De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 211]

De rondvraag

[p. 212]

Steeloefeningen
Luc Coorevits (poëzie) en Paul Jacobs (proza)

Paul van Ostayen

Marc neemt 's middags de trem

Dag ventje in de trem met het malle hoedje met het koortje oortje sloortje
dag gekke nekje-trek
dag mensen allemaal
dag ventje-vod met je gebliksem

en

dag ventje-vod met je gedonder

donder en bliksem

van blijf van me lijf

rot-op

Daa-ag vod
dag voddevis
aan je jas is iets mis

Rutger Kopland

Jonge jas

Alles kan ik verdragen,
een slappe vilthoed met koordje,
een nek zonder kraag, een gestreken
hemd kan ik met droge ogen
zien verkreukelen, daar ben ik
werkelijk hard in.

Maar een jasje van goede snit,
net gekocht, geprijsd nog,
zo zonder knoopje bovenaan, nee.

[p. 213]

Gerard Reve

De Blijde Boodschap

Ik zat met kloppend hart voor de kleurentelevisie
en dacht: ‘Zijne Heiligheid zal toch wel gewag maken
van het tragisch tramgebeuren te Amsterdam?’
En ja hoor, nauwelijks was hij begonnen, of ik hoorde al:
linea dixsexta, hora spizza, multi phyl ti phyli volci,
puber stupido cum cascetta stupida
van zijn oren maka contra passagiero innocento
multo tamtam et rerum lacrimarum
et finalamente (cum sedes liber)
is die filio mio gaan zitta.
Het was jammer dat Hij vergat te gewagen
van dat extra knoopje. Je zag Hem denken
maar Hij kon er niet op komen. Toen was er
toch nog fijne muziek van het leger.
Ik vond dat zo geweldig. En straks nog
de hele avond Evangelische Omroep. Je vraagt je wel eens af:
‘Waar hebben wij het aan verdiend?’

Jef Geeraerts

...En het was in een oude rammelkast van lijn 16 omstreeks 1640 Hr, een verwoede jager van zesentwintig jaar, hij kon ook zevenentwintig jaar geweest zijn, een blanke met een slappe vilthoed met een koordje eromheen in plaats van een lint zoals de Amerikaanse cowboys er een dragen, nek als een jonge giraffe, hij deed me denken aan sommige jonge missionarissen die de marteldood voor het ware geloof als het hoogste goed op aarde beschouwen, maar kortaangebonden, sterk, woest, lenig, gevaarlijk, bijna krankzinnig-roekeloos: houduwpotenthuis of ik trap u in elkaar als een schurftige Baluba-hond, snauwt hij in het Frans en zijn stem jankt godverdomme als een oude clan-overste en hij loopt naar voren en laat zich languit in een zetel vallen met zijn rechterbeen traditioneel buitenboord, gentlemanlike, totaal ontspannen, rakelings naast een

[p. 214]

lange stoot van een wijf, haar kleine tieten hadden lange pikzwarte tepels en als ik hem om 1840 Hr opnieuw tegenkom in de mess van de officieren onder het genot van een dubbele wat zeg ik een driedubbele portie caldeirada besproeid met veel rode Ginçal uit een mandfles heeft hij een Belg bij, een verbindingsofficier van Q.G.-Léopoldville die schreeuwt: luitenant-het-is-niet-omdat-gij-nog-het-liefst-van-allemaal-op-nen-tram-zit dat uw uniform niet in orde moet zijn en hij tikt met zijn gemanicuurde franskiljonvingers op zijn battledress waaraan één knoop ontbreekt...

Louis Paul Boon

Daar gaat Jean zitten, en veel zeggen de mensen niet in de tram. Hij leest het dagblad. Oorlog, schaarste in lederwaren, men vraagt bedreven paswerkers en draaiers. In den tijd was hij ook een mens, ja, langgeleden, want hij was toen ievers een zesentwintig jaar, met zijn slappe bruine hoed op één oor, een echte denkerskop op een dun halske.

Het werkvolk stapt uit, de slaven, de raderkes, de stommeriken die het nooit tot iets zullen brengen, die de droom van een betere wereld niet waardig zijn.

Al dubbende botst hij iemand tegen het lijf. Ontplof, zegt Jean, valt dood, waarom wordt het hier omternieft geen oorlog en smijten ze u niet aan stukken? Hij slaat met zijn vuist op het tafeltje. Aai, mensen, maakt toch geen ruzie, zegt oude Sus zijn wijf. Jamaar, zegt Jean, en mijn plaatske? Dan valt die bewuste morgen nog iets anders voor: hij gaat blind voor alles rond hem de grintweg op naar de fabriek. En dan ziet hij weer die smalle hand op zijn mouw. Het is Albrikske. De bretelkes van zijn broekske hangen los en zijn vaantje komt er uit piepen. Hij vaagt zijn snotneus en zijn traantjes af aan zijn mouw. Jean, ge moet uw kleren niet zo laten verbalemonden, zegt hij. Ja, dat moet hij zeggen! Jean haalt zijn schouders op en zucht. Wat kan een mens eenzaam zijn, en mistevreden!

[p. 215]

Godfried Bomans

Alle donders, dat was me gisteren wat op lijn 16! Ik moet ervan vertellen, ik kan het niet meer voor me houden. Als ik dat er niet uit mag gooien, dan stik ik erin. Dan ga ik eraan. Dan ben ik erbij. Jongens, jongens, wat een schouwspel. Ik dacht dat ik erin bleef. De lange, benige, Piet van de Pol, zesentwintig jaar, hoedje schalks op de kanis, touwtje eraan, nekje vinnig uitgestoken stond op het achterbalcon en dacht aan niets. Ja, dat staat er zo eenvoudig, lezer, en u denkt wellicht bij uzelf: komaan, dat kon ik ook wel eens doen. Sta me toe dat ik even glimlach.

Want opeens, daar gebeurt het. De eivolle, afgestampte tram, vol met eenvoudige landlieden, loopt leeg, en hoepla, zonder blikken of blozen, tikt een Haarlemmer, Dirk Pieter de Keyser, ook wel De Keizer geheten, met een nijdig achterhandje Van de Pol tegen de kuiten.

Ai! Ai! Wie is die prolurk? Begrijpt de ellendeling niet dat hij met dit gebaar, hoe klein ook, een steen gooit in een rimpelloze vijver van aandacht? Kijk, dat heb je nu als Jan en alleman de tram maar in mag, als elke boerenhengst die het maar in zijn stomme kop krijgt om de tram in te stappen, ongehinderd zijn gang mag gaan. Goed, hij wordt nu door Van de Pol dwars door het raam naar buiten getrapt, maar wat helpt dat? 't Is gebeurd en Piet zit met de gebakken peren.

Er gaat een zucht door het rijtuig. Piet van de Pol neemt zijn malle hoedje af en gaat de krant zitten lezen. 't Is mis. 't Is afgelopen. 't Wil niet meer. De sin Sjeu is weg.

Dan gebeurt er een hele tijd niets. Het is alsof de wereld zich herstellen moet van deze donderslag. Maar dan komt Pietje van de Pol opnieuw naar voren, vermoedelijk bij het Concertgebouw, hoewel er ook tegenbewijzen zijn. Deze keer is hij vermomd als Sinterklaas. Alleen kenners zouden in deze krasse grijsaard de bekende biljarter herkend hebben, ware het niet dat er aan zijn tabberd een hoogstbelangrijk knoopje had ontbroken. Eerbiedig maak ik hem hierop attent.

‘Een kniesoor die daar op let, meneer,’ zegt hij spits, ‘sta me toe dat ik daar even om ga lachen.’ Maar ik was al weg. Rakkers zijn het, die biljarters.