De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 21]

Nederlandse poëzie

[p. 22]

Vier gedichten
Charles Ducal

Avondgebed

Wind en regen sloten de vensters.
Wij zaten geknield bij de haard
in de godsdienst die wij zouden erven.
De vrouw die ons had gebaard

zei formules om ons te verkleinen.
Haar stem zeurde taai in de nek.
Wij zaten stom, pas ingewijden.
De man die ons had verwekt

hief de hand. Wij boden het hoofd.
Hij veegde zijn duim in de hersens.
Wind en regen bestookten de droom.
Onder bed sliepen wolven en heksen.

Tweestrijd

Genesis 22

Wij gingen de berg op, mijn vader en ik.
Ik droeg met sterkere handen het wapen.
Wij spraken niet. Ik betrapte zijn adem
op meer dan zijn leeftijd. Schrik.

Hij kwam eerst boven. Ik liet het toe.
Ik hijgde om zijn vermoeidheid te dekken.
Hij nam het geweer. Ik speurde nauwlettend
naar wild. De schrik nam hinderlijk toe.

Hij is oud, dacht ik, hij zal alles missen.
Hij streelde het wapen, vocht met zichzelf.
Toen sprak hij: laat God maar beslissen.
Ik keek in de loop. Ouwe gek!

[p. 23]

Vader

Onder de lakens werd alles vergroot.
De hoeve werd door moerassen omslopen,
tegen de poort lag de waakhond gedood,
een vreemde hand brak grendels en sloten.

Wij bleven wakker tot wij hem hoorden.
Hij kwam uit een donker van regen en mist
op hoefslagen die de verbeelding doorboorden.
Hij kwam in de kamer, zonder gezicht,

veegde een kruis op al die daar lagen.
Onder de lakens werd alles herleid.
In zijn hok lag de waakhond te slapen,
de poort bleef open, wagenwijd.

Vader

Het was nacht. De hoeve gesloten.
Waakhonden hielden het erf in bedwang.
In de stal werd een ketting verschoven,
een kras op de stilte. Ik luisterde bang.

Alles scheen in zichzelf te geloven,
de kamer kwam los uit het grote verband.
De nacht bewoog. Ik kon het niet horen.
Vermoedens likten de ruiten zwart.

Toen stak een stem het donker over,
vrolijk geblaf beet de stilte kapot.
Ik stond op, trok het venster open.
Hij waterde, wijdbeens, standbeeld van God.