De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 118]

Stenen
Sandra Birdsell^* (Vertaling Gerard Verbart)

Moeder naaide een nieuw schort de dag nadat zij en vader ruzie hadden gehad en hij de deur met een klap dichtsloeg en was weggelopen. Ze bleef een hele tijd bij het keukenraam staan, en ik liep op mijn tenen door het huis, zenuwachtig omdat ze niet merkte dat ik al lang in bed had moeten liggen.

Ze had dat schort om toen ze de vrouw van de dokter, mevrouw Hallman, tegenkwam bij de waslijn; je kon het alleen niet zien door de zak knijpers die aan haar brede middel hing. Mevrouw Hallman stond daar lang en slank; de rode nagels van haar tenen staken uit haar witte sandalen en ze rook net als het duizendschoon dat in een perkje naast de veranda groeide, aan de achterkant van het huis. Ik bleef bij hen rondhangen als een lastige vlieg in augustus en luisterde naar wat ze zeiden. Moeder speelde met de knijpers in de zak en trok kleine vierkantjes in de aarde met haar voet, terwijl mevrouw Hallman vertelde hoe blij ze was dat ze op het platteland woonde in plaats van in de stad, dat was toch zoveel fijner voor de kinderen, nietwaar? Toen vroeg ze: welke is dit nou en moeder vertelde het, Lureen, de tweede van de vijf, en er was er weer een op komst.

Mevrouw Hallman zei: ‘O wat fijn,’ en tuitte haar Jane Russell-lippen tot een frambozig rondje en ik wou plotseling dat moeder die zak afdeed zodat je het werkje in haar schort kon zien. Mevrouw Hallman tikte op haar vlakke buik en zei dat het maar wat prettig was om weer slank te zijn, dat was het helemaal voor haar. Toen lachte ze, en haar stem klonk hoog en tinkelend als een windcarillon. Moeder lachte ook, en haar lach klonk alsof je twee stenen langs elkaar wreef.

Bij het avondeten zei moeder tegen vader dat de kinderen vreselijk waren. En hoe had ze mevrouw Hallman nu binnen kunnen vragen? Hij had het hok dat hij beloofd had na een maand nog niet getimmerd en Rudy had Jeepers weer losgelaten in de keuken en Sharon wilde niet van de keukentafel komen. Ze had mevrouw Hallman wat tomaten aangeboden, maar ze zijn allergisch voor toma-

* Sandra Birdsell (geb. 1942) publiceerde haar eerste bundel, ‘Night Travellers’, waaruit bovenstaand verhaal, in 1982.

[p. 119]

ten, en het was erg jammer, maar ze kon niet bridgen met mevrouw Hallman omdat ze wel wat beters te doen had.

Als mevrouw Hallman kwam koffie drinken, stuurde moeder me naar de kelder om een pot vruchtengelei en legde ze een schoon kleed op tafel. Even later zat ze rondjes te trekken met haar vinger, glimlachend en knikkend, terwijl mevrouw Hallman rammelde met haar bedelarmband en praatte over Toronto en Minneapolis en ‘mijn man de dokter’. Ik zat te luisteren naar haar lach als een windcarillon en kon geen vin verroeren als moeder zei dat ik buiten moest gaan spelen met de anderen.

Als mevrouw Hallman weg was, zette moeder met een dreun de potten en pannen op het fornuis of ze zette vaders visserspet op en ging schoffelen in de tuin, waarbij de kluiten in het rond vlogen.

Hun oudste dochter, Emily, en ik werden vriendinnetjes. Ze speelde winkeltje met echte spullen en ik mocht kijken. Ze kreeg kauwgom en prik zo vaak ze maar wilde en soms gaf ze mij ook een slokje. Ze had een eigen fiets waar ik van haar niet op mocht rijden. Mijn hoge post in de esdoorn waarin ik die zomer een boomhut had gebouwd, liet ik voor wat hij was, en ik begon rond te drentelen in de keuken en te klagen dat ik niets te doen had. Toen ik moeder vroeg waarom we niet eens zo'n stomme fiets hadden, sloeg ze de ovendeur met een harde klap dicht en zei dat een fornuis belangrijker was dan een fiets en als we hier in huis ooit iets nieuws zouden krijgen, dan was het een fornuis dat het tenminste doet.

En toen probeerde Rudy zijn hengel uit te gooien naar de telefoonkabels en kreeg hij een vishaak in zijn vinger. Moeder stuurde me naar de Hallmans en de dokter zei dat hij wel langs zou komen en toen bleef hij een snee vers brood eten waarbij hij aldoor zat te kijken naar de kast waar moeder haar pas gebakken brood en bolletjes had opgestapeld. En toen hij vroeg of het echt waar was, had ze dat heerlijke brood zelf gebakken, toen glimlachte ze net zo naar hem als naar vader wanneer die aan het kleine krulletje trekt in haar nek en zegt dat ze nog steeds het figuur van een jong meisje heeft.

De dokter stond in de deuropening met twee broden van ons onder zijn arm en vroeg of ze het recept mochten hebben. Hij zei er nog iets achteraan en moeder lachte hoog en tinkelend als een windcarillon en zei dat ze altijd al had willen bridgen, er was alleen nooit iemand geweest die het haar had willen leren, en ja hoor, hij kon het recept gerust krijgen.

De dag daarop stuurde ze mij erheen met het recept dat ik even

[p. 120]

onder een steen legde om Rudy te helpen de draad te ontwarren van vaders vismolen, die aan een vlieger vastzat. We kregen het niet voor elkaar, dus begroeven we de molen maar in de tuin en toen ik terugkwam bleef ik staan kijken hoe het papiertje onder de steen flapperde in de wind. En toen zag ik Emily's fiets liggen en ik lichtte de steen op en liet het recept wegwaaien. Ik vertelde moeder dat de vrouw van de dokter had gezegd dat ze geen tijd had om brood te bakken.

Toen vader thuiskwam voor het avondeten was moeder met veel lawaai pannen op het fornuis aan het zetten en zei ze dat ze toch niet aan dat bridgen kon beginnen, daar had ze het veel te druk voor. Vader zei dat een slecht geweten nooit rust gegund werd en moeder lachte, en haar lach klonk alsof je twee stenen langs elkaar wreef.