De Tweede Ronde. Jaargang 6
(1985)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 235]
| |
Drie gedichten
| |
In the DarkThey were both in the dark.
She lied about her age,
the young Coldstream guard
about his inexperience.
While he took her to pieces
slowly, she watched a spider's web
as it shone in the sun
like a long-playing record.
Laid out on the grass,
her shrivelled tights, the wings
of her nylon bra. Virgins.
She thought about, yes,
the Okey-Cokey
and wanted to laugh...
Six months later, the weather
turned conveniently cold -
a coat was possible indoors.
All the mirrors grew convex,
she fingered the globe
in its pregnant question mark.
| |
[pagina 236]
| |
[Nederlands]Haar vaders miniaturen
waren kleine modellen van volmaaktheid -
het Vaticaan, de Sint Paul,
Westminster Abbey en de Westminster Kathedraal,
allemaal uit veiligheidslucifers gemaakt.
Hij hakte hun kolbakken af
met een lichte grom,
alsof hij wist...
Het bruine aspirineflesje
verborg een geest van watten
en vijfhonderd bittere wensen.
Ze telde zorgvuldig,
en moest bij eenenveertig braken.
Een week. Nog een week.
Ze voelde de pijn van lever
kronkelen op de pot,
draaide het gas uit en sleepte zich langs
een oneindigheid van traproeden omhoog.
God danste op zijn kruis
aan het voeteneind van haar bed
als Nijinski met een hartaanval...
Haar vader, gehaald door de politie,
luisterde in zijn ochtendjas.
Ze wilde niet uit de rivier komen,
of scheiden van de schoenendoos die ze
onder haar arm hield. Koplampen,
| |
[Engels]Her father's miniatures
were little models of perfection -
the Vatican, St Paul's,
Westminster Abbey and Cathedral,
all made from Safety Matches.
He chopped their busbies off
with a tiny grunt,
as if he knew...
The brown Aspirin bottle
held a genie of cotton wool
and five hundred bitter wishes.
Counting carefully,
she vomited at the forty-first.
A week. Another week.
She felt the pain of liver
writhing on the pan,
turned off the gas and crawled,
past an infinity of stair-rods.
God danced on his cross
at the foot of her bed
like Nijinsky having a heart attack
Brought by the police, her father
listened in his dressing-gown.
She wouldn't come out of the river
or give up the shoe-box
under her arm. Headlights,
| |
[pagina 237]
| |
[Nederlands]koplampen en vragen.
Een vijftien jaar oud gezichtje,
glimmend als een gepelde litchi,
‘Ik heb niets gedaan hoor, pap.’
De grijze lichtmasten stonden achter haar,
lieten hun lege zakken zien -
en pleitten vrijspraak.
| |
[Engels]headlights and questions
A fifteen year old face,
shiny as a peeled lychee, saying,
‘I didn't do anything, Dad’.
The grey pylons backed her up,
pulling out their empty pockets -
protesting innocence.
| |
Een grasmat leggen(Voor Ian McEwan) Ik draag deze kruimelende delen
twee aan twee weg van de stapel
en leg ze open op de grond.
Bestemd om te aarden zijn ze
als de woordeloze boeken
die mijn dochter ongelezen rondsleept
of onder de voet loopt. Ik stamp
de simpele tekst van gras
met klompen vol houtworm aan
terwijl mijn dochter toekijkt,
haar harde, gespierde pop
vasthoudend aan zijn enige been...
Ze reikt me een rups aan,
geplooid als gordijn; zo zal ze
op een dag haar tanden brengen -
segmentjes zoete maïs
| |
Laying a Lawn(for Ian McEwan) I carry these crumbling tomes
two at a time from the stack
and lay them open on the ground.
Bound with earth to last,
they're like the wordless books
my daughter lugs about unread
or tramples underfoot. I stamp
the simple text of grass
with woodwormed brogues
while my daughter looks on,
holding her hard, muscular doll
by its only leg...
She hands me a caterpillar
rucked like a curtain, just as
one day she'll bring me teeth -
segments of sweet-corn
| |
[pagina 238]
| |
[Nederlands]in de palm van haar hand.
Als ze me aankijkt, hoef ik niet
het dunne houtskool crucifix te zien
dat haar billen met haar benen maken,
alleen de haartjes op haar lichaam
als fijne gouden krasjes,
het gave knoopsgat van haar kutje
en haar navels ingevouwen pit...
Even zijn onze lichamen
onsterfelijk in onwetendheid -
Geen van twee kunnen wij lezen
wat dit DoemsdagboekGa naar voetnoot* beschrijft.
| |
[Engels]in the palm of her hand.
While she faces me, I needn't see
the thin charcoal crucifix
her legs and buttocks make,
only the hair on her body
like tiny scratches in gold,
her little cunt's neat button-hole,
and the navel's wrinkled pip...
For the moment, our bodies
are immortal in their ignorance -
neither one of us can read
this Domesday Book.
| |
[pagina 239]
| |
In het mortuariumAls zachte camembert bollen ze
terzijde op de marmerplaten uit,
hulpeloos, wachtend op het wassen.
Plukjes watten klitten
aan de pincet van de verpleger;
hun knisterende taak is volbracht...
Hij spreekt de vrouw met ‘Dame’ aan,
een telraam van transpiratie
op zijn voorhoofd, ondanks de kou.
En zij, ach zij is doodgewoon -
twee terra cotta tepels
als plakkers voor een lekke band,
ontstelde knieën, de fijn
gekreukte huid rond de ogen,
en haar buik als een watermerk
dat tegen het licht wordt gehouden.
Bijzondere kentekens: geen.
Kleur van de ogen: dicht.
Ergens, in een envelop
in een laatje, haar bril...
Ergens anders, niet hier, weet iemand
dat haar haar verkeerd zit,
is iemand stil om deze spinnewebben
in de uithoeken van haar lichaam.
| |
In the MortuaryLike soft cheeses they bulge
sideways on the marble slabs,
helpless, waiting to be washed.
Cotton wool clings in wisps
to the orderly's tongs,
its creaking purpose done...
He calls the woman ‘Missus’,
an abacus of perspiration
on his brow, despite the cold.
And she is the usual woman -
two terra cotta nipples
like patches from a cycle kit,
puzzled knees, finely
crumpled skin around the eyes,
and her stomach like a watermark
held up to the light.
Distinguishing marks: none.
Colour of eyes: closed.
Somewhere, inside an envelope
inside a drawer, her spectacles...
Somewhere else, not here, someone
knows her hair is parted wrongly
and cares about these cobwebs
in the corners of her body.
|
|