De Tweede Ronde. Jaargang 7

[p. 38]

Fragmenten
Nico Slothouwer

Sliep zij? Ik was in het kadaster, mijn gedachten,
liefde had gelaten, cadans van denken vast -
met na-coïtale scherpte zocht ik beeld na beeld
uit dit hermetisch archief te betitelen.

En zij? Ik wilde ruimte voor mijn helderheden.
Zij was zo onzegbaar dichtbij toen ik de doorbraak
te forceren wist - in de mist langs het plafond
de archivaris op een holletje zag verdwijnen.

Zij had hiervan geen weet, maar wij loofden
even later diezelfde rampzalige seconden samen.

Een gedachte komt op - hoe lang blijft ze?
Als ze kapseist en verdwijnt -
komt ze gaver terug, later?

Pak je beet, nu? Je aarzelt zo tevreden -
is het spel je genoeg, die roulette?

Zeg op wat je weet - in de taal die je kent.
Voor deze stilte weet je echt te weinig.

De artiest: ‘Lang heb ik aan dit mozaïek gewerkt.
Scherven het leven, of ik het opbrak en verdeelde.

Mijn handen zochten de voltooiing met een krak,
maar juist het diepste breken voelde zacht
en heelde aan de opperhuid.

Klaar. Ik legde die herhaling uit.’