De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 142]

Twee gedichten
Inger Hagerup^* (Vertaling Simon Butter en Peter Verstegen)

Emily Dickinson

Heel mager was ze. En heel klein.
Altijd sierlijk gekleed in 't wit.
Door heel het huis trippelde haar
welopgevoede meisjestred.

Ze stofte af, gaf bloemen water,
met kleine, drukke huisvrouwhanden.
Ze bakte brood, schreef aan familie
en vrienden, ging in 't park soms wandelen.

Een lieve zuster. Loyale dochter.
Zo ging het dagelijks poppenspel.
Maar het verborgen vuur bleef woeden.
Ze schreeuwde, maar ze schreeuwde stil.

In haar gesloten meisjeskamer
met kantgordijntjes lag er een
die ieder vreemd was, niemand kende.
Al te dapper. Al te alleen.

Daar lag een koel chirurg te luisteren
naar pijn, naar eigen naakte smart.
Terwijl haar schreeuw in 't kussen smoorde,
pleegde zij sectie op haar hart.

* Inger Hagerup (1905-1984), populair lyrisch dichteres, ook zeer bekend door haar poëzie voor kinderen; ‘Emily Dickinson’ komt uit haar bundel Mitt skip seiler (1951), ‘De gekke jongen’ uit Fra hjertets krater (1964).

Emily Dickinson

Meget spinkel. Meget liten
Alltid sirlig kledt i hvitt.
Gjennom huset trippet hennes
veloppdragne pikeskritt.

Tørket støv og vannet blomster
med små travle husmorhender.
Bakte brød. Gikk tur i parken,
og skrev brev til slekt og venner.

Kjaerlig søster. Lydig datter.
Slik var dagens dukkelek.
Men den skjulte ilden herjet.
Og det stumme skriket skrek.

Og bak jomfruburets låste
dør og lette blondekapper
lå en tremmed ingen kjente.
Altfor ensom. Altfor tapper.

Lå en kald kirurg og lyttet
til sin egen nakne smerte.
Og mens puten kvalte skriket,
obduserte hun sitt hjerte.

[p. 143]

De gekke jongen

De gekke jongen in het buurhuis was
vastgebonden aan bed. 's Nachts hoorden wij
hem krijsen. Dan fluisterde ik in mijn kussen:
Dank, lieve God! Ik ben tenminste vrij.

De gekke jongen gilt allang niet meer.
Maar als de nachten zwart zijn, kan gekrijs
mij wekken in dat sterreloze duister.
Het is niet van de jongen, maar van mij.

Den gale gutten

Den gale gutten i det andre huset
var tjoret fast. Om natten hørte vi
han ulte. Og da hvisket jeg mot puten:
Takk kjaere Gud! Jeg er jallfall fri.

Den gale gutten skriker ikke lenger.
Men likevel kan skriket vekke meg
nar nettene er stjerneløse svarte.
Da er det ikke gutten. Det er jeg.

(1964)