De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 6]

François
Margreet Dolman

Nadat François uitgesproken is kijkt hij mij met betraande ogen aan. Verwacht van mij een reactie, maar ik weet niks te zeggen. Ik sta op en ga naast hem op de bank zitten. Ik neem zijn handen in de mijne.

‘Ik vind het fijn dat je de moed hebt op kunnen brengen om het tegen mij te zeggen. Ik begrijp dat het jou nog steeds raakt. Als je drie jaar met iemand samenwoont en lief en leed deelt dan komt het hard aan, wanneer je plotsklaps weer alleen bent. En ja, je kunt wel zeggen, je bent nog jong, maar juist als je jong bent komt het hard aan. Jeugdig liefdesverdriet is veel en veel erger dan liefdesverdriet van rijpere mensen. Denk je nog veel aan hem?’

François knikt. ‘Alles hier in huis doet me aan hem denken. Overal is hij aanwezig, elk voorwerp hier doet me aan hem herinneren. We deden alles samen. Stonden samen in de keuken, aten samen hier aan tafel, keken samen tv. Als ik in de keuken een vork of een mes oppak voel ik hem naast mij. Het is vreemd zonder hem.’

Het doet me pijn zo'n kwetsbare jongeman te zien lijden. Als ik van zijn leeftijd was zou ik stapeldol op hem zijn. Die beweeglijke mondlijn. Zo aantrekkelijk. Die onbewust openvallende bloes en die treurige ogen, die anders zo feest kunnen vieren.

‘Ik weet niet wat ik voor je kan doen François. Ik leef met je mee.’

‘Het is fijn dat u er bent. Jammer dat u niets van onze verhouding afwist voordat het uit was.’

‘Mijn contact met Boris is zeer gebrekkig geweest, zoals je weet. Zijn vader, de beroemde violist, ik ga er althans voor het gemak van uit dat dat zijn vader is, heeft hem van mij vandaan gehouden. En waarom? Omdat ik in zijn ogen veel te modern was en bovendien niet van klassieke muziek hield. Onbegrijpelijk, maar in die tijd de gewoonste zaak van de wereld. Pas toen ik Boris een keer in de stad, ik meen in dok, tegenkwam, toen was het ineens vrolijkheid troef. Mijn eigen zoon. Maar ik kan me voorstellen dat je niet meteen zegt dat je al drie jaar samenwoont. Voor je moeder hou je zoiets geheim.’

‘Ik vind het onbegrijpelijk dat u al een zoon van 21 hebt. U ziet er nog zo jong uit.’

[p. 7]

‘Dank je wel voor het compliment. Terwijl ik er toch wel op los geleefd heb. Jaren achtereen. Ik vind de warmte van een lichaam een van de prettigste vormen van warmte. Kun je je dat voorstellen?’

Hij kijkt mij recht in de ogen. Ik zit nu op het puntje van de bank. Moet ik niet mijn hand onder m'n kin doen om interessanter over te komen?

‘Seks met uw zoon was heerlijk,’ zegt François met omfloerste stem. Omgekeerd moet het ook aangenaam geweest zijn, bedenk ik, terwijl ik naar zijn afgekloven handen kijk.

‘Uw zoon is niet een hitsig type. Niet in eerste instantie. Hij moet opgewarmd worden. Maar als het dan een keer zover is... allemachtig. Maar dat is nu allemaal voorbij.’

Ik pak mijn glas wodka en neem een slok.

‘Hoe weet je zo zeker dat het definitief voorbij is?’

‘Dit keer heeft hij al z'n spulletjes meegenomen. Het is wel 's vaker uit geweest maar dan liet hij schoenen en overhemden achter. Daar kon ik aan zien dat hij nog niet helemaal weg was. Maar nu niet. Alles is weg.’

‘Heb je overal gekeken?’

‘Er is niks meer van hem in dit huis. Alleen de herinnering.’

Hij staat op, loopt naar de kast en komt met een fotografietje terug.

‘Kijk, hier waren we samen in Rome. Deze foto mocht ik nooit aan mensen laten zien. Daar schaamde hij zich voor. Maar waarom hè?’

‘Omdat jullie hier intiem in elkaar zitten. Dat kan ik me wel voorstellen. En dat boven op een oud gebouw. Wie heeft dit tafereel eigenlijk vastgelegd?’

‘Een Russische toeriste. Daarna hebben we een foto van haar gemaakt.’

‘Nou ja, dat is dan wel eerlijk. Goed François, ik wilde het niet te laat maken, want anders raakt mijn poezenkindje Bijou overspannen.’

‘Blijft u nou nog even. Ik voel me anders zo alleen. En u bent net een moeder voor mij. En tegelijk voel ik me gelijkwaardig aan u. Ik bedoel, dat u ook net zo goed mijn zusje had kunnen zijn, of mijn broertje.’

Ik voel gewoon mijn identiteit wegvliegen en zoek redding bij mijn glas wodka.

‘Boris lijkt erg op u, mevrouw Dolman, dezelfde kin en dezelfde

[p. 8]

groene ogen. En ook dat afwachtende en tegelijk begripvolle.’

‘Laten we het over jou hebben,’ probeer ik het gesprek een wending te geven. ‘Weten jouw ouders dat je het liefste met jongens je leven deelt, en voor ze wil zorgen en ook liefde van ze wil ontvangen en vooral naar hun warme jongenslichaam verlangt? Of zeg ik te veel?’

‘Nee. Als u met jongens Boris bedoelt niet. Zegt u zeker niks te veel.’

‘Hebben jouw ouders Boris wel 's gezien?’

‘Ik heb geen ouders meer.’

‘Sorry.’

‘Kon u niet weten. Ze zijn vier jaar geleden bij een scheepsramp omgekomen.’

‘Toch niet de Titanic hè. Dat vind ik zo afgezaagd.’

‘Nee. Ze waren aan boord van een vliegdekschip. Ze waren de enige overledenen.’

‘De rest leeft nog?’

‘Inderdaad.’

‘Hoe is dat mogelijk?’

‘Mijn vader was kapitein van dat schip.’

‘Deed hij het ook wel 's met matrozen?’

‘Hoe bedoelt u?’

‘Nee. Laat maar. Ik schoot door. Het is allemaal al erg genoeg. Ga verder. Jouw vader was daar kapitein en hoe kwam hij daar dan met jouw moeder te overlijden.’

‘Een Amerikaans vliegtuig wilde een noodlanding maken op zijn schip. En papa en mama waren net op het dek aan het vrijen. En wham... weg waren ze.’

‘Wat afschuwelijk, François. Wat vertel je me een afschuwelijke dingen. Ik krijg gewoon het maagzuur. En hoe kwamen ze er achter?’

‘Een dochter van een bemanningslid zag het gebeuren. En die Amerikaanse piloot schrok zo erg dat hij doorgevlogen is.’

‘Maar hij wilde toch een noodlanding maken. Of heb ik net niet goed geluisterd?’

‘Blijkbaar viel het nogal mee.’

‘Wat afschuwelijk dat zo iemand dan doorvliegt. Dat hoor je de laatste tijd steeds vaker. Ik begrijp de mensen niet. Hoe kunnen ze zo hard zijn. Maar van jouw ouders is het natuurlijk nog erger. En heb je broers en zusjes?’

[p. 9]

‘Ik heb niks mevrouw Dolman, ik ben helemaal alleen.’

Ik leg nu mijn hand op zijn knie.

‘Als je wilt, mag je mij als jouw moeder beschouwen.’

Hij slikt een paar keer. Erg toch, zo'n droevig jeugdig jongensgezicht.

‘Als ik ziek ben of bang of in de steek gelaten, kan ik niemand bellen. Alles moet ik zelf oplossen. Ik kan op niemand terugvallen. Nu Boris bij mij vandaan is weet ik niet wie ik daarover moet spreken. U was de enige die ik kon bellen. Omdat hij altijd zo aardig over u sprak.’

‘Mij mag je altijd bellen.’

‘Zoudt u mij af willen rukken, mevrouw Dolman?’

Als ik ooit in mijn leven in één klap volslagen in verwarring ben geraakt, dan was het nu wel. Wat in godsnaam moet ik zeggen, laat staan doen. Ik staar naar het Perzisch tapijtje onder de glazen salontafel voor me. Hoe komt hij d'r op? Is hij brutaal of direct?

‘Je overvalt me daar mee. Ik ben niet preuts en ik erken geen grenzen, noch van leeftijd noch van geslacht, maar ik raak werkelijk nu een tikje shy. Vind je het erg als ik even opsta?’

Ik sta op en slik een aantal keren, terwijl ik tevens besef dat ik iets moet doorbreken om de stilte niet pijnlijk te laten worden. Want dat is erg.

‘Het gaat bij mij altijd heel snel hoor,’ zegt François ietwat beteuterd. ‘Als u daar soms mee zit. Boris vond wel 's dat ik te snel was.’

Ik sta voor zijn platenkast, hoor alles, maar pak toch een schalplatte. ‘Hou je zoveel van Chopin?’ vraag ik terwijl ik met een aantal walsen in m'n handen sta.

‘Zal ik 'm draaien?’ stelt hij voor.

‘Ja. Dat is misschien wel aangenaam. Dan hoor je m'n maag ook minder borrelen.’

Terwijl hij opstaat en naar zijn grammofoontoestel loopt, slenter ik, zo ontspannen mogelijk, naar de tweezitsbank terug. Ik kijk niet bewust naar zijn lichaam, maar weet niet goed waar ik anders naar moet kijken. Waarom is een gescheurde spijkerbroek toch mooier dan een hele? Omdat je stukjes heus lichaam ziet? Wat zouden mijn zoon en hij samen gedaan hebben? Hè nee, laat ik daar nou niet aan denken. Normaal zijn er geen grenzen maar nu, met deze François wel. Een leeftijdsverschil kan al een punt zijn, maar het feit dat het de liefdesvriend van mijn Boris is, moet doorslag-

[p. 10]

gevend voor mij zijn. Maar die arme jongen is zo alleen. Hij vroeg het mij. Voor hem is het ook moeilijk. Hij zal ook heel wat hebben moeten overwinnen om met deze vraag aan te durven komen. En zo vaak heb ik mijn zoon niet gezien. Dat doet er niets toe. Het blijft mijn zoon. Maar het is toch uit tussen François en Boris? Maar Boris lijdt daar juist zo onder.

‘Sorry, dat ik u dat net vroeg.’

De pianoklanken twinkelen door zijn frisse flat. Hij straft mijn trage reageren af.

‘Daar hoef je je niet voor te excuseren. Dat is toch heel normaal. Ik ben niet iemand die gauw verbaasd is hoor. Dan kon ik mijn leven wel aan de gang blijven. Maar je overviel me een tikje met jouw vraag. Dat is het meer.’ Ik kijk hem aan maar hij ontwijkt m'n blik. Toch lijkt hij wel tevreden met het antwoord. De spanning is voor hem gebroken. Hij trekt een blikje pils open. De pils spat naar alle kanten en ook in mijn gezicht. Hij merkt het niet. Handelt in gedachten. Hij schenkt in en neemt een slok. Alles is fris aan hem. Ben ik uitgezakt? Functioneer ik nog wel? Walm ik niet te veel?

‘Boris kookte meestal. En hoe. Ik hielp hem. We dronken altijd wijn bij het eten. Het zijn flarden die me steeds weer te binnen schieten. Hoe lang zou het duren voor hij uitje herinnering is? Weet u dat?’

‘Dat is moeilijk te zeggen. Soms gaat het snel en soms gaat het langzaam. Het kan ook gebeuren dat iemand in je herinnering blijft.’

‘Van mij mag hij. Ik wil geen ander meer.’

‘Dat komt vanzelf wel weer.’

‘Eigenlijk hadden we nauwelijks problemen. Dat is het vreemde. Het enige was dat hij wel samen wilde wonen maar niet meer, zoals we deden, elke dag met elkaar naar bed. Had ik daar nou mee in moeten stemmen? Ik wilde elke dag.’

Dan is het moeilijk om een middenweg te vinden hè?’

Laat ik oppassen niet al te voordehandliggende dingen te zeggen. Hij moet zich kunnen uiten.

‘Hij wilde ook wel 's met anderen naar bed gaan. Meer van de wereld zien. Ik werd gauw jaloers en maakte een scène. Dan verliet hij het huis en kwam 's nachts weer terug. Of de volgende dag. Was hij nu maar hier.’

‘Wie weet François. Hoe lang zijn jullie nu uit elkaar?’

‘Twee weken.’

[p. 11]

‘Dat is nog niet zo lang. Misschien komt hij wel tot bezinning. Hij moet jou ook kunnen begrijpen.’

‘Ik werd altijd zo opgewonden van uw zoon. Vindt u het raar als ik zo over hem spreek?’

‘Onwennig, maar niet vervelend. Schaam je niet.’

‘Als hij zo in de keuken met het eten bezig was. Niet bewust van zijn eigen aantrekkelijkheid. Ik raakte zo opgewonden, daar hebt u geen idee van. Telkens weer. Dan was hij wat aan het snijden of zoiets en dan zag ik zijn lichaam, weet u dat ik me gewoon haast niet kon houden dan?’

‘Het kan inderdaad heel aantrekkelijk zijn.’

In mijn geheugen wist ik me zo gauw niet iets vergelijkbaars voor de geest te halen.

‘Soms kon ik mezelf niet inhouden en sloop naar de keuken. Hij deed dan net of hij het niet merkte. En dan gespte ik zijn broek los en trok die naar beneden. Terwijl Boris rustig doorging met zijn keukenwerkzaamheden. Vreemd hè. En dan trok ik zijn onderbroek ook naar beneden en dan keek ik zo tegen zijn krachtige billen op. Weet u dat ik het nu weer in mijn maag voel?’

‘Heb je misschien iets te eten?’ vraag ik hem terwijl ik aan de periode denk dat ik van Boris in blijde verwachting was.

‘Behaarde en stevige billen heeft uw zoon.’

‘O, dat wist ik niet.’

‘En dan likte ik zijn reet. Terwijl hij uitjes aan het snijden was.’

‘Dat moet ook gebeuren hè.’

‘Een natte spleet vond ik het prettigste. Als ik echt opgewonden was dan kon ik daar met mijn hoofd en tong helemaal in opgaan. Zo'n hele vochtige spleet likken, hebt u dat wel 's gedaan mevrouw Dolman?’

‘Op het moment kan ik het me niet herinneren. Maar het zou best kunnen. Alleen noemde je dat vroeger niet zo. Ik geloof dat de plaat afgelopen is hè. Wil ik hem omdraaien?’

Ik sta op. Ben ik nou nerveus? Merkt hij iets?

‘Ik vertrouw u, daarom zeg ik het maar tegen u. Dat soort dingen vertel je normaal niet. Vindt u toch niet erg hè?’

‘Nee. Je moet je kunnen uiten. En jij hebt geen vader en moeder, vanwege dat die overreden zijn door een vliegtuig op een vliegdekschip. En die piloot vloog door, wat ik heel erg onsmakelijk vind. Dus ik kan me wel voorstellen dat je dat tegen mij zegt.’

‘Ik wou dat u mijn moeder was.’

[p. 12]

Ik draai de plaat om en babbel door terwijl ik weer naast hem ga zitten.

‘Aan sommige dingen moet je wennen. We leven in een andere tijd. Maar je lijkt me wel emotioneel. Wat je over die keuken vertelde is wel... tsja... het doet je wel iets.’

‘U had uw zoon lange tijd niet gesproken hè? mevrouw Dolman.’

‘Inderdaad.’

‘Z'n vader wilde niet dat u hem zag hè?’

Ik neem een slok en vraag me af of ik toch maar niet beter naar huis kan gaan. ‘Het is waar François. Van z'n vader mocht hij mij niet zien, maar zelf drong ik ook niet zo aan. Want door hem zou ik ook geconfronteerd worden met mijn ouder worden. Zonder hem bleef ik leeftijdloos. Jij bent nog jong, dus ik weet niet of je je dat voor kunt stellen. Maar de rimpels en de kwabben en de matte blik ontken je wanneer je jezelf in de spiegel aanschouwt. Maar door zo'n kind, dat groeit als kool, word je met je neus op de feiten gedrukt. Hij is zoveel centimeter groter geworden, dus ik ben zoveel centimeter ouder geworden. En lelijker. Zijn schoonheid groeide ten koste van de mijne. Zo zou je dat op kunnen vatten. Vandaar dat ik er ook niet zo rauwig om was dat ik hem weinig zag.’

François ziet er nu wat opgeruimder uit.

‘Wist u dat Boris een nicht was?’

‘Sinds kort eigenlijk. Toen ik hem in dok tegen kwam. Temidden van de andere nichten en lesba's, toen kwam ik er achter.’

‘En schrok u?’

‘Ja. Maar meer dat hij zag dat z'n moeder daar kwam dan dat ik vanwege zijn levenswijze schrok, om het deftig te zeggen. Dat interesseerde me niet.’

‘Ik kwam uw zoon in het Vondelpark tegen. Het was meteen raak.’

‘Romantisch. Zeker op een zonnige dag?’

‘Nee. 's Nachts. In de bosjes. Ik kon hem eerst niet zien, alleen voelen. Maar dat was voldoende.’

‘Geeft toch niet.’

‘En later, in het licht, kon ik m'n ogen niet geloven. Vanaf dat moment zijn we bij elkaar gebleven.’

‘Strangers in the night.’

‘Dat het nu zo af moest lopen.’

‘Zeg Boris, ach, François...’

‘Ze halen ons wel vaker door elkaar.’

[p. 13]

‘Ik ga d'r weer 's vandoor...’

‘O. Ik dacht dat u me nog...’

‘Ja. Maar is dat nou wel zo verstandig? Ik ben niet preuts, dat weet je, maar...’

‘Dan niet. Ik had me d'r op verheugd...’

‘Ik ben z'n moeder François, is het dan niet beter...’

‘Terwijl u zou rukken zou ik aan Boris denken. Het bloed waar hij uit voortgekomen is beweegt en beweegt en ik doe mijn ogen dicht en zie Boris. Moeder en zoon smelten samen.’

Hij kijkt mij onschuldig maar toch doortastend aan. Hij zal zijn zin krijgen. Doe ik er goed aan? Help ik hem daarmede? En kan ik het tegenover mijn eigen zoon doen? Heb ik er zin in? Doet dat er op dit moment iets toe? Ik kijk hem aan.

Hij gespt zijn broek los. Maakt hij gebruik van mijn aarzeling? Ik sta op. François tovert zijn jongeheer te voorschijn. Is hij wel zo bleu als ik aanvankelijk dacht? Ik begin te twijfelen. Hij zwaait speels met zijn niet geringe jongens-jongen.

‘Ik heb helemaal geen ouders meer.’

‘Nee, dat weet ik. En die piloot vliegt nog vrij rond. Dat heb je me verteld en dat zal ik nooit meer vergeten.’

Ik ga naast hem zitten en ben bang ergens in te tuinen.

‘Wilt u hem stevig omvatten. Dat vind ik het prettigste. Af en toe mag u knijpen.’

Ik mag knijpen, nee maar, wat een geschenk. Ik begin de situatie nogal zot te vinden. Hij heeft geen moeder, ziet in mij z'n moeder, is verliefd op m'n zoon en wil dat ik hem afruk. De werkelijkheid kan zich vreemd ontrollen. Ik schiet plotseling in de lach.

‘Waarom lacht u?’

‘Ik moest er ineens aan denken dat jij nu aan Boris denkt en dat ik eigenlijk niet meer ben dan een soort rukmachine. Maar verder niks hoor.’

Z'n bromgeluiden maken mij ietsje nerveus, maar brengen mij niet van de kook.

‘Wat hebt u stevige, eeltachtige handen. Wat voelt dat lekker aan.’

Hij zegt het als compliment, maar ik ga wel morgen even bij de dokter langs om het een en ander glad te laten snijden.

‘Zoudt u met uw nagels willen knijpen?’ vraagt hij ongegeneerd.

Ik doe het nog ook en verlang voor het eerst sinds ik met roken gestopt ben naar een sigaret.

[p. 14]

‘Boris!’ kroelt hij.

Het duizelt mij, maar ik laat mij niet uit m'n ritme brengen. Plotseling pakt hij mijn hand en trekt die weg.

‘Wilt u mij slaan?’ vraagt François nu.

Daar ben ik niet voor gekomen, denk ik.

‘Dat moet iemand anders maar doen. Ik heb zo genoeg gedaan. Ik moet ook nodig naar huis François, want mijn poes moet nog eten hebben. Dus als je het niet erg vindt...’

Hij luistert niet. Hij trekt zijn broek naar beneden en gaat op zijn buik op de bank liggen. Ik kijk naar zijn witte jeugdige billen en sta op.

‘Ik vind alles best jongen, maar ik voel me niet geroepen jou te slaan. Ik heb mijn eigen zoon ook nooit geslagen, dus waarom dan wel iemand anders?’

‘Sla mij. Mevrouw Dolman, sla mij. Ik denk aan Boris. Sla mij. Ik heb straf verdiend. Sla mij!’

Moet ik m'n jas aantrekken en weggaan? En hem zo achterlaten? Of één klapje geven? Wat is er tegen één klapje? Hij vraagt er zelf om. En misschien heeft hij het wel verdiend. Zal ik hem één klapje op die witte, maar wel frisse, billen van hem geven?

‘Sla mij, met uw eeltige handen.’

Dat is niet zo aardig, maar goed. Ik kom op hem af, haal uit en pang.

‘Au.’

‘Heb ik je pijn gedaan?’

‘Sla!’

Hij antwoordt niet eens meer. Ben ik te goedig?

‘Sla. Godverdomme, kutwijf!’

Nou gaat hij te ver. Pang en klets en daar d'r nog een bovenop en hier die heb je ook verdiend. We zullen je leren. Mijn zoon verkrachten, hoe durf je. Klets, hier heb je d'r nog een.’

‘Mevrouw Dolman, in de kast ligt een zweep, wilt u die even pakken?’

‘Nu ga je te ver, François. Dit is mijn grens. Werkelijk waar. Je bent er beroerd aan toe omdat Boris jou verlaten heeft. En ik voel me min of meer verantwoordelijk voor hem, vandaar dat ik een heel eind met je mede kan gaan, maar verder dan dit ga ik echt niet. Dat slaan, dat heb ik al nooit gedaan.’

‘Dan niet. Vond u het vervelend?’

Ik voel dat ik een hoogrode kleur heb. ‘Het is wennen. Maar het

[p. 15]

heeft wel iets grappigs. Dat zal ik niet ontkennen. Maar om dat nou dagelijks te doen, nee. Maar och, dat hoeft ook niet.’

‘Als u de zweep niet wilt pakken, gaat u dan maar weer door met rukken.’

‘Eerlijk gezegd heb ik daar ook niet zoveel zin meer in, François. Jij hebt mij gebeld om over Boris te praten. Omdat je daar zo mee zat. En hoewel ik er een hard hoofd in had dat ik je zou kunnen helpen ben ik toch maar gekomen. Maar ik ben niet gekomen om jou met een zweep over je mooie billen te slaan. Zeg nou zelf.’

‘Als u er zo over denkt. Ik heb u uitgelegd waar ik aan dacht terwijl u bezig was. Het is heus niet om u. Het gaat om Boris.’

‘All right, dat begrijp ik, maar ik vind met een zweep slaan net iets too much. Met de hand kan ik me nog indenken omdat een hand bij het menselijk lichaam hoort, maar een zweep vind ik onnatuurlijk. Een houten zweep gaat nog, het hout van de zweep tenminste, maar een plastic zweep niet. En die draden eraan ook niet. Dat is mijn opinie.’

‘Ik heb een houten zweep.’

‘Ja nou weet ik het wel.’ Ineens krijg ik een woedeaanval. Ik moet oppassen dat ik nu niet doorsla. ‘Ik heb er nou genoeg van, François. Een fijn gesprek over kunst of over muziek gaat er bij mij altijd in, maar dit niet. Hier heb ik gauw genoeg van.’

‘Dan stoppen we d'r mee.’

‘Geeft toch niet.’

‘U hebt ook geen zin meer om mij nog verder af te rukken hè?’

‘Nou, snel dan.’

Ik ga weer naast hem zitten en ruk versneld door. Vlak nadat alles eruit gespoten is, gaat de deurbel over.

François schrikt zich het leplazerus.

‘Dat is vast Boris. Ik voel het. Het heeft geholpen. Ik heb zo sterk aan hem gedacht dat hij nu voor de deur staat. Dank u, mevrouw Dolman, maar u kunt nu niet meer weg. U moet zich verstoppen, want hij mag u hier niet zien.’

‘Maar jongen, ik kan mij nu toch niet gaan verstoppen. En nog wel voor m'n eigen zoon. Wanneer kan ik dan weer weg?’

‘Dat zien we straks wel, maar nu moet u de kamer uit. U moet de kast in.’

Weer gaat de bel. Raak ik niet in de nesten als ik mij in de kast verplaats? En welke kast zou dan mijn deel zijn?

‘Schiet op.’

[p. 16]

Hij sleurt mij naar een hoek van de kamer, opent een kast waar ik vroeger wèl in had kunnen staan, maar nu niet meer en duwt mij met kracht erin. Ik zit direct klem. Kan ik hier ooit nog uit komen? Ik hoor François de deur opendoen.

‘Boris, jongen, schat, wat fijn.’

‘Wat zie je d'r uit, wat heb je gedaan?’ hoor ik mijn kind zeggen.

‘Ik was op de bank in slaap gevallen.’

Ik krijg het nu al benauwd. Heb ik niets op de bank laten liggen? Wanneer mag ik de kast verlaten? En ben ik au fond niet wat te oud voor een kast? Ik hoor ze kussen.

‘François, wat lekker, wat zie je d'r goed uit. Hé, vind je het erg als ik een boterhammetje maak? Ik heb de hele dag nog niet gegeten.’

‘Ga je gang. Je weet de weg nog, hoop ik.’

Mijn zoon loopt nu naar de keuken. Hoe oud ben ik? En kijkt François nou naar mijn zoon op die typische manier waarover hij daarnet verhaalde?

‘Heb je je koffer meegenomen?’ hoor ik François vragen.

‘Ja. Ik blijf weer. Of mag dat niet?’

‘Daar moet ik over nadenken,’ liegt François. Ik mag me d'r niet mede bemoeien, helemaal niet in deze situatie. Waarom vliegt de ene persoon over de wereld en komt de ander in een kast terecht? Hoe lang is het verantwoord om hier te blijven? Hé, ik hoor François naar de keuken sluipen, krijgen we dat ook nog. Zou hij mij vergeten zijn?

‘Ik doe even de keukendeur dicht want ik moet een paar scheten laten.’

Ik wil me d'r niet mee bemoeien, maar dan kan hij toch naar de wc gaan. Mijn kastdeur gaat open.

‘Snel wegwezen. Vooruit.’

‘Ja maar ik kan niet op eigen kracht uit de kast komen. Ik zit klem.’

‘Wat zeg je?’ hoor ik mijn zoon zeggen. Sloeg dat op mij of op François? Ik mag niet antwoorden. François rukt aan mij en ik kom los. Wat erg dat je na zoveel jaren je eigen zoon niet mag antwoorden. Ik pak snel mijn tasje, dat François onder de bank gestopt had, en loop naar de deur. François doet hem open en duwt mij naar buiten. Ik luister aan de deur en hoor mijn zoon zeggen: ‘Wat hoor ik toch allemaal?’

‘Dat is hiernaast. Dat is niet hier.’

[p. 17]

Ik sta buiten. De laatste tram is geweest en de taxistandplaats is ver weg. Ik ben wel 's onder moeilijker omstandigheden thuisgekomen, dus waarom nu niet? Ben ik nu rijper geworden of is het aan mij voorbij gegaan?