De Tweede Ronde. Jaargang 6
(1985)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 63]
| |
Light Verse | |
[pagina 64]
| |
Drie gedichten
| |
Lette betraktningerI. Over en såpeboble
En lek med såpeskum: ja, hvor uviktig!
Et farveskimmer som av bengalsk ild
i lette silkekuler - dette spill
fortorner vel en god barber oppriktig?
Og likevel: det er visjon og dikt i
en såpebobles flukt; den er kun til
som lykken for en seende pupill.
Den er som jorden selv, gjort gjennomsiktig.
Den ligner poesien, når den springer
som frigjort form og farve ut i rommet,
men brister ved beroring av en finger.
La andre nyttiggjore såpeskummet,
men tilgi en poet i fall han kobler
fornuften ut og blåser såpebobler!
| |
[pagina 65]
| |
5. Tot een determinist
‘De vrije wil’ zijn we nu grondig kwijt;
En in zijn plaats breng jij de blijde mare
dat wij ons door milieu en erflijkheid
in alles wat wij doen laten bepalen.
Maar pleegt je broer een misdaad - mettertijd
hef jij de wijsvinger van de moraal en
dan roep je luid om straf: hij was toch vrij 't
te laten, dwing je je om te verklaren.
Je acht hem schuldig aan het boos misbruiken
van vrijheid die hij nimmer heeft gehad,
een vrijheid die behoort tot de fantomen.
't Was logischer als jij verklaarde dat
de maatschappij hem stevig op moest sluiten
op basis van zijn ouders' chromosomen...
V
‘Den frie vilje’ er vi grundig kvitt;
det glade budskap du isteden bringer,
er at miljo og arvestoff betinger
naturnodvendig selv vårt minste skritt.
Men blir din bror forbryter - vent nå litt! -
da hever du moralens pekefinger
og roper hoyt på straff, idet du tvinger
deg til å tro at mannens valg var fritt.
Du dommer ham - for skjendig misbruk av
en frihet som han ingen gang har hatt.
en frihet som må regnes bl[...]nt [...]?
Du var vel mere logisk hvis du sa
at samfunnet bor ta ham kraftig fatt
på grunn av hans foreldres kromosomer...
| |
[pagina 66]
| |
Uit: De bekentenissen van een kleine man2. De angst voor de overheid
Mijn vrees voor instanties, van stad of van staat,
geldt de borende blik van de bureaucraat.
Geröntgend vanachter zijn ambtelijke bril
word ik banger dan zelfs bij de griezeligste film.
Waar of ik voor kom, doet totaal niet ter zake.
Een schuldige blos stijgt me reeds naar de kaken.
Ik voel me alsof ik weer sta voor de rector,
zijn blik een onfeilbare leugendetector.
Mijn ziel krimpt ineen en begint te versterven.
Een ieder kan zien dat ik vol van verderf ben.
Uw naam en adres? Al mijn spieren verslappen.
'k Ben als een verkrachter die zich liet betrappen.
Uw beroep, uw geboortejaar? Heb toch genade!
Gehuwd? Ik beken wat u wilt, Torquemada!Ga naar voetnoot*
En waar gaat u heen? God, ik héb het niet meer.
Het vonnis geveld. Straks geëxecuteerd.
Dan glinstert het mild in zijn brilleglas:
U komt dus op veertien mei terug voor uw pas!
II. Angsten for det offentlige
Min redsel for stats- og kommunekontorer
er angsten for blikket som gjennomborer.
Et rontgenblikk bak byråkratiske briller
kan skremme meg mer enn den nifseste thriller.
Mitt aerend på stedet er helt likegyldig.
Jeg står ved en skranke og føler meg skyldig.
Det er som på ny å bli innkalt for rektor,
hvis blikk er en bomsikker løgndetektor.
Min sjel skrumper inn. Den blir mindre og mindre.
Nu avdekkes alt i mitt lurvete indre!
‘Fullt navn og adresse?’ - Å, alle ting flyter...
Man er som en pågrepet voldtektsforbryter.
‘Sivilstand og stilling? Og fødselsår?’ - ja, da!
Vaer nådig! Jeg tilstår jo alt, Torquemada!
‘Hvor skal De?’ - Å, Gud! Det var sjelssammenbruddet.
Min dodsdom er felt. Og nu faller vel skuddet?
Da blinker det vennlig i hornbrilleglasset:
‘Den fjortende mai kan De avhente passet!’
|