De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 28]

Koorts
Nico Slothouwer

Het is een onrustige nacht. Beelden vallen me lastig:
klein molentje met wanten als wieken, een flard ballet,
rijtje voorzittershamers - kapotte wereld. Uitgespeeld.
Keurig. ‘Alles heeft alle kanten. Zie de blokkendoos.’

Natuur dan? Meer, dat zwijgt? Ik heb óók niks te zeggen,
dus zwem ik in het meer. Simpel denkgoed als baken:
‘Daar drijft de Leidse fles met koorts die ik ooit had.
Stroompje - dat langs de golven wegschiet en vertakt.’

Om te onthouden. Maar meneer redt zich met een meisje,
zwemt naar de oever waar zij al wacht - in een absoluut
ernstige omhelzing eindigt deze prachtige scène.

Klaarwakker nu. Bij vieren. Het zoeken blijft artificieel.
Ik denk: ‘Mijn hemel, hoe lang nog deze bioscoop? Rite
Kleine Dood vertoont steeds nieuwe stukjes hemel.’

P.S. Stuur lichtkogels. Ik hunker naar goedkoop succes -
vuurwerk, dan slapen. Dit gaat te diep en te klassiek -

(Staat op, loopt in kamerjas door het huis, klapt dan
de strijkplank uit en warmt de hout om het gedicht nog
hier en daar een vouw te geven.)