De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 160]

Twee gedichten
Vladimir Majakovski
(Vertaling Marko Fondse)

Hemelstreken

Hoog langs de hemelboog zwieren
wolkjes, zo met z'n vieren,

waarvan één tot drie net mensen zijn
en nummero vier een everzwijn,

bij wie zich, nieuwsgierige vijfde,
onderweg nóg een wolk inlijfde,

waaruit op de blauwende hemelschoot
kleine kemel na kemel schoot.

En of nou die club van een zesde schrok,
kweenie, maar hij loste zich op en bloc.

En in zwierige draf op die dieren af
joeg vreetgierig de zon als gele giraf.

(1917-18)

Тучкины штучки

[1917-1918]

[p. 161]

En toch

Als een syfilisneus zo kalfde de straat in.
De rivier - een sloot ontucht tot slijm saamgesnoten.
Met hun ondergoed uit tot het allerlaatst blaadje
kroelden junituinen in hun schunnige blootje.

Het plein op ging ik,
en een verzengde stadswijk wond ik
om mijn hoofd als toupet, roodheet.
Ontzet keek men toe - uit mijn mond hing
half opgekauwd, een spartelpotende kreet.

Toch word ík niet geoordeeld, niet uitgekreten.
Op mijn spoor strooit men bloemen als voor een profeet.
Al die lui met hun syfilisneuzen toch weten:
ik ben uw poëet.

Mijn laatste zorg zal wel uw laatste oordeel zijn!
Mij, en mij alleen, zal een processie hoeren
dwars door de stad, dat brandende bordeel, als schrijn
tot God voor hun rechtvaardiging meevoeren.

En huilen dat God straks over mijn boek zal! -
geen woorden zijn 't - één bundel kramp die krimpt -
en de hemel afrennen met mijn verzen onder de oksel
en hijgend ze voorlezen aan zijn kennissenkring.

(1914)

А все-тани

Улица провалйлась, как нос снфнлитика.
Река - сладострастье, растекшееся в слюни.
Отбросив белье до последнего листнка,
сады похабно развалились в нюне.

Я вышел на площадь,
выжженный квартал
надел на голову, как рыжий парик.
Людям страшно - у меня изо рта
шевелит ногами непрожеванный крик.

Но меня не осудят, но меня не облают,
как пророку, цветами устелят мне след.
Все эти, провалившнеся носамн, знают:
я - ваш поэт.

Как трактир, мне страшен ваш страшный суд!
Меня одного сквозь горящне здания
проститутки, как святыню, на руках понесут
и покажут богу в свое оправданне.

И бог заплачет над моею книжкой!
Не слова - судороги, сянпшнеся комом;
и побежит по небу с моими стихамн подмышкой.
и будет, задыхаясь, читать их свонм знакомым.

[1914]