De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 183]

Vijf gedichten^*
Konstantinos P. Kaváfis
(Vertaling Marko Fondse)

Een nacht

De kamer was van min allooi en armelijk,
verscholen boven de louche taveerne.
Vanuit het raam had je een uitzicht op het steegje,
wat morsig, eng. Vanuit de diepte
klonk rumoeren van wat werklui
die kaartten en het ervan namen.

En in het bed daar, 't povere en volkse,
had ik van liefde 't lijf, had ik de roze
en wellustdronken lippen van ontzindheid,
de rozelippen van zó'n roes, dat ik nog nu,
terwijl ik schrijf, na alzovele jaren!
in mijn vereenzaamd huis, wéér dronken raak.

(1915)

* Zie ‘Krullen uit de werkplaats’ pag. 53.

Μια νυχτα

Η καμαρα ἤταν πτωχιϰὴ ϰαὶ πρόστυχη,
ϰρυμένη ἐπάνω ἀπὸ τὴν όποπτη ταβέρνα.
Ἀπ᾽ τὸ παράθυρο φαίνονταν τὸ σοϰάϰι,
τὸ ἀϰάθαρτο ϰαὶ τὸ στενό. Ἀπὸ ϰάτω
ἤρχονταν ἡ φωνὲς ϰάτι ἐργατῶν
ποὺ ἔπαιζαν χαρτιὰ ϰαὶ ποὺ γλεντοῦσαν.

Κ’ ἐϰεῖ στὸ λαῖϰό, τὸ ταπεινὸ ϰρεββάτι
εἶχα τὸ σῶμα τοῦ ἔρωτος, εἶχα τὰ χείλη
τὰ ἡδονιϰὰ ϰαὶ ρόδινα τῆς μέθης -
τὰ ρόδινα μιᾶς τέτοιας μέθης, ποὺ ϰαὶ τώρα
τοὺ γράφω, ἔπειτ᾽ ἀπὸ τόσα χρόνια!,
μὲς στὸ μονῆρες σπίτι μου, μεθῶ ξανά.

Het venster van de tabakszaak

Zij stonden bij het helverlichte venster
van een tabakszaak door veel anderen omringd.
Toevallig kruisten zich hun beider blikken
en drukten schuw en weifelend van hun vlees
het tegenwettelijk begeren uit.
Dan, op de stoep, een paar beklemde passen,
tot er de glimlach was en haast verholen knik.

Daarna dan de beslotenheid van 't rijtuig,
het tastbaar naderkomen hunner lijven,
de eengeworden handen, eengeworden lippen.

(1917)

Η προθηκη του καπνοπωλειου

Κοντα σέ μιὰ ϰατάφωτη προθήϰη
ϰαπνοπωλείου ἐστέϰονταν, ἀνάμεσα σ᾽ ἄλλους πολλούς.
Τυχαίως τὰ βλέμματά των σνναντήθηϰαν,
χαὶ τὴν παράνομην ἐπιθυμία τῆς σαρϰός των
ἐξέφρασαν δειλά, διστακτιϰά.
Ἔπειτα, ὀλίγα βήματα στὸ πεζοδρόμιο ἀνήσυχα -
ὡς ποὺ ἐμειδίασαν, ϰ᾽ ἔνευσαν ἐλαφρῶς.

Καὶ τότε πιὰ τὸ ἁμάξι τὸ ϰλεισμένο...
τὸ αἰσθητϰὸ πλησίασμα τῶν σωμάτων·
τὰ ἑνωμένα χέρια, τὰ ἑνωμένα χείλη.

[p. 184]

Lichaam, gedenk...

Lichaam, gedenk niet slechts hoe je eens bént bemind,
niet slechts de bedden waarin je je hébt uitgestrekt,
maar mede díe begeerten die slechts glóeiden
in anderer ogen, openlijk, voor jou,
en beefden in de stem - en die verijdeld
werden door toevallige beletselen.
Nu dat dit alles toeviel aan vervlogen tijd
lijkt het welhaast of ook aan díe begeerten
jij evenzeer je gaf - hoe gloeiden zij,
gedenk dat, in de ogen die je áanstaarden,
hoe beefden zij in de stem, voor jou, gedenk dat, lichaam.

(1918)

Θυμησου, σωμα...

Σωμα, θυμήσου ὄχι μόνο τὸ πόσο ἀγαπήθηϰες,
ὄχι μονάχα τὰ ϰρεββάτια ὄπου πλάγιασες,
ἀλλὰ ϰ᾽ ἐϰεῖνες τὲς ἐπιθυμίες ποὺ γιὰ σένα
γυάλιζαν μὲς οτὰ μάτια φονερά,
ϰ᾽ ἐτρέμανε μὲς στὴν φωνὴ - ϰαὶ ϰάποιο
τυχαῖον ἐμπόδιο τὲς ματαίωσε.
Τώρα ποὺ εἶναι ὄλα τηὰ μέσα στὸ παρελθόν,
μοιάζει σχεδὸν ϰαὶ στὲς έπιθυμίες
ἐϰεῖνες σὰν νὰ δόθηϰες - πῶς γυάλιζαν,
θυμήσου, μὲς στὰ μάτια ποὺ σὲ ϰύτταζαν·
πῶς ἔτρεμαν μὲς στὴν φωνή, γιὰ σέ, θυμήσου, σῶμα.

Hun aanvang

Aan 't plegen van hun strafbare genot
is net voldaan. Van de matras verrezen
kleden zij zonder spreken en in haast zich aan.
Afzonderlijk verlaten zij tersluiks het huis. En als
zij lopen over straat, ietwat onwennig, lijkt het
of zij argwanend zijn dat iets aan hen verraadt soms
in wat soort bed zij kort tevoren lagen.

Maar hoe het leven van de kunstenaar won.
Morgen, overmorgen, of na jaren staan op schrift
de sterke verzen welker aan vang hier was.

(1921)

Η αρχη των

Η εκπληρωσισ τῆς ἔϰνομής των ἡδονῆς
ἔγινεν. Ἀπ’ τὸ στρῶμα σηϰωθῆϰαν,
ϰαὶ βιαστιϰὰ ντύνονται χωρὶς νὰ μιλοῦν.
Βγαίνουνε χωριστά, ϰρυφὰ ἀπ᾽ τὸ σπίτι· ϰαὶ ϰαθὼς
βαδίζουνε ϰάπως ἀνήσυχα στὸν δρόμο, μοιάζει
σὰν νὰ ὑποψιάζονται ποὺ ϰάτι ἐπάνω των προδίδει
σὲ τί εἴδους ϰλίνην ἔπεσαν πρὸ ὀλίγου.

Πλὴν τοῦ τεχνίτου πῶς ἐϰέρδισε ἡ ζωή.
Αὔριο, μεθαύριο, ὴ μετὰ χρόνια θὰ γραφοῦν
οἰ στίχ᾽ οἱ δυνατοὶ ποὺ ἐδῶ ἦταν ἡ ἀρχή των.

[p. 185]

Dagen van 1909, '10 en '11

Hij was de zoon van een verpauperd, afgebeuld
zeevarende (van een eiland in de Egeïsche zee).
Hij werkte in een smederij. Droeg ouwe vodden.
Het schoeisel voor zijn arbeid deerniswekkend stuk.
Zijn handen onder 't vuil van roest en olie.

Des avonds, na het sluiten van de zaak,
als zijn begeerte gaande was gemaakt
door een of andere nogal dure das,
door een of andere echte zondagsdas,
of als hij tegen zeker mooi blauw hemd was aangelopen
waarvan hij helemaal bezeten was,
placht hij zijn lijf voor een paar daalders te verkopen.

Ik vraag mij af of in de oude tijd
het roemrijk Alexandrië een mooier knaap bezat,
een jongen meer volmaakt dan deze - die niet bleef behouden:
Van hem werd, uiteraard, geen beeld, geen schilderij gemaakt.
In het oudroestbedrijf van deez' of geen geworpen,
was hij door 't vele, al te zware werk,
en kroegvertier met het rapalje, ras verdaan.

(1928)

Μερεσ του 1909, ᾽10 και ᾽11

Ενοσ τυραννισμένου, πτωχοτάτου ναυτιϰοῦ
(ἀπὸ νησὶ τοῦ Αἰγαίου Πελάγους) ἧταν υἱός.
Ἐργάζονταν σὲ σιδερᾶ. Παληόρουχα φοροῦσε.
Σχισμένα τὰ ποδήματά του τῆς δουλειᾶς ϰ᾽ ἐλεεινά.
Τὰ χέρια του ἧσαν λερωμένα ἀπὸ σϰουριὲς ϰαὶ λάδια.

Τὸ βραδυνό, σὰν ἔϰλειε τὸ μαγαζί,
ἂν ἧταν τίποτε νὰ ἐπιθυμεῖ πολύ,
ϰαμιὰ ϰραβάτα ϰάπως ἀϰριβή,
ϰαμιὰ ϰραβάτα γιὰ τὴν Κυριαϰή,
ἢ σὲ βιτρίνα ἂν εἶχε δεῖ ϰαὶ λαχταροῦσε
ϰανένα ὡραῖο πουϰάμισο μαβί,
τὸ σῶμα του γιὰ ἕνα τάλληρο ἢ δυὸ πουλοῦσε.

Διερωτῶμαι ἂν στοὺς ἀρχαίους ϰαιροὺς
εἶχεν ἡ ἔνδοξη Ἀλεξάνδρεια νέον πιὸ περιϰαλλῆ,
πιὸ τέλειο ἀγόρι ἀπὸ αὐτὸν - ποὺ πῆε χαμένος:
δὲν ἔγινε, ἐννοεῖται, ἄγαλμά του ἢ ζωγραφιά·
στὸ παληομάγαζο ἑνὸς σιδερᾶ ριχμένος,
γρήγορ᾽ ἀπ᾽ τὴν ἐπίπονη δουλειά,
ϰι ἀπὸ λαϊϰὴ ϰραιπάλη, ταλαιπωρημένη, εἶχε φθαρεῖ