De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 60]

Anthologie

[p. 61]

Hommage aan Hendrik de Vries^*
Drie vertalingen

Castilië

Naar Unamuno

Land van Castilië, uw vereelte handpalm
Verheft mij naar de hemel, naar uw Heer:
Uw Heer die u verkwikt na starre brandwalm

Van moordend weer.

Forsch land, welks heldre kim geen mist laat speuren,
Moeder van kracht, van durf en riddereer -
Hoe kleedt zich 't heden hier in de eedle kleuren

Van 't grootsch weleer!

Tegen 't hol welfsel uwer hemelweiden
Grenzen uw akkers naakt, vol gruis van rots;
Eén enkle top schijnt zich alom te breiden:

Eén outer Gods.

De zon tot wieg, tot graf, tot heiligdom,
Zijt ge ook de tempel waar mijn geestesvlucht
Uit stijgt, en waar ze in weerkeert. 't Is alom

De zuivre lucht

Van toppen, wat men proeft bij 't ademhalen,
En, geeft mijn zang uw reinheid waardig weer,
Zoo moog dit lied naar lager aarde dalen

Uit klaarder sfeer.

* Ter ere van de onlangs negentig jaar geworden dichter, die ook als vertaler zijn sporen heeft verdiend. Bovenstaande vertalingen uit het Spaans zijn afkomstig uit ‘Romantische Rhapsodie’ (1939).

Castilla

Tú me levantas, tierra de Castilla,

en la rugosa palma de tu mano,
al cielo que te enciende y te refresca,

al cielo, tu amo.

Tierra nervuda, enjuta, despejada,

madre de corazones y de brazos,
toma el presente en ti viejos colores

del noble antaño.

Con la pradera cóncava del cielo

lindan en torno tus desnudos campos,
tiene en ti cuna el sol y en ti sepulcro

y en ti santuario.

Es todo cima tu extensión redonda

y en ti me siento al cielo levantado,
aire de cumbre es el que se respira

aquí, en tus páramos.

¡Ara gigante, tierra castellana,

a ese tu aire soltaré mis cantos,
si te son dignos bajarán al mundo

desde lo alto!

[p. 62]

De ruiter

Naar Antonio Machado

Hij voer te paard in een ongastvrij hoogland,
En de avond viel over aschgrauwe rotsen.
De looden kogel van het noodweer dreunde
Van berg tot berg.

Toen, bij een schelle bliksem,

Sloeg 't paard aan 't steigren langs een ruw gevaarte,
Onder een pijnboom door.

Met strakke teugel

Trok hem de ruiter naar de weg terug.

Wat had zijn oog aanschouwd? Verflarde wolken.
Daarbinnen de scherptoegespitste toppen
Van andre ketens, verder nog en hooger.
En 't had geschenen als een steenen weerlicht.
Zag hij 't gelaat van God? Neen: van zijn liefste.
Hij riep: ‘Te sterven in dat koud gebergte!’

El amor y la sierra

Cabalgaba por agria serranía,

una tarde, entre roca cenicienta.
El plomizo balón de la tormenta
de monte en monte rebotar se oía.

Súbito, al vivo resplandor del rayo,

se encabritó, bajo de un alto pino,
al borde de una peña, su caballo.
A dura rienda le tornó al camino.

Y hubo visto la nube desgarrada.

y, dentro, la afilada crestería
de otra sierra más lueñe y levantada

- relámpago de piedra parecia -.

¿Y vio el rostro de Dios? Vio el de su amada.
Gritó: ¡Morir en esta sierra fria!

Soledád Montóya

Naar Lorca

De pikhouweelen der hanen
Delven al zoekend naar de ochtend,
Wanneer Soledád Montóya
Daalt over donkere rotsen.
Haar lichaam dof kopergeel
- Geur van paarden, schaduwvochtig -;
Bolronde gezangen zuchten,
Berookte aambeelden, haar borsten.

Romance de la pena negra

A José Navarro Pardo.

Las piquetas de los gallos
cavan buscando la aurora,
cuando por el monte oscuro
baja Soledad Montoya.
Cobre amarillo, su carne,
huele a caballo y a sombra.
Yunques ahumados sus pechos,
gimen canciones redondas.

[p. 63]

[Nederlands]

 

‘Soledád, wat komt ge zoeken

 

Zoo vroeg, alleen op de rotsen?’

 

‘Ik zoek wat ik zoeken wil:

 

Mijn zorg is mijn eigen zorg;

 

Ik zoek, wat ik zoeken wil:

 

Mijzelf, mijn eigen genot.’

 

‘Soledád, kind van mijn onrust:

 

Wanneer de paarden gaan hollen

 

Ontmoeten ze eindlijk de zee -

 

Ze vinden 't graf in de golven.’

 

‘O spreek mij niet van de zee.

 

Waar zwarte ellende komt botten

 

Dat is in de olijvenhof

 

Onder 't geritsel van 't lommer.’

 

‘Soledád, welk zwaar verdriet,

 

Hoe deerniswaardige kommer:

 

Gij schreit het sap van limoenen,

 

Te bitter, door 't vurig dorsten.’

 

‘Verdriet! - In mijn huis gevangen

 

Ren ik als krankzinnig rond.

 

Ik sleur door alkoof en keuken

 

Mijn vlechten over de grond.

 

Verdriet! Mijn kleeren, mijn lichaam

 

Worden gitzwart als mijn lokken.

 

Wee mijn linnen hemd! Mijn dijen:

 

Rijke papavers, die dorren!’

 

‘Soledád, verkwik uw lichaam

 

Aan 't water, waar 't bruist en borrelt,

 

En gun, Soledád Montóya,

 

Uw hart rust van 't woedend kloppen.’

 

 

 

Beneden zong de rivier:

 

Een sluier van lucht en lommer.

 

Met bloesems van kalebassen

 

Kroont zich de dag, nieuw begonnen.

 

O smart, o gitanensmart

 

Van bronnen, te diep verborgen!

 

Altijd kuisch, altijd alleen! -

 

Helaas, hoe ver nog de morgen.

 

 

Soledad, ¿por quién preguntas
sin compaña y a estas horas?
Pregunte por quien pregunte,
dime: ¿a ti qué se te importa?
Vengo a buscar lo que busco,
mi alegría y mi persona.
Soledad de mis pesares,
caballo que se desboca,
al fin encuentra la mar
y se lo tragan las olas.
No me recuerdes el mar,
que la pena negra, brota
en las tierras de aceituna
bajo el rumor de las hojas.
¡Soledad, qué pena tienes!
¡Qué pena tan lastimosa!
Lloras zumo de limón
agrio de espera y de boca.
¡Qué pena tan grande! Corro
mi casa como una loca,
mis dos trenzas por el suelo,
de la cocina a la alcoba.
¡Qué pena! Me estoy poniendo
de azabache, carne y ropa.
¡Ay mis camisas de hilo!
¡Ay mis muslos de amapola!
Soledad, lava tu cuerpo
con agua de las alondras.
y deja tu corazón
en paz, Soledad Montoya.

*

Por abajo canta el río

volante de cielo y hojas.
Con flores de calabaza,
la nueva luz se corona.
¡Oh pena de los gitanos!
Pena limpia y siempre sola.
¡Oh pena de cauce oculto
y madrugada remota!