De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 31]

Twee gedichten
Theo de Jong

Haar tweede leven

Ze ontvouwt haar gezicht voor wie
het niet in wil zien. Rimpels radeerden
zorgzaam een steeds verfijnder kaart
van rivieren van verlies, banale kanalen,
beekjes van lachen in haar huid.
Wat er niet was beet het meest uit.

Met de harde handen die de hare zijn
geworden maakt ze zich
niet op.

De laatste deur

Wat was van wassen ook weer het doel?
De duur weet ze wel, ze poedelt wat
en moppert, nat nog, dat iemand haar
kleren in bad heeft gedaan. Ze plast
in een mand, als de wc is verdwenen.
Bezoekers vermommen zich, spreken zich
tegen, nu eens moeder, dan weer dochter
of onbekende buren. Rondom haar janken
en gillen de gekken, die ze als aapjes
voert, verjaagt, aait, beklaagt.

Het spiegelbeeld in het raam zwaait
alsof het haar kent en komt halen.
Maar de laatste deur is altijd dicht.