De Tweede Ronde. Jaargang 8
(1987)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 201]
| |
Biografie
| |
[pagina 202]
| |
3
In een blauwe bus. Met honderdtien kilometer per uur. Jakkerend
onder een verzengende hemel.
Tussen veertig zwetende mensen. Die roken. Dromen van. Of
broodjes eten.
En een chauffeur van rond de veertig met een zweetlap om z'n nek.
Die uit het raam kwat om de zoveel tijd en bandjes
Met ouwe schlagers wisselt...
Al die liedjes worden straks vergeten. De bus verschroot. Die men-
sen aarde.
Het donkere type naast me met de bakkebaarden en dat marineblau-
we hemd zegt dat-ie naar Katerini gaat.
III
Σ᾽ ἔνα γαλάζιο λεωφορεῖο. Μ᾽ ἑϰατὸν δέϰα χιλιόμετρα τὴν
ὤρα. Τρέχοντας ϰάτω ἀπὸ ἕναν ϰαυτὸ οὐρανό.
Ἀνάμεσα οὲ σαπάντα ἱδρωμένους ἀνθρώπους. Ποὺ ϰαπνί-
ζουν. Ὀνειρεύονται. Ἤ τρῶνε σάντουἴτς.
Κι ἔναν μεσόϰοπο ὁδηγὸ μὲ τὸ μαντίλι στὀ οβέρϰο. Ποὺ
φτὐνει ϰάθε τόσο ἀπ᾽ τὸ παράθυρο χι ἀλλάζει
Κασέτες μὲ παλιὰ τραγοὑδια...
Ὄλα τὰ τραγούδια θὰ ξεχαστοῦν. Τὸ λεωφορεῖο θὰ γίνει οί-
δερα. Οἱ ἄνθρωποι χῶμα.
Ὁ μελαχρινὸς μὲ τὶς φαβορίτες ϰαὶ τὸ βαλασσὶ πουϰάμισο
δίπλα μου λέει πὼς πάει στὴν Κατερίνη.
4
Omdat de Axiós de langste rivier van Macedonië is. En cd een
nummerplaat van het corps diplomatique. En 25 juli
De gedenkdag van de slag bij Thermopylae. Omdat ik weer de
Werkster met de zware dweil zie. Omdat ik d'r haren onderscheid
Aan de hemel tussen Orion en Andromeda
(Die Cepheus' dochter was. Moeder van Helenos. Antinoë's zuster).
IV
Ἐπειδὴ ὁ Ἀξιὸς εἶναι ὁ πρῶτος σὲ μῆϰος ποταμὸς τῆς Μα-
ϰεδονίας. Καὶ Δ.Σ. οἱ πιναϰίδες τοῦ διπλωματιϰοῦ σώματος.
Καἰ 25η Ἰουλίου
Ἡ ἐπέτειος τῆς μάχης τῶν Θερμοπυλῶν. Ἐπειδὴ βλέπω πάλι
Τὴν ϰαθαρἱστρια μὲ τὸ βαρὺ σφουγγαρόπανο. Ἐπειδὴ διαϰρίνω
Τὰ μαλλιά της οτὸν οὐρανὸ ἀνάμεσα στὸν Ὠρίωνα ϰαὶ τὴν
Ἀνδρομέδα
(Ποὺ ἤταν ϰόρη τοῦ Κηφέα. Μητέρα τοῦ Ἔλενου. Ἀδερφὴ
τῆς Ἀντινόης).
| |
[pagina 203]
| |
Ze houdt haar schoen in de hand. Bekijkt hem aandachtig. Alsof ze
haar handlijnen bekijkt.
Met de vinger voelt ze naar de spijker die haar zeer doet.
Κρατάει τὸ παπούτσι της στὸ χέρι. Τὸ ϰοιτάζει προσεχτιϰά.
Σὰ νὰ ϰοιτάζει τὶς γραμμὲς τῆς παλάμης.
Ἀγγίζει μὲ τὸ δάχτυλο τὸ ϰαρφὶ ποὺ τὴν πονάει.
5
Daar lig ik weer in het donker. Naakt. Mijn liefde uitgestrekt over
mijn hele lijf.
Ik omarm je. Raak van de aarde los. Ik drijf in het heelal.
Jij blijft op aarde. Je hakken gloeiend heet. In 't asfalt vastgezogen.
Een vochtig
Bos loopt schuin door je lichaam heen.
's Nachts maakt me 't gras dat op je huid groeit wakker.
V
Νά ᾽μαι πάλι στὸ σϰοτάδι γυμνός. Ἡ ἀγάπη μου ἁπλωμένη
σ᾽ ὄλο τὸ σῶμα.
Σ᾽ ἀγϰαλιάζω. Φεύγω στὸν οὐρανό. Αἰωροῦμαι στὸ σύμπαν.
Ἐσὺ μένεις στὴ γῆ. Μὲ ταϰούνια ϰαυτά. Κολλημένα στὴν
ἄσφαλτο. Ἕνα δάσος
Ὑγρὸ διασχίζει τὸ σῶμα σου διαγωνίως.
Τὴ νύχτα μὲ ξυπνάει τὸ χορτάρι ποὺ φυτρώνει στὸ δέρμα
σου.
6
Met een zwaar hoofd van ongeschreven verzen kijk ik naar de
sterren.
De sterren. Wijze van spreken. Hemel bestaat niet.
Ontwortelde engelen gaan rond op de aarde. Werkeloos. Met ge-
kortwiekte haren.
(Die lange met de witkwast heeft zijn vleugels onder zijn hemd.)
Bij donker zakken ze naar de herberg af. Zuipen zich wezenloos.
Vloeken tieren spugen.
VI
Μὲ τὸ ϰεφάλι βαρὺ ἀπὸ ἄγραφα ποιήματα ϰοιτάζω τ᾽ ἄστρα.
Τ᾽ ἄστρα. Τρόπος τοῦ λέγειν. Οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.
Ξεριζωμένοι ἄγγελοι ϰυϰλοφοροῦν στὴ γῆ. Ἄνεργοι. Μὲ
μαλλιὰ ϰομμένα.
(Ἐϰεῖνος ὁ ψηλὸς μὲ τὴν ταβανόβουρτσα ἕχει τὰ φτερὰ ϰά-
τω ἀπ᾽ τὸ πουϰάμισο).
Ὄταν νυχτώνει ϰατεβαίνουν στὴν ταβέρνα. Γίνονται στουπί.
Φτύνουν ϰαὶ βρίζουν.
| |
[pagina 204]
| |
7
April is warm. Met rode bladeren. 's Nachts hoor ik hem knisterend
Omsluipen ondergronds.
Soms boort hij zich door zolen. Komt steels omhoog. Tot aan de
knieën.
De rest van 't lichaam blijft in 't donker.
VII
Ὁ Ἀπρίλης εἴναι ζεστός. Μὲ ϰόϰϰινα φύλλα. Τὴ νύχτα
Τὸν ἀϰούω νὰ σέρνεται τρίζοντας ϰάτω ἀπ᾽ τὸ χῶμα.
Κάποτε τρυπάει τὰ παπούτσια. Ἀνεβαίνει ἁπαλά. Ὤς τὰ
γόνατα.
Τὸ ὑπόλοιπο σῶμα παραμένει στὸ σϰοτάδι.
8
Jij leest de krant. Het laatste nieuws stokoud. Je stem vult de ka-
Mer met grond. En niemand die uitkomst brengt.
De dag van ijzer. Vierkant. Met stof in de hoeken. Je lacht en zet
Je voor de spiegel om je ogen op te maken.
Ik strijk de aarde uit mijn haren.
VIII
Διαβάζεις ἐφημερίδα. Οί τελευταῖες εἰδήσεις εἶναι πανάρ-
χαιες. Ἡ φωνή σου
Γεμίζει μὲ χῶμα τὸ δωμάτιο. Δὲν ὑπάρχει νὰ βοηθήσει ϰα-
νείς.
Ἡ μέρα εἶναι σιδερένια. Τετράγωνη. Μὲ σϰόνη στὶς ἄϰρες.
Γελᾶς
Καὶ ϰάθεσαι στὸν ϰαθρέφτη νὰ βάψεις τὰ μάτια σου.
Ἐγὼ βγάζω τὸ χῶμα ἀπ᾽ τὰ μαλλιά.
| |
[pagina 205]
| |
9
30 September 1970. In een wagon met banken waar je diep in weg-
zakt lees ik
De dood van Aleksandr Kérenski in Berkeley u.s.a.
Ik wist niet dat de man nog leefde. Had het nooit gedacht. Op een
halve eeuw van het Winterpaleis vandaan... O donkere trein.
Je bent niet Lenins trein. Maar een treinstel van de lijn Saloniki-
Athene
Die Petrograd nooit aan zal doen. En ik
Zonder vaandels. Zonder proclamaties. Mijn koffer vol prospectus-
sen in meerkleurendruk. Geen
Onverbiddelijke volkscommissaris. Secretaris van een plaatselijk
comité.
Maar rayonvertegenwoordiger in kosmetika.
Met creatieve aanpak. Goed ingevoerd. Met riante promotiekansen.
IX
30 Σεπτεμβρίου 1970. Σ᾽ ἕνα βαγόνι μὲ βαθιὰ ϰαθίσματα
διαβάζω
Τὸ θάνατο τοῦ Ἀλέξανδρου Κερένσϰι στὸ Μπέρϰλεϋ τῶν
Ἡνωμένων Πολιτειῶν.
Δὲν τό ᾽ξερα πὼς ἦταν ζωντανός. Δὲν τό ᾽χα ποτέ μου σϰε-
φτεῖ. Μισὸν αἱώνα μαϰριὰ ὰπὸ τὰ χειμερινὰ ἀνάϰτορα...
Ὢ τραῖνο σϰοτεινό.
Δὲν εἶσαι τὸ τραῖνο τοῦ Λίνιν. Ἀλλὰ μιὰ ἀμαξοστοιχία τῆς
γραμμῆς Θεσσαλονίϰης - Ἀθηνῶν
Ποὺ δὲ θὰ φτάσει ποτὲ στὴν Πετρούπολη. Κι ἐγὼ
Χωρὶς σημαῖες. Χωρὶς προκηρύξεις. Μὲ τὴ βαλίτσα γεμάτη
ἔγχρωμα φυλλάδια. Ὃχι ἔνας
Ἀμείλικτος ϰομισσάριος. Ὁ γραμματέας μιᾶς τοπιϰῆς ἐπι-
τροπῆς.
Ἀλλὰ περιοδεύων ἀντιπρόσωπος μιᾶς ἑταιρίας ϰαλλυντιϰῶν.
Μὲ φαντασία. Μὲ τέλεια γνώση τῆς ἀγορᾶς. Μὲ μεγάλες
προοπτιϰὲς προαγωγῆς.
10
Mijn lijf verstrengeld in jouw zenuwstelsel. Ik krijg geen asem.
Jij zegt geen woord. Je klemt me vast. Omklemt me alsmaar vaster.
X
Τὸ σῶμα μου μπλεγμένο στὸ νευριϰό σου σύστημα. Ἀδύ-
νατο ν᾽ ἀναπνεύσω.
Ἐσὺ δὲ μιλᾶς. Μόνο μὲ σφίγγεις. Μὲ οφίγγεις όλοένα.
| |
[pagina 206]
| |
11
Waarom verder? Je ziet toch steeds maar dezelfde uitzichten.
Diepe hemel. Bedekt met blauw. Beneden kruipt het groen. De
bomen
Bloeien op een wijze waar ik niet bij kan.
Vrachtwagens halen in. De man naast me praat tegen me aan. Van
dat inkonsekwente gezeik.
Mijn zinnen schuifelen mijn lijf uit. Een mooie vrouw
Haar lijf wordt eensklaps donker. Als een overbelichte film.
XI
Γιατί μαϰρύτερα; Ἀφοῦ ϰανεὶς θὰ ξαναδεῖ τὰ ἴδια τοπία.
Βαθὺς οὐρανός. Σϰεπασμένος μὲ γαλάζιο. Κάτω σέρνεται τὸ
πράσινο. Τὰ δέντρα
Ἀνοίζουν μ᾽ ἔναν τρόπο ποὐ δὲν μπορῶ νὰ τὸν ϰαταλάβω.
Περνοῦν φορτηγά. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ϰάθεται δίπλα μου φάσϰει
ϰαὶ ἀντιφάσϰει.
Οἱ αἰσθήσεις μου ἔρπουν ἔξω ἀπ᾽ τὀ σῶμα. Μιὰ ὡραία γυ-
νείϰα
Τὸ ϰορμί της ξαφνιϰὰ σϰοτεινιάζει. Σὰν φωτογραφία ποὺ
ἔχει πάρει φῶς.
12
Grijs. Groen. Geel. Oranje.
Rood met tussentinten. Rood zonder tussentinten.
Bruin. Vanonder zwart. (Diepzwart.) En aan het eind daarvan jouw
mooie hoofd.
Blank. Als de afgebroken kop van een beeld. Dat nooit teruggevon-
den worden zal.
XII
Τὸ γϰρίζο. Τὸ πράσινο. Τὸ ϰίτρινο. Τὸ πορτοϰαλί.
Τὸ ϰόϰϰινο μὲ ἀποχρώστεις. Τὸ ϰόϰϰινο χωρὶς ἀποχρώσεις.
Τὸ ϰαφέ. Ἀπὸ ϰάτω τὸ μαῦρο. (Ἔνα μαῦρο βαθύ). Καὶ στὸ
βἀθος τ᾽ ὡραῖο σου ϰεφάλι.
Λευϰό. Σὰν τὸ ϰομμένο ϰεφάλι ἑνὸς ἀγάλματος. Ποὺ δὲν
πρόϰειται νὰ βρεθεῖ ποτέ.
| |
[pagina 207]
| |
13
Al die rommel in de wind. Papieren. Kranten.
Een omgeslagen boom. Een tafel. Een fototoestel. De deurklink. De
door
De dood platgelopen deur.
XIII
Τόσα πράγματα στὸν ἀέρα. Χαρτιά. Ἐφημερίδες.
Ἔνα δέντρο ἀναποδογυρισμένο. Ἔνα τραπέζι. Μιὰ φωτογραφιϰὴ
Μηχανή. Τὸ χερούλι μιᾶς πόρτας. Ἡ πόρτα.
Ἀπ᾽ ὄπου μπαινοβγαίνει ὁ θάνατος.
14
Verbrand licht. Verminkt. Brokken donker
Klitten aan mijn haren. Stappen klinken. De hete wind voert vet-
Tige papieren aan en vuilnis. Mensen doen alsof ze ergens heen
gaan.
Een gek met vingerstompjes lacht heel hard.
Verderop in de straat spelen twee blindelui het volkslied.
XIV
Καμένο φῶς. Σαϰατεμένο. Κομμάτια σϰοτάδι
Κολλοῦν στὰ μαλλιά μου. Ἀκούγονται βήματα. Ὁ ἀέρας
ϰαυτὸς
Κατεβάζει λαδόχαρτα ϰαὶ σϰουπίδια. Οἱ ἄνθρωποι ϰάνουν
πὼς πηγαίνουν ϰάπου.
Ἔνας τρελὸς μὲ ϰομμένα δάχτυλα γελάει δυνατά.
Στὸ βάθος τοῦ δρόμου δύο τυφλοὶ ϰαίζουν τὸν έθνιϰὸ ὕμνο.
15
Er is wat met de hemel vanavond. Hij laat zich makkelijk fijnwrij-
ven. Tot warm poederstof dat aan je vingers kleeft.
Mijn lichaam honderd duizelende aders. Die naar jouw huid afglij-
den en hem overdekken.
XV
Ἀπόψε ϰάτι ἔχει ὁ οὐρανός. Τρίβεται εὔϰολα. Γίνεται σϰόνη
ζεστὴ ϰαὶ ϰολλάει στὰ δάχτυλα.
Τὸ ϰορμί μου χίλιες ζαλισμἐνες φλέβες. Ποὺ γλιστροῦν στὸ
δέρμα σου ϰαὶ τὸ σϰεπάζουν.
| |
[pagina 208]
| |
16
Als iemand die bekaf bij 't postkantoor komt aanzetten met een ex-
presbrief. En het is net gesloten.
Als iemand die voor 't eerst op vreemde bodem voet zet. En hij kent
geen woord over de grens.
Sta ik verstard op de trappen van het Grondwetplein. De klinkers
klem in de strot.
Buitenlandse banken. Automaten. Grote zakenpanden. Reclames
flitsen
Over bezwete gezichten en halen iemands zekerheden onderuit.
Kastraten zingen de Internationale. Een triviaal driestuiverslibrettist
Wordt tot dichter geproclameerd. En zij die eens de wisselaren uit
de tempel ranselden
Hebben nu in de Passage hun eigen stendje...
Met opgestoken kraag loop ik het laatste eeuwkwart in.
XVI
Σὰν ἔνας ποὺ φτάνει τρέχοντας μ᾽ ἔνα ἐπεῑγον γράμμα στὸ
ταχυδρομεῑο. Καὶ τὸ ταχυδρομεῖο ἔχει μόλις ϰλείσει.
Εὰν ἔνας ποὺ πατάει γιὰ πρώτη φορὰ τὸ πόδι του σὲ μιὰ
ξένη χώρα. Καὶ δὲν ξέρει οὔτε μιὰ ξένη λέξη.
Στέϰομαι ἀϰίνητος στὰ σϰαλοπάτια τοῦ Συντάγματος. Μὲ
τὰ φωνήεντα σφηνωμένα στὸν οἰσοφάγο.
Ξένες τράπεζες. Αὑτόματοι πωλητές. Μεγάλα ϰαταστήματα.
Ἐπιγραφὲς ἀναβοσβήνουν
Πάνω σὲ ἱδρωμένα πρόσωπα ϰι ἀναϰατεύουν τὶς πεποιθήσεις.
Εὐνοῦχοι τραγουδοῦν τὴ Διεθνή. Ἔνας ἀσήμαντος λιμπρετίστας
Ἀναγορεὐεται ποιητής. Κι αὐτοἰ· ποὐ ϰάποτε μαστίγωναν
τοὺς ἐμπόρους τοῦ ναοῦ
Ἔχουν τώρα στὴν ϰεντριϰὴ στοὰ τὸ διϰό τους πάγϰο...
Μὲ τὸ γιαϰά μου σηϰωμένο προχωρῶ στὸ τελευταῖο τέταρτο
τοῦ αἰώνα.
| |
[pagina 209]
| |
17
De grond komt op. Komt alsmaar hoger. Bedelft je.
Jij laat maar gaan. Je wacht op regen. Om te ontkiemen zoals je zelf
zegt. Zonder het natuurlijk te geloven.
Waren er vogels er zouden takken zijn. Waren er takken jij zou er
een zijn.
Weliswaar niet de hoogste. Maar wel een sterke en begaanbaar.
XVII
Τὸ χῶμα ἀνεβαίνει. Ἀνεβαίνει ὁλοένα. Εὲ σϰεπάζει.
Ἐσὺ δὲν ϰάνεις τίποτε. Περιμένεις τὴ βροχή. Γιὰ νὰ βλα-
στήσεις ὄπως λές. Χωρὶς φυσιϰὰ νὰ τὸ πιστεύεις.
Ἂν ὑπῆρχαν πουλιὰ θὰ ὑπῆρχαν ϰλαδιά. Ἂν ὑπῆρχαν ϰλα-
διὰ θὰ ἤσουν ἔνα.
Ὄχι βέβαια τὸ πιὸ ψηλό. Ὄμως γερὸ γιὰ νὰ μπορέσει ϰανεὶς
νὰ πατήσει.
18
Grote. Zware vraagtekens. Manshoog. Op hun kant.
Men stapt er overheen. Kijkt uit om er niet op te trappen.
Er klinken knallen. Salvo's. De zon parkeert
Op de zuilen van de Olympische Zeus. Verderop nemen toeristen
foto's van
De doden van de burgeroorlog. Die kijken zwijgend toe. Tussen de
duiven.
Met als decor het Oude Paleis en het Monument voor de Onbe-
kende.
XVIII
Μεγάλα. Βαριὰ ἐρωτηματιϰά. Στὸ ὔψος ἀνθρὠπου. Ἀναπο-
δογυρισμένα.
Οἱ ἄνθρωποι περνοῦν ἀπὸ πάνω τους προσέχοντας μὴν τὰ
πατήσουν.
Ἀϰούγονται ϰρότοι. Πυροβολισμοί. Ὁ ἤλιος ϰαρϰαρισμένος
Πάνω ἀπ᾽ τὶς στῆλες τοῦ Ὀλυμπίου Διός. Πιὸ πέρα οἱ ξένοι
φωτογραφίζουν
Τοὺς νεϰροὺς τοῦ ἐμφυλίου. Αὐτοὶ ϰοιτάζουν ἀμίλητοι. Ἀ-
νάμεσα στὰ περιστέρια.
Μὲ φόντο τὰ Παλαιὰ Ἀνάϰτορα ϰαὶ τὸ Μνημεῖο τοῦ Ἀγνώ-
στου.
| |
[pagina 210]
| |
19
Vaderland. Versjacherd vaderland. Je zou het niet verzinnen. Zit
ik me hier nu vaderlandslievende verzen te pennen.
Door grondig dichtgespijkerde vensters klinken de stemmen van de
levenden.
De doden ontwaken. Doen hun schoenen aan. Komen omhoog op
Brede roltrappen geluidloos huilend.
In tranen klimmen zij de straatverlichting in. Schroeven de lampen
los.
Hele lappen glorie bungelen in het donker.
(1975-1977) XIX
Πατρίδα. Προδομένη πατρίδα. Ποιός νὰ τὸ πίστευε. Νὰ ϰά-
θομαι τώρα νὰ γράφω πατριωτιϰὰ ποιήματα.
Μέσα ἀπὸ βαθιὰ ϰαρφωμένα παράθυρα ἀϰούγονται οἱ φωνὲς
τῶν ζωντανῶν.
Οἱ νεϰροὶ ξυπνοῦν. Φοροῦν τὰ παπούτσια τους. Ἀνεβαίνουν
Μὲ φαρδειὲς ϰυλιόμενας ϰλίμαϰες ϰλαίγοντας σιωπηλά.
Δαϰρυσμένοι σϰαρφαλώνουν στοὺς στύλους. Ξεβιδώνουν τὶς
λάμπες.
Μεγάλα ϰομμάτια δόξας αἰωροῦνται στὸ σϰοτάδι.
1975-1977 |
|