпуемой души?
И в зто самос мгновенье
Не ты ли, милое внденье,
В проэрачцоӣ темноте мелькнул,
Приникнул тихо к нзголовью?
Не ты ль, с отрадой н любонью,

[p. 172]

[Nederlands]

Mij fluisterend weer tot hoop bewoog en
In liefde en vreugd geloven deed?

Wie ben je? Gods gezant? Bevrijder?
Beschermgeest? Trouweloos verleider?
Ik twijfel! Overtuig me toch!
Ik mis ervaring! Ben 'k verstrikt
In onzin en in zelfbedrog?
Is heel iets anders voorbeschikt?

Maar 't zij zo. Nu berust mijn lot
Bij jou. Bij jou vergiet ik tranen
En smeek om steun, mijzelf ten spot.
Hiér ben 'k de vreemde, nooit verstane,
Ik ben alleen! Ik ben alleen!
Denk het je in! Ik ga te gronde...
Mijn denkvermogen faalt... te gronde
In stilte, zwijgend en alleen.
Ik wacht op jou, tot jij een teken
Zult geven dat mij op doet staan,
Of - ach, verdiend - mijn diepe waan
Met een berisping zult doorbreken.

Ik eindig. 'k Voel mij flauw en moe,
En vrees de schaamte bij 't herlezen.
Aan jou vertrouw ik mij nu toe.
Je eer zal mij tot borgtocht wezen.

[Russisch]

Слова надежды мне шепнул?
Кто ты, мой ангел ли хранитель,
Или коварныӥ искуситель:
Мои сомненья разреши.
Быть может, это вөё пустое,
Обман неопытноӥ души!
И суждено совсем иное...
Но так и быть! Судьбу мою
Отныне я тебе вручаю,
Перед тобою слезы лью,
Твоеӥ защиты умоляю...
Вообрази: я здесь одна,
Никто меня не понимает,
Рассудок моӣ изнемогает,
И молча гибнуть я должна.
Я жду төбя: единым взором
Надежды сердца оживи,
Иль сон тяжелыӥ перервн,
Увы, заслуженным укором!

Кончаю! страшно перечесть...

Стыдом и страхом замираю...
Но мне порукоӥ ваша честь,
И смело еӥ себя вверяю...

[p. 173]

III-32

Tatjana steunt en zucht en beeft, en
De brief trilt heftig in haar hand.
De roze ouwel droogt, en kleeft aan
Haar tong. Haar hoofd hangt naar de kant
Van 'n schouder die bekoorlijk boven
Haar dunne hemd, dat is verschoven,
Tevoorschijn komt. Maar nu verbleekt
Het stralend maanlicht. Aanstonds breekt
Het dal, dat nu nog is verborgen,
Weer door de nevels. Aanstonds blinkt
De stroom als zilver. Aanstonds klinkt
De herdershoorn door 't dorp. 't Is morgen;
Elk is al opgestaan en werkt.
Tatjana heeft het niet gemerkt.

XXXII

Татьяпа то вздохнет, то охнет;
Письмо дрожит в ее руке;
Облатка розовая сохнет
На воспаленном языке.
К плечу геловушкоӥ склонилась,
Сорочка легкая снустилась
С ее прелестного плеча.
Но вот уж лунного луча
Сиянье гаснет. Там долина
Сквозь пар яснеет. Там поток
Засеребрился; там рожок
Пастушиӣ будит селянина.
Вот утро; встали все давно:
Моеӣ Татьяпе вөё равно.

III-33

Zonsopgang! Weken al verrukt zelfs
Dát schouwspel haar niet meer; passief
En treurig zit zij maar, en drukt zelfs
Haar monogram niet op de brief.
Filátjevna, het oudje, opent
Heel zacht de deur; voorzichtig lopend
Brengt ze op een blad de ochtendthee.
‘'t Is tijd, m'n kindje! Opstaan! Hé!
Je bent al klaar, jij vroege vogel!
Wat was ik gisteravond laat
Bezorgd! Maar je gezichtje staat
Weer goed. Het is, God zij geloofd, al
Niet bleek meer van dat nachtgetreur.
't Lijkt wel een klaproos! Wat een kleur!’

XXXIII

Она зари не замечает,
Сндит с поннкшею главоӥ
И на письмо не напирает
Своеӥ печати вырезноӥ.
Но, дверь тихонько отпирая,
Уж еӣ Филнпьевна седая
Приноснт на подносе чаӣ.
‘Пора, дцтя мое, вставаӥ;
Да ты, красавнца, готова!
О, пташка ранняя моя!
Вечор уж как бонлась я!
Да, слава богу, ты здорова!
Тоски ночноӣ и следу нет,
Лнцо твое как маков цвет’.

[p. 174]

III-34

‘Njanja, mag 'k je iets vragen? Zou je...’
‘Natuurlijk, schatje, zeg het maar.’
‘Denk niet... Verdenk me niet... Vertrouw me...
Maar kijk... O! maak nu geen bezwaar!’
‘O nee, m'n lieve kind, God hoort me!’
‘Dit briefje... Kan je kleinzoon 't voor me
Bezorgen bij... bij O... bij die...
De buurman? Als hij vraagt van wie
Het komt, dan mag hij dat niet weten.
Je kleinzoon houdt gewoon z'n mond.’
‘Naar wíe, m'n hartelief? Ik kon 't
Niet volgen, ik ben suf... versleten...
Buren - daar zijn er zóveel van,
Dat ik ze zelfs niet tellen kan.’

XXXIV

- Ах! няня, сделаӣ одолженье. -
‘Наводь, родная, прикажи’.
- Не думаӣ... право... подозренье..
Но вндишь... Ах! не откажи. -
‘Моӥ друг, вот бог тебе порука’.
- Итак пошли тнхонько внука
С запискоӣ этоӣ к О.... к тому...
К соседу... да велеть ему -
Чтоб он не говорил нц слова,
Чтоб он не называл меня... -
‘Кому же, милая моя?
Я нынче стала бестолкова.
Кругом соседеӥ много есть -
Куда мне нх и перечесть’.

III-35

‘O, njanja, wat ben je toch traag van
Begrip!’ - ‘Ach, kindje, ik ben oud;
Dan stomp je af, je wordt er vaag van.
Maar vroeger maakte ik nooit een fout;
Uit één woord wist ik op te maken...’
‘Ach, njanja, doet het nu terzake
Of jij nu scherp of wazig bent?
Dit moet naar iemand die je kent:
Onegin.’ ‘Ja, zo snap ik wat je
Bedoelt. Maar wees nu niet meer boos;
Je weet: ik ben geen bolleboos...
Maar wat zie je weer bleek, m'n schatje!’
‘Laat maar, 't is niets, ik voel me mat;
Stuur nu je kleinzoon maar op pad.’

XXXV

- Как недогадлива ты, няня! -
‘Сердечныӥ друг, уж я стара,
Стара; тупеет разум, Таня;
А то, бывало, я востра:
Бывало, слово барскоӥ воли...’
- Ах, няня, няня! до того ли?
Что нужды мне в твоем уме?
Ты видишь, дело о письме
К Онегину. - ‘Ну, дело, дело.
Не гневаӥся, душа моя,
Ты знаешь, непонятна я...
Да что ж ты снова побледнела?’
- Так, няня, право ничего.
Пошли же внука своего. -

[p. 175]

III-36

De dag verstrijkt - maar taal noch teken.
't Is nu de tweede dag - geen woord.
Tatjana, als een schim zo bleek, en
Sinds zonsopgang gekleed, wacht voort.
Daar komt Vladimir aangereden.
‘Waar is je vriend? 't Is lang geleden
Dat hij ons opzocht,’ zegt mevrouw.
Tatjana rilt als van de kou,
En 't bloed stijgt haar weer naar de wangen.
‘Hij zei toch dat hij komen zou,’
Zegt Lenski tegen de oude vrouw,
‘Misschien heeft hij veel post ontvangen.’
Tatjana buigt het hoofd en zwijgt
Alsof zij een berisping krijgt.

XXXVI

Но день протек, и нет ответа,
Другоӥ настал: всё нет, как нет.
Бледна как тень, с утра одета,
Татьяна ждет: когда ж ответ?
Приехал Ольгин обожатель.
‘Скажите: где же ваш приятель? -
Ему вопрос хозяӥкн был:
Он что-то нас совсем забыл’.
Татьяна, вспыхнув, задрожала.
- Сегодня быть он обещал, -
Старушке Ленскоӣ отвечал:
Да, видно, почта задержала. -
Татьяна потупила взор,
Как будто слыша злоӥ укор.

III-37

Op tafel blonk in het verdwijnend
Namiddaglicht de samovar;
Een ijle sluier damp hing deinend
Eronder. Reeds greep Olga naar
't Serviesgoed dat ze moest hanteren,
Een page ging al room serveren,
En 't geurig vocht stroomde de tuit
Van de Chinese theepot uit,
De kopjes in. Tanja, volkomen
Afwezig, blies een mistvlek op
Het koude vensterglas, waarop
Zij 't monogram schreef van haar dromen,
Dat na een kort bestaan verdween:
Een O, en daar een J doorheen.

XXXVII

Смеркалось; на столе, блистая,
Шипел вечерниӣ самовар,
Китаӣскиӥ чаӣник нагревая;
Под ним клубился легкиӥ пар.
Разлитыӥ Ольгиноӣ рукою,
По чашкам темною струею
Уже душистыӥ чаӣ бежал,
И сливки мальчик подавал;
Татьяна пред окном стояла,
На стекла хладные дыша,
Задумавшись, моя душа,
Нрелестпым пальчнком ппсала
На отуманенпом стекле
Заветныӥ вензель О да Е.

[p. 176]

III-38

Betraand en mat werd zij in stilte
Gefolterd in de liefdesstrik.
Dan: hoefgeklop! Haar bloed verkilde.
Vlakbij!... 't Gaat snel!... Daar is zijn brik!
En als een schim glipt Tanja al in
Ontsteltenis een andere hal in.
't Portiek... de tuin... ze rent en rent
Over de bloemenranden en 't
Gazon; ze durft niet om te kijken,
Vliegt brugjes over, struiken door...
De vijverlaan... ze trekt een spoor
Dwars door seringen die niet wijken...
Bloemperken door... in ademnood
Naar 't beekje... naar de bank. Vuurrood

XXXVIII

И между тем душа в ней ныла,
И слез был подон томныӥ взор.
Вдруг тоцот!... кровь ее застыла.
Вот ближе! скачут... и на двор
Евгениӥ! ‘Ах!’ и легче тени
Татьяна прыг в другие сени,
С крыльца на двор, и прямо в сад,
Летит, летит; взглянуть назад
Не смеет; мигом обежала
Куртины, мостикн, лужок,
Аллею к оаеру, лесок,
Кусты сирень переломала,
По цветникам летя к ручью,
И задыхаясь, на скамью

III-39

Valt ze daar neer. ‘Jevgeni is er!
O God, wat heeft hij wel gedacht!’
Nog leeft bij alle jammernis er
Een vage hoop in haar; zij wacht
En trilt en gloeit. Hij kán toch komen?
Maar niets. Voorbij de appelbomen
Zijn meisjes van het huis nog aan
De bessenpluk, en, hoor! juist gaan
Zij zingen. (Haast een wetsartikel:
Des meesters bes smaakt extra zoet,
En wordt door samenzang behoed
Voor slimme mondjes die zich stiekem
Te buiten gaan. Ook 't platteland
Toont staaltjes van gezond verstand.)

XXXIX

Упала...

‘Здесь он! адесь Евгениӥ!

О боже! что подумал он!’
В неӥ сердце, полное мучениӥ,
Хранит надежды темныӥ сон;
Она дрожит и жаром пышит,
И ждет: неӣдет ли? Но не слышит.
В саду служанки, на грядах,
Сбирали ягоду в кустах
И хором по наказу пели
(Наказ, основаниыӥ на том,
Чтоб барскоӥ ягоды таӥком
Уста лукавые не ели,
И пеньем были заняты:
Затея сельскоӥ остроты!).

[p. 177]

Gezang van de meisjes

Meisjes leuk en meisjes lief,
Kameraadjes allemaal,
Dartel vrij en stoei maar aan,
Pak je pretjes, raas maar uit.
Zing een liedje van plezier,
Zing een liedje van onszelf.
Lok een vrijer hier naar toe,
Lok hem met een rondedans.

Als die vrijer dan verschijnt,
Als we 'm in de verte zien,
Ren dan alle kanten op.
Kersen krijgt hij naar zijn hoofd,
Kersen, en frambozen ook;
Doe er rode bessen bij.

Kom hier niet als luistervink
Onze liedjes zijn voor ons.
En kom ook niet als spion
Bij ons stoute-meisjes-spel.

Песня девушек

Девицы, красавицы,
Душеньки, подруженьки,
Разыграйтесь, девнцы,
Разгуляйтесь, милые!
Затяните песенку,
Песенку заветную,
Заманнте молодца
К хороводу нашему.
Как замапим молодца,
Как завидим нздалн,
Разбежимтесь, милые,
Закидаем вишеньем,
Впшеньем, малкною,
Красною смородиноӣ.
Не ходи подслушнвать
Песеяки заветные,
Не ходн подсматривать
Игры наши дсвичьи.

III-40

Vaag hoort Tatjana 't half onschuldig
Luid schallend lied. Haar hart verkeert
In wild tumult, en ongeduldig
Wacht zij tot het weer wat kalmeert
En haar verhit gelaat zal willen
Verkoelen. Maar haar borsten trillen
Nog steeds, en almaar feller voedt
Haar jagend bloed de vlammengloed
Op haar gezicht. Zó toont een vlinder,
Door een kwajongen thuisgebracht,
Nóg fladderend, zijn kleurenpracht.
Zó siddert in de vroege winter
Een haasje voor de jager die 't
Vanuit het struikgewas bespiedt.

XL

Они поют, и с небреженьем
Внимая звонкиӣ голос их,
Ждала Татьяна с нетерпеньем,
Чтоб трепет сердца в ней затнх,
Чтобы прошло ланит пыланъе.
Но в персях то же трепетанье,
И не проходит жар ланит,
Но ярче, ярче лцшь горит.
Так бедныӥ мотылск и блещет,
И бьется радужным крылом,
Плененный школьным шалуном;
Так зайчик в озими трепещет,
Увидя вдруг издалека
В кусты принадшего стрелка.

[p. 178]

III-41

Tenslotte zucht ze diep, staat op van
Haar bank, en begint langzaam aan
De weg naar huis, maar aan de kop van
De laan ziet zij Jevgeni staan.
Zijn ogen schieten vuur, maar grimmig
En grauw onthoudt hij als een schim zich
Van commentaar, en als verzengd
Komt zij tot stilstand. - Maar ik breng 't
Nu niet meer op. De confrontatie
Had, vrienden, in het lotsbestel
Opnieuw gevolgen, maar 'k vertel
Ze later. Deze dichtprestatie
Heeft mij vermoeid; ik wil een tijd
Wat rust, en wat plezierigheid.

XLI

Но, наконец она вздохнула
И встала со скамьи своеӣ;
Пошла, но только повернула
В аллею, - прямо перед ней,
Блистая взорами, Евгений
Стопт подобно грозкой тени,
И как огнем обожжена
Остановилася она.
Но следствия нежданнои̑ встречи
Сегодня, мнлыс друзья,
Перссказать не в силах я;
Мне должно после долгои̑ речн
И погулять и отдохнуть:
Докончу после как-нибудь.