De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 66]

Vogelmans' kleine queeste
(Bij de zeefdrukken van Herman J. Reijers)
Jan Boerstoel

1

Ten langen leste heeft de Heer
A. Vogelmans (u welbekend)
besloten om zijn insolvent
en leeg bestaan een krasse keer
te geven; lijf- en ondergoed
en have worden ingepakt,
zijn poverheid blijkt snel gezakt,
zijn stemming stijgt, vol goede moed
begeeft hij zich op wandelpad
en neuriet (fluiten kan hij niet)
een tartend en ontuchtig lied.
Ha wereld, maak je borst maar nat!

2

Dat donderend de avond valt
maakt Arend geenszins overstuur,
maar bij het eerste bliksemvuur
houdt hij opeens getroffen halt.
Want in de verte ziet hij háár,
zo wonderschoon, zo fraai gewelfd
van snavel, dat hij bij die helft
(hij ziet haar en profil, vandaar)
al denkt: ‘Daar staat mijn laat geluk
om wie ik huis en kolenhaard
verliet en zie, ze is het waard.
Donder en bliksem, wat een stuk!’

[p. 67]

3

Oh rozegeur, oh maneschijn,
oh zwartgevlerkte liefdesnacht,
die alle fluisteringen zacht-
er nog dan dons aan dons doet zijn!
In deze uren ondervindt
hij hoe Fortuna voorspoed geeft,
als zij een oogje op je heeft,
al heet die dame stekeblind.
Nou ja, er wordt zo veel beweerd,
maar de geliefde aan zijn borst
is mooier dan hij dromen dorst
en ook nog zeer gefortuneerd.

4

Soms breekt een liefde in de knop
en dan gaat alles toch nog fout.
Haar hart bevroor en even koud
trekt nu de blauwe hardsteen op.
De koningsadelaar van ooit
lijkt tot een mus gereduceerd,
die spijtig zich belamenteert,
maar helpen deed zoiets nog nooit.
Zijn hoop op luxe en genot
heeft plaatsgemaakt voor bange vrees.
De deur, die zij hem krijsend wees,
viel dicht en blijft voorgoed op slot.

[p. 68]

5

Het is de kunstenaar die lijdt,
de kunst leidt op zichzelf tot niets
of, stukken erger nog, tot iets
als zwelgen in zwartgalligheid.
Hij is weer als een meeuw, hoewel
hij al sinds dagen niets verkocht
heeft (kitsch blijkt steevast meer gezocht
dan zijn betraand ge-aquarel).
Maar als hij in gewetenspijn
straks heimelijk de kroeg verlaat,
terwijl zijn rekening nog staat,
lijdt spoedig ook de kastelein.

6

Zo pas nog droef en kaalgeplukt
en zie hem nu eens opulent
gekleed zijn stralend happy end
beleven! Het is hem gelukt!
Te voet begon het avontuur,
dat hij in een karos besluit,
terwijl hij steels de perzikhuid
streelt van een hemels creatuur.
Ergo, wie verre reizen doet
wordt daardoor ook wel eens verrijkt:
een bruid die op een engel lijkt
en bovendien een hoge hoed.