De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 84]

Die gedichten, zei ze
Robert Bringhurst^* (Vertaling Peter Verstegen)

Die gedichten, die gedichten,
die gedichten, zei ze, zijn gedichten
zonder liefde. Het zijn gedichten van een man
die zijn vrouw en kind zou verlaten omdat ze
lawaai maakten in zijn werkkamer. Het zijn gedichten
van een man die zijn moeder zou vermoorden
om de erfenis. Het zijn gedichten van een man
als Plato, zei ze, waarmee ze iets bedoelde dat ik niet
begreep, maar dat me niettemin
griefde. Het zijn de gedichten van een man
die liever met zichzelf slaapt dan met vrouwen,
zei ze. Het zijn de gedichten van een man
met ogen als een trekmes, met handen als die van
een zakkenroller, een weefsel van water, logica
en honger, met geen draad liefde erin. Die
gedichten zijn harteloos als vogelgezang, even vrijblijvend
als iepeblaadjes die, als ze iets liefhebben, alleen
de wijde blauwe hemel liefhebben en de lucht en het idee
iepeblad. Eigenliefde is een einde, zei ze,
en geen begin. Liefde betekent liefde
voor wat je bezingt, niet het lied of het zingen.
Die gedichten, zei ze...

Je bent, zei hij,

zo mooi.

Dat is geen liefde, zei ze terecht.

* Robert Bringhurst, geboren in 1946 in Los Angeles, maar opgegroeid in Canada. Woont in Vancouver; zijn beste poëzie werd verzameld in ‘The Beauty of the Weapons’ (1982).

These Poems, She Said

These poems, these poems,
these poems, she said, are poems
with no love in them. These are the poems of a man
who would leave his wife and child because
they made noise in his study. These are the poems
of a man who would murder his mother to claim
the inheritance. These are the poems of a man
like Plato, she said, meaning something I did not
comprehend but which nevertheless
offended me. These are the poems af a man
who would rather sleep with himself than with women,
she said. These are the poems of a man
with eyes like a drawknife, with hands like a pickpacket's
hands woven of water and logic
and hunger, with no strand of love in them. These
poems are as heartless as birdsong, as unmeant
as elm leaves, which if they love lave anly
the wide blue sky and the air and the idea
of elm leaves. Self-love is an ending, she said,
and not a beginning. Love means love
of the thing sung and not of the song or the singing.
These poems, she said....

You are, he said,

beautiful.

That is not love, she said rightly.

1982