De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 191]

Drie gedichten
Elizabeth Brewster^* (Vertaling Peter Verstegen)

Als ik het koude land in kon lopen

Als ik het koude land in kon lopen
En de witte onschuldige dageraad zien opkomen,
De mist die wegglipt, waarna de lage heuvels
Zich baden in bleek licht, de roze onwezenlijke zon,
De puntige bomen die in de koude, heldere hemel steken,
Als ik kon lopen over de stoppelvelden, wit van de rijp,
En elke afzonderlijke beparelde halm kon zien
Met de zware witte randen, of klimmen over het hek
Van grijs en kromgetrokken hout, om wilde appels
In het gras te vinden en te eten, vinnig van de kou.
Als ik kon schuilen, huiverend in een bosje,
Om te zien hoe de kille en mooie dag voorbijging,
Misschien zou ik dan mijn verloren jeugd terugvinden,
Een schim die meewaait op de novemberwind
Of in het bos is begraven, als die dode pioniers
Wier omgevallen grafstenen ik vond, begroeid met bramen,
Hun namen uitgewist, aan een zelden betreden pad.

* Elizabeth Brewster, geboren 1922 in Chipman, New Brunswick, is actief als prozaïste en dichteres. Ze is professor aan de Universiteit van Saskatchewan. Haar bekendste bundel is ‘Sometimes I Think of Moving’ (1977).

If I Could Walk Out into the Cold Country

If I could walk out into the cold country
And see the white and innocent dawn arise:
The mist stealing away leaving the low hills
Bathed in pale light; the pink, unreal sun;
The jagged trees stabbing the cold, bright sky;
If I could walk over stubble fields white with frost
And see each separate small headed blade
Loaded and edged with white; or climb the fence
Of grey and twisted wood, to find and eat
The crab-apples in the pasture, sharp with frost;
If I could shelter, shivering in a clump of woods
To watch the chill and beautiful day go past;
Perhaps I might find again my lost childhood,
A ghost blowing with the November wind,
Or buried in the wood like those dead pioneers
Whose tumbled tombstones I found overgrown with brambles.
Their names erased, in an unfrequented way.

1969

Death by Drowning

Plunging downward through the shiny water
He discovered, as the fear grew worst,
That life, not death, was what he had been after:
Ironic to die in life's symbol and source.

Drowning was not so easy as it looked from shore.
He had thought of sinking down through layers of peace
To depths where mermaids sang. He would be lapped over.
By murmuring waves that lulled him into rest.

But all death is a kind of strangulation,
He had been told once and remembered now,
Choking on water like a rope, and coughing
Its bloody taste from his mouth. He had not known
Before how the body struggled to survive
And must be forced, and forced again, to die.

1969

[p. 192]

Dood door verdrinking

Neerplonzend in het glibberige water
Ontdekte hij, en zijn angst werd erger,
Dat hij het leven, niet de dood gewild had,
Ironisch om in bron en symbool van het leven te sterven.

Verdrinken was niet zo simpel als 't leek aan de kant,
Hij had gedacht te zullen verzinken in lagen vrede,
Naar diepten waar meerminnen zongen. Boven hem het gekabbel
van murmelende golven die hem wiegden tot rust.

Maar ieder sterven is als te worden gewurgd,
Had hij ooit gehoord en nu dacht hij eraan,
Hij stikte in het water als in een strop, en hij hoestte
De bloedsmaak ervan uit zijn mond. Hij had niet geweten,
Vroeger, hoe het lichaam worstelt om te overleven
En moet worden gedwongen, gedwongen tot de dood.

Romance

Mary zegt me dat ze de zalm zo bewondert,
het is zo'n romantische vis.
Reist tweeduizend mijl om te paaien,
sterft dan in een ritueel van dood en liefde
en voedt nieuwe generaties met zijn vlees.

Maar ik ontdek opgelucht
dat alleen de Zuidzeezalm
zo'n zwakkeling is.
De Atlantische zalm maakt de reis om te paaien
meermalen,
hoewel elke keer dat hij kuit schiet
een nieuw litteken nalaat,
zodat ze geringd zijn als bomen.

Romance

Mary tells me she admires the salmon
because it is such a romantic fish.
It travels two thousand miles in order to spawn,
then dies in a ritual of love and death,
its flesh feeding new generations.

But I am relieved to discover
that only Pacific salmon
are in fact so feeble.
Atlantic salmon make the trip to spawn
several times,
though every spawning
leaves another scar
and they are ringed like trees.