De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 199]

De verzen
Sulpicia^*
(Vertaling Paul Claes)

[Nederlands]

1

Tenslotte kwam de liefde toch, al zou haar aard
beter verborgen worden dan geopenbaard.
De mingodin was door mijn liedjes zo ontroerd
dat zij die man recht in mijn armen heeft gevoerd.
Venus heeft mij verhoord: mijn vreugde mag bekend
worden gemaakt door wie die zelf nooit heeft gekend.
Ik wil mijn brieven niet verzegelen, zodat
geen ander ze zou kunnen lezen vóór mijn schat.
Mijn misstap spijt me niet, komedie spelen stoort
me wel. Ik was hem waard en hij mij, zeg het voort!

* Sulpicia (eerste eeuw v. C.), de enige vrouw uit de Romeinse oudheid van wie gedichten zijn bewaard. Naar Romeinse gewoonte werd dit meisje uit de upperclass genoemd naar haar vader Servius Sulpicius. Na zijn dood werd zij opgevoed door haar oom Marcus Valerius Messalla, de patroon van een groep dichters. Zes korte gedichten beschrijven haar verhouding met de jongeman ‘Cerinthus’ (misschien Tibullus' vriend Cornutus). Zij zijn opgenomen in het Corpus Tibullianum (ed. J. Postgate, Oxford 1915). (P.C.)

[Latijn]

Tandem venit amor, qualem texisse pudori

Quam nudasse alicui sit mihi fama magis.

Exorata meis illum Cytherea Camenis

Adtulit in nostrum deposuitque sinum.

Exsoluit promissa Venus: mea gaudia narret,

Dicetur siquis non habuisse sua.

Non ego signatis quicquam mandare tabellis,

Ne legat id nemo quam meus ante, velim,

Sed peccasse iuvat, voltus cooponere famae

Taedet: cum digno digna fuisse ferar.

[Nederlands]

2

Stomme verjaardag op een somber buitengoed
die ik ver van Cerinthus treurig vieren moet!
Leve de stad! Een hoeve ligt een meisje niet,
en ook geen kille beek in Arretijns gebied.
Messalla, zet je zorgen voor me aan de kant,
jouw uitstapjes, oom, zijn vaak oninteressant.
Jij voert me weg, ik blijf met hart en zinnen hier,
ook al verbied je mij nog zo alle plezier!

[Latijn]

Invisus natalis adest, qui rure molesto

Et sine Cerintho tristis agendus erit.

Dulcius urbe quid est? an villa sit apta puellae

Atque Arretino frigidus amnis agro?

Iam, nimium Messalla mei studiose, quiescas,

Heu tempestivae, saeve propinque, viae!

Hic animum sensusque meos abducta relinquo,

Arbitrio quamvis non sinis esse meo.

[p. 200]

[Nederlands]

3

Wist je 't? Geen uitstap maakt je meisje nog bevreesd:
ze mag in Rome zijn op haar verjaardagsfeest.
Wij zullen samen zijn bij die gebeurtenis
die onverwacht nu ook voor jou gekomen is!

[Latijn]

Scis iter ex animo sublatum triste puellae?

Natali Romae iam licet esse suo.

Omnibus ille dies nobis natalis agatur,

Qui nec opinanti nunc tibi forte venit.

[Nederlands]

4

Mooi dat je tegenover mij je dit nu al
veroorlooft, zo loop ik niet domweg in de val!
Loop jij die plompe lichtekooi maar liever na
dan 't dochtertje van Servius, Sulpicia.
Het is mijn vrienden helemaal niet naar de zin
dat ik moet wijken voor zo'n bedvriendin.

[Latijn]

Gratum est, securus multum quod iam tibi de me

Permittis, subito ne male inepta cadam.

Sit tibi cura togae potior pressumque quasillo

Scortum quam Servi filia Sulpicia:

Solliciti sunt pro nobis, quibus illa dolori est,

Ne cedam ignoto, maxima causa, toro.

[Nederlands]

5

Cerinthus, krijgt je meisje geen genegenheid
nu haar door koorts gekwelde lichaam zoveel lijdt?
Ik heb niet eens de hoop om ooit mijn ziekte door
te komen als ik niet jouw medeleven hoor.
Mijn ziekte door te komen? Wat heb ik daaraan
als jij met een kil hart mijn lijden kunt doorstaan?

[Latijn]

Estne tibi, Cerinthe, tuae pia cura puellae,

Quod mea nunc vexat corpora fessa calor?

A ego non aliter tristes evincere morbos

Optarim, quam te si quoque velle putem.

At mihi quid prosit morbos evincere, si tu

Nostra potes lento pectore ferre mala?

[Nederlands]

6

Ik wil niet langer zulke vurige liefde, schat,
als jij een week of wat geleden voor me had,
indien ik in mijn hele jeugd een stommiteit
begaan heb die me nu, ik geef het toe, meer spijt
dan dat ik jou liet gaan de afgelopen nacht
om te verbergen hoe ik naar jou had gesmacht.

[Latijn]

Ne tibi sim, mea lux, aeque iam fervida cura

Ac videor paucos ante fuisse dies,

Si quicquam tota conmisi stulta iuventa,

Cuius me fatear paenituisse magis,

Hesterna quam te solum quod nocte reliqui,

Ardorem cupiens dissimulare meum.