De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 223]

Uit: Jevgeni Onjegin
Alexander Poesjkin
(Vertaling W. Jonker)^*

I-35

Terug naar Onjegin. Slaperig rijdt hij
Van bal naar bed als 't burgerdom
Van Petersburg - dynamisch zijn zij! -
Alweer gewekt wordt door de trom.
Een venter vent al, winkeliers staan
Nu op, vermoeide huurkoetsiers gaan
Hun wijk in, 't Ochta-meisje met
Haar kan stapt voort, onder haar tred
Knerpt sneeuw. Plezant gedoe wordt wakker.
Blauwgrijs stijgt schoorsteenrook. Steeds meer
Blinden gaan open. Twee, drie keer
Klapt 'n punctuele Duitse bakker,
Katoengemutst, zijn luikje neer,
Kijkt even uit, en sluit het weer.

* De gepensioneerde ingenieur W. Jonker, van wie De Tweede Ronde eerder vertalingen publiceerde van Auden, Baudelaire en Philip Larkin, werkt al geruime tijd aan een nieuwe vertaling van Jevgéni Onjégin. Het curieuse feit doet zich voor dat Jonker geen Russisch kent en zich voornamelijk baseert op Nabokovs letterlijke vertaling, met monumentaal commentaar, om tot zijn Nederlandse versie te komen, terwijl niemand zo rabiaat te keer is gegaan tegen rijmende vertalingen van Onjégin als juist Nabokov.
Ondanks deze merkwaardige wijze van ontstaan publiceren wij, bij wijze van eerste proeve, met enige trots de tweede helft van Boek I. Voor puristen zal Onjégin altijd onvertaalbaar blijven, maar Jonkers versie laat ca. 90% van de betekenis intact, reproduceert de razend moeilijke vorm met elegante souplesse en slaagt er geregeld in de kloof te overbruggen die berijming scheidt van poëzie.
De eerste 34 strofen van Boek I beschrijven Onjégins jeugd en vorming, zijn succes in de wereld en galante levenswijze (2-28), gevolgd door verzuchtingen van Poesjkin zelf over zíjn wilde jaren en zijn fascinatie voor vrouwenvoetjes (30-34). In 35 neemt Poesjkin de draad van het verhaal weer op.

XXXV.

Что жъ мой Онѣгкнъ? Полусонный
Въ постелю съ бала ѣдетъ онъ:
А Петербургъ неугомонный
Ужъ барабаномъ пробуждёяъ.
Встаетъ купець, кдетъ раанощхжъ,
На биржу тянется кавощикъ,
Съ кувшмномъ Охтенка спѣшитѣ,
Подъ нсй снъгъ утренній хруститъ.
Проснулся утра шумъ пріятный,
Открыты ставня, трубный дымъ
Столбомъ восходитъ голубыиъ,
И хлѣбникъ, Нѣмецъ акуратный,
Въ буиажномъ колпакѣ, не рааъ
Ужъ отворялъ свой васисдас[...].

[p. 224]

I-36

Maar, moe van 't bal, in 't zalig donker
- De ochtend is zijn middernacht -
Slaapt 't kind van weelde en geflonker
En tijdverdrijf. Straks gaat de jacht
Weer voort. 's Middags weet hij, ontwakend,
Zijn leven alweer afgebakend
Tot 's morgens vroeg: eentonig, bont,
Almaar opnieuw, almaar in 't rond.
Maar kon zijn vrijheid hem behagen?
Zijn gouden tijd? Verovering
Na glansrijke verovering?
Genot, verrukking alle dagen?
Hielp het, bij dans- of eetfestijn
Zo flink en zo doldriest te zijn?

XXXVI.

Но шуиомъ бада утомленной,
И утро въ полночь обратя,
Спокойно спитъ въ тъни блаженной
Забавъ и роскоши днтя.
Проснется аа полдеиъ, [...] снова
До утра жизиь его готова,
Однообразна и пестра,
И завтра тоже, что вчера.
Но былъ лн счастливъ мой Евгеній,
Свободный, въ цвѣтѣ лучшнхъ лѣтъ,
Среди блистательныхъ побѣдь,
Среди вседневныхъ наслаждеиій?
Вотще ли былъ онъ средъ пиропъ
Неостороженъ и здоровъ!

I-37

Neen, vroeg was zijn gevoel vergloeid door
De saaiheid van 't sociaal gedoe;
Zijn denken bleef niet lang geboeid door
De kermis; zijn besef nam toe.
Ontrouw gaat op de duur vermoeien;
Vriendschap en liefde - zij verbloeien.
En hij kon niet álmaar pastei
En biefstuk eten, en daarbij
Champagne om ze weg te spoelen.
En dan die hoofdpijn waardoor hij
Soms veel te lang niets geestigs zei!
Op 't laatst ging zelfs zijn drift bekoelen
Hem - felle rakker eens - verdroot
Nu twist en strijd en staal en lood.

XXXVII.

Нѣтъ: рапо чувства въ немъ остыли;
Ему наскучилъ свѣта шумъ;
Красавицы не долго были
Предметъ его припычныхъ думъ:
Измѣиы утомитъ успѣли;
Друзья и дружба надоѣли,
Затѣмъ, что не всегда же могъ
Beef-steaks и Стрлзбургскій пирогъ
Шампанской обливать бутылкой
И сыпать острын слова,
Когда болѣла голова:
И хоть онъ былъ повѣса пылкой,
Но разлюбилъ онъ наконецъ
И брань, и саблю, и свинецъ.

[p. 225]

I-38

Een kwaal, op 't Engels ‘spleen’ gelijkend,
In 't Russisch ‘chondria’, deed zijn bloed
Verkillen. Dokters doen ontwijkend;
't Wordt tijd dat men wat speurwerk doet.
Steeds erger werd het. Zelfmoord plegen
Zou hij Goddank niet overwegen,
Maar 't leven trok hem niet meer aan.
Als Childe Harold, onvoldaan,
Verveeld en loom, bleef hij verschijnen
In de salons, maar roddel liet
Hem koud, en boston trok hem niet;
Geen lieve blik, geen lokkend kwijnen
Beroerde hem, het leek wel of
Hij blind was, of hem niets meer trof.

XXXVIII.

Недугь, котораго причину
Давно бы отыскать пора,
Подобный Англійскому сплину,
Короче: Русская хандра
Инъ овладѣла по иеиногу;
Онъ застрѣлитъся, слава Богу,
Попробоватъ не захотѣлъ:
Но къ жизни вовсе охладѣлъ.
Какъ Child-Horald, угрюмый, томный
Въ гостиныхъ появлялся онъ;
Ни сплетня свѣта, ни бостопъ,
Ни милый взглядъ, ни вздохъ нескромный,
Ничто не трогало его,
Не замѣчалъ онъ ничего.

I-(39, 40, 41) 42

U, grandes belles du grand monde,
Met steeds een nieuwe gril gereed,
Verliet hij 't eerst. Tja, de bon ton de
L'Elite is vrij saai. Al weet
Wel eens een freule hier of daar een
Stuk Say of Bentham te verklaren,
In 't algemeen is hun gepraat
Een ramp, al doet het weinig kwaad.
En bovendien, zij zijn zó zuiver,
Zó statig, zó intelligent,
Zó stipt, behoedzaam en attent,
Zó vroom, en zó tot mannenhuiver
En ontoegankelijkheid geneigd,
Dat je er chondria van krijgt.

XLII.

Причудницы большаго свѣта!
Всѣхъ прежде васъ оставмлъ онъ.
И правда то, что въ наши лѣта
Довольио скученъ высшій тоиъ.
Хоть, можетъ быть, иная дажа
Толкуетъ Сея и Белтажа;
Но вообще ихъ разговоръ
Несносный, хоть невинный вздоръ.
Къ тожу жъ онѣ такъ непорочны,
Такъ величавы, такъ умны,
Такъ благочестія полны,
Такъ осмотрительны, такъ точны,
Такъ неприступны для мужчинъ,
Что видъ ихъ ужъ раждастъ сплинъ.

[p. 226]

I-43

En gij, die over 't Petersburger
Plaveisel laat wordt thuisgebracht
Door drosjkies van het slag ‘Wie durft er’,
Gij, jonge schonen, ongedacht
Verliet Jevgeni ook úw kringen.
Afvalligheid en spleen vervingen
Zijn hang naar wild vermaak. Hij sloot
Zichzelf al geeuwend op, besloot
Een boek of een gedicht te schrijven,
Maar vond volhardend zwoegen iets
Verfoeilijks, produceerde niets,
En wist zichzelf niet in te lijven
Bij die verwaande club van mij,
Waar 'k niets van zeg, want 'k hoor erbij.

XLIII.

И вы, красотки молодыя,
Которыхъ позднөю порой
Уносятъ дрожки удалыя
По Нетербургской мостовой,
И васъ покинулъ мой Евгеній.
Отступникъ бурныхъ наслажденій,
Онѣгинъ дома заперся,
Зѣвая, за перо ваялся,
Хотѣлъ писать: но трудъ упорный
Ему былъ тошенъ; ничего
Не вышло изъ пера его,
И не попалъ омъ въ цехъ задорный
Людей, о кокхъ не сужу,
Затѣмъ, что къ нимъ принадлежу.

I-44

Nu wilde hij, weer prijsgegeven
Aan nietsdoen, leegte en gemis,
Zijn geest herscheppen - loffelijk streven -
Naar anderer gelijkenis.
Hij propte een plank vol dikke boeken,
Las, las... maar niets kwam uit de doeken
Dan saaiheid, wartaal, dom gepoch,
Gewetenloosheid en bedrog.
Elk had zíj́n ketenen beschreven;
Oud was verouderd, nieuw zong luid
Der ouden lof. Maar nu was 't uit:
Noch vrouw, noch boek kon hem iets geven.
Hij schermde plank en stoftroep af
Met een gordijn van dodentaf.

XLIV.

И снова преданный бездѣлыо,
Томясь душевной пустотой
Усѣлся онъ съ похвалъной цѣлыо
Себѣ присвоить умъ чужой;
Отрядомъ кпитъ уставилъ полку,
Читалъ, читалъ, а все безъ толку:
Тамъ скука, таиъ обманъ и бредъ;
Въ томъ совѣсти, въ томъ смысла нѣтъ;
На всѣхъ различныя верхгн;
И устарѣла старина,
И старымъ бредитъ иовиана.
Какъ жецщинъ, онъ оставилъ книги,
И полку, съ пыльной нхъ семьей,
Задернулъ траурной тафтой.

[p. 227]

I-45

Toen 'k óók de monde had verstoten
Met haar conventies, en 't verplicht
Maar zinloos jagen naliet, sloten
Wij vriendschap. 'k Mocht hem: zijn gezicht,
Zijn niet te lessen dorst naar dromen,
Zijn vreemde oorspronkelijkheid, 't volkomen
Verkilde, scherpe van zijn geest...
Ik was verbitterd, hij was meest
Gedrukt. Wat hartstocht aanricht wisten
Wij beiden; 't leven woog als lood,
Ons beider hart was koud en dood.
Fortuna's rad en 's mensen listen
Stonden al klaar met hun verraad
In onze levensdageraad.

XLV.

Условій свѣта свергнувъ бремя,
Какъ онъ отставъ отъ суеты,
Съ нимъ подружился я въ то время.
Мнѣ нравились его черты,
Мечтаиъ невольная преданностъ,
Неподражательмая странность
И рѣзкій, охлажденный умъ.
Я былъ озлобленъ, онъ угрюмъ;
Страстей игру мы знали оба:
Томила жмзнь обоихъ насъ;
въ обоихъ сердца жаръ погасъ;
Обоихъ ожидала злоба
Слѣпой Фортуны и людей
На саиоиъ утрѣ нашихѣ дней.

I-46

Wie heeft geleefd en nagedacht, kan
De mens met weerzin gadeslaan.
Wie heeft gevoeld - de schimmenmacht van
't Vervlogene blijft rond hem staan;
De toverglans is weg, de slang van
't Geheugen bijt, de marteltang van
De wroeging nijpt - en dit brengt in
't Gesprek veel boeiends. In 't begin
Bracht heel zijn taal - hij cultiveerde
Zwartgalligheid - mij in de war,
Maar 'k wende aan zijn boos en bar
Vertoog, dat hij pikant lardeerde
Met scherts en gal in zigzaglijn
En epigrammen vol venijn.

XLVI.

Кто жилъ и иыслилъ, тотъ не можетъ
Въ душѣ не презярать людей;
Кто чувствовалъ, того тревожитъ
Призракъ не возвратимыхъ дней:
Тону ужъ нѣтъ очарованій,
Того змія восноминаній,
Того раскаянье грызетъ.
Все это часто придаетъ
Большую прелесть разговору.
Сперва Онѣгина языкъ
Меня смущалъ; но я привыкъ
Къ его язвительному спору,
И къ шутиѣ, съ желчью пополаиъ,
И злости мрачныхъ эпиграмиъ.

[p. 228]

I-47

Hoe vaak, in klare zomernachten
(De hemel boven de Neva
Zacht lichtend), als Diana's pracht en
Haar blij bewogen replica
Op 't golvend water nog ontbreken,
Konden wij onbevangen spreken
Van liefde's leed en list en lust,
Opnieuw ontroerd! Hoe dan de rust
En puurheid van de nacht ons streelden!
Geen tuchthuisboef die afgestompt,
Een blok aan 't been, het bos inkomt,
Kan zó bewogen zijn. De beelden
Uit onze jeugd, ons blij begin,
Sleepten ons mee, 't verleden in.

XLVII.

Какъ часто лѣтнею порою,
Когда прозрачно м свѣтло
Ночное небо надъ Невою,
И водъ веселое стекло
Не отражаөть ликъ Діаны,
Воспомпя прежнихъ лѣтъ рожаны,
Воспомня прежнюю любовь,
Чувствительны, безпечны вновъ,
Дыуапьенъ ночи благосклонной
Безмолвно уцивались мы!
Какъ въ лѣсъ зеленый изъ тюрьмы
Перенесенъ колоднмкъ соиной
Такъ уносились мы мечтой
Къ началу жиани молодой.

I-48

Geleund tegen de balustrade,
Bepeinzend al wat hij misdeed,
Rouwde Jevgeni om zijn daden,
Zoals de Dichter zelf het deed.
't Was doodstil; slechts een nachtwacht slaakte
Zijn kreten, en een rijtuig maakte
In de Miljoenstraat plotseling
Een ver klikklek-geluid. Er hing
Een bootje op het dromend water,
De riemen wuifden; verweg klonk
Een hoorn, een dapper lied - het schonk
Ons toen verstrooiing, ook al gaat er
Niets boven de octaven, ijl
En liefelijk, in Torquato's stijl.

XLVIII.

Съ душою, полной сожалѣній,
И опершися па граиктъ,
Стоялъ задумчиво Евгөній,
Какъ описалъ себя Піить.
Все было тихо; лишь ночные
Перекликались часовые;
Да дрожекъ отдалеиный стукъ
Съ Милъонной раздавался вдругъ;
Лишь лодка, веслами махая,
Плыла по дремлющей рѣкѣ:
И насъ плѣняли вдалекѣ
Рожекъ и пѣсня удалая.
Но слаще, средь ночныхъ забавъ,
Напѣвъ Торкватовыхъ октавъ!

[p. 229]

I-49

O, blauwe Adria! 'k verlang naar
Uw golven! Brenta! 'k hunker naar
Uw zuiver lied, uw toverzang - maar
Eens zál 'k uw stemmen horen, daar
In 't sanctum van Apollo's neven.
Door Albion's lier zijn mij die dreven
Bekend, hun stem is mij verwant.
Eens, in dat gouden dichterland
Zal 'k zwelgen - met een Venetiaanse
Op gondelvaart, stil of bespraakt -
In nacht en weelde; ja, dan maakt
Petrarca's taal de mijne gaande,
Dan brengt 't geheim mij eens te meer
Tot liefde, ja, dan zing ik weer.

XLIX.

Адріатнческія водны,
О, Брента! нѣтъ, увмжу васъ,
И, вдохновенья снова полный,
Услышу вашъ волшебный гласъ!
Онъ святъ для внуховъ Аполлона;
По гордой днрѣ Альбіона
Онъ мнѣ знакомъ, онъ мнѣ родной.
Ночей Италіж златой
Я нѣгой наслажусь на волѣ;
Съ Венеціянкою младой,
То говорлнвой, то нѣмой,
Плывя въ таинственной гондолѣ, -
Съ ней обрѣтуть уста мон
Языкъ Петраркн и любви.

I-50

Komt ooit mijn vrijheid? Dikwijls tracht ik
Haar aan te manen tot wat spoed,
En aan de hoge zeekust wacht ik
Op gunstig weer, en wenk verwoed
Elk zeil. Stormen en wolken jagen
Op golven die elkaar belagen
In vrije zee. Wanneer, wanneer
Kies ík in vrijheid koers? Wanneer
Zeil 'k weg van hier, waar beelden spoken:
Mijn Afrika! O feller licht!
O blauwer zee! - Maar 't vergezicht
Bedriegt: mijn liefde is ontloken
In 't somber Rusland, en mijn smart
Ligt dáár begraven - met mijn hart.

L.

Придсть ли часъ моей свободы?
Пора, пора! - взываю къ ней;
Брожу надъ моремъ¹⁰, жду погоды,
Маню вѣтрмла хораблей.
Подъ рмзой бурь, съ волнами споря,
По вольному распутью моря
Когдажъ начну я вольный бѣг[...]?
Пора покинуть скучный брегъ
Мнѣ непріязнениой стихін,
И средь нолуденныхъ зыбей,
Подъ небомъ Африки моей¹¹,
Вздыхать о сумрачной Россіи,
Гдѣ я страдалъ, гдѣ я любилъ,
Гдѣ сердце я похоронилъ.

[p. 230]

I-51

Onjegin was bereid om samen
Met mij te reizen; menig land
Wilden wij kennen. Maar toen namen
De schikgodinnen 't plan ter hand.
Zijn vader stierf, 'n beluste horde
Van schuldeisers verscheen en morde;
De een vond dit, de ander dat.
Onjegin, die een hekel had
Aan rechtspraak en spitsvondigheden,
Stond hun zijn erfdeel af - misschien
Leek 't hem zo beter; bovendien
Zag hij voor kruimelwerk geen reden
Met 't einde van zijn oom in zicht:
Hij wachtte elke dag bericht.

LI.

ОпѣгинѢ былъ готовъ со мною
Увидѣть чуждыя страны;
Но скоро были мы судьбою
На долгій срокѢ, разведены.
Отецъ его тогда скончался.
Передъ Онѣгинымъ собрался
Заимодавцевъ жадный полкъ.
У каждаго свой умъ и толкъ:
Евгеиій, тяжбы ненавидя,
Довольный жребіемъ свонмъ,
Наслѣдство дредоставилъ имъ,
Большой потери аъ томъ ме видя,
Иль предузнавъ язъ далска
Кончину дядм старика.

I-52

En ja, ooms rentmeester schreef nader
Dat oom nu echt op sterven lag
En afscheid nemen wou. In 't kader
Van de erfenis ging nog die dag
Jevgeni ijlings derwaarts. Paarden
En postkoets sleurden neeflief naar de
Bezitting; schoon hij geeuwde bij
't Vooruitzicht van de taaie brij
Van arglist, zuchten en gebeden
(Dit was 't begin van mijn roman),
't Moest om het geld! Maar toen hij dan
In volle vaart kwam aangereden,
Lag oom op tafel, toebereid
Voor aarde en vergetelheid.

LII.

Вдругъ получялъ онъ въ самомъ дѣлѣ
Отъ управителя докладъ,
Что дядя прн смерти въ постелѣ
И съ нимъ простлться былъ бы радъ.
Прочтя печальное посланье,
Еагеній тотчасъ на свидаиье
Стремглавъ по почтѣ поскакалъ
И ужъ заранѣе зѣвалъ,
Приготопляясь, дснегъ ради,
На вздохм, скуку и обманъ
(И тѣмъ я началь мой романъ);
Но, прилетѣвъ въ деревню дяди,
Его нашелъ ужѢ на столѣ,
Какъ дань, готовую землѣ.

[p. 231]

I-53

't Domein was vol familieleden
En anderen. Uit heel de streek
Kwam vriend en vijand aangereden
Om mee te lopen. Ieder leek
Vol geestdrift voor begrafenissen.
Priester en gast kreeg lafenis, en
Ging huiswaarts - plechtig, vol gewicht,
Alsof iets zinvols was verricht.
Nu leeft Onjegin op het land, waar
- Na zijn chaotisch-leeg bestaan -
Bos, akker, beek en werkplaats aan
Zijn heerserswil voldoen. Hoe dankbaar
Is hij dat hij het wufte spoor
Verlaten heeft! Dít stelt iets voor!

LIII.

Нашель [...]ъ полонъ дворъ услуги;
Кь покойному со всѣхъ сторонъ
Съѣзжались недруги и други,
Охотники до похоронъ.
Покойиика похоронили.
Попы и гостн ѣлм, пиля,
И послѣ важно разошлись,
Какъ будто дѣломъ занялисъ.
Вотъ нашъ Онѣгинъ сельсній жителъ,
Заводовъ, водъ, лѣсовъ, земель
Хозяинъ полный, а досель
Порядка врагъ и расточитель,
И очень радъ, что прежиій путь
Перемѣнилъ на что нибудь.

I-54

Een dag of twee was het besloten
En stille landschap nieuw voor hem,
Het murmelend beekje, 't koele, grote,
Wat sombere park; toen zweeg de stem
Van bosjes, heuvels, wei en akker;
Ook hier werd het gevoel weer wakker
Dat alles slaapverwekkend was,
En dat ook 't land hem niet genas
Van landerigheid, ook al ontbraken
Straten, paleizen, kaarten, bals,
En verzen. Chondria bleef hem vals
En loerend volgen om te waken
Over zijn gangen, even trouw
Als 'n schaduw of een brave vrouw.

LIV.

Два дня еху казалмсь новы
Уединенныя поля,
Прохлада сумрачной дубровы,
Журчанье тихаго ручья;
На третій, роща, холмъ и ноле
Его не занимали болѣ,
Потомъ ужъ наводили сонъ;
Потомъ увидѣлъ яско онъ,
Что и въ деревпѣ скука та же,
Хоть нѣть ни улицъ, ни дворцовъ,
Ни картъ, ни баловъ, ни стиховъ.
Хандра ждала его на стражѣ
И бѣгала за нимъ она,
Какъ тѣнь, хль вѣрная жеиа.

[p. 232]

I-55

Ikzèlf ben voor 'n bestaan geboren
Vol vrede, voor het platteland:
Daar laat de lier zich luider horen,
Daar lééft de droom die mij ontspant
En wekt en inspireert; ik huldig
Er 't zalig nietsdoen met onschuldig
Gedwaal langs poeltjes en door 't veld.
Bij het ontwaken reeds voorspelt
De dageraad de zoete vrijheid.
'k Lees weinig, slaap veel overdag,
Ben wars van ijdel roembejag,
En denk: Is dit niet de oude blijheid,
't Geborgen-zijn in ledigheid
Als in mijn jeugd, mijn mooiste tijd?

LV.

Я былъ рожденъ для жизни мирной,
Для деревенской тншины:
Въ глушн звучнѣе голосъ лирной,
Живѣе творческіе сны.
Досугамъ посвятясь невинныиъ,
Брожу надъ озеромъ пустынныиъ,
И far niente мой законъ.
Я каждымъ утромъ пробуждёнъ
Для сладкой нѣгл и свободы:
Читаю мало, много сплю,
Летучей славы не ловлю.
Не такъ ли я въ былые годы
Провелъ въ бездѣйствім, въ тиши
Мои счастливѣйшіе дни?

I-56

Dus: bloemen, liefde, luiheid, landschap,
Gij velden! 'k ben u toegedaan!
Er is verschil, ondanks verwantschap,
Tussen mijn vriend en mij - en aan
'n Sarcastisch lezer, of een man die
Mij uitgeeft, geef ik liefst geen kans die
Hij vlot misbruikt voor roddelpraat:
Hij bladert in mijn werk en blaat
Dat wij maar zelfportretters blijven.
Ook hem, de fiere Byron, trof
Dit schaamteloos geklets. Alsof
Wij geen lang dichtwerk kunnen schrijven
Zonder gewroet en diep gedelf
In de annalen van onszelf!

LVI.

Цвѣты, любовь, деревня, праздиость,
Поля! л преданъ вамъ душой.
Всегда я радъ замѣтить разиость
Между Онѣгинымъ и мпой,
Чтобы насмѣшливый читатель,
Или какой нибудь издатель
Замысловатой клеветы,
Сличал здѣсь мои черты,
Не повторялъ потомъ безбожно,
Что намаралъ я свой портретъ,
Какъ Вайронъ, гордости поатъ, -
Какъ будто намъ ужъ невозможно
Писать поэмы о другомъ,
Какъ только о себѣ самомъ?

[p. 233]

I-57

Hier komt iets bij: een dichter houdt van
Liefde's verfraaiings-toverij.
Telkens als 'k droomde van een vrouw, dan
Groeide de stille beeldenrij
In mijn ziel aan, en later wekte
De Muze hen, wat míj́ weer wekte.
Zo zong ik goedsmoeds nu eens van
Een bergland-meisje, dan weer van
Gevangenen aan de oevers van de
Salgir. Dan vraagt men: ‘Zucht je lier
Misschien om háár? Aan wie is hier
Je lied gewijd? Je moet toch branden
Voor één van al die velen die
Oók branden, zij 't van jaloezie?

LVII.

Замѣчу кстати: всѣ поэты -
Любви мечтательной друзья.
Бывало, милые предмоты
Мнѣ снилисъ, и душа моя
Ихъ образъ тайный сохранила;
Ихѣ послѣ Муза оживила:
Такъ, я, безпеченъ, воспѣвалъ
И дѣву горъ, мой идеалъ,
И плѣнницъ береговь Салгмра.
Теперь отъ васъ, мои друзья,
Вопросъ ие рѣдко слышу я:
‘О комъ твоя вадыхаетъ ляра?
‘Кому, нъ толпѣ ревннвыхъ дѣвъ,
‘Ты посвятилъ ея напѣвъ?

I-58

Wie was het die je inspireerde
En 't droevig lied beloonde met
Een blik die strelend preludieerde?
Wie werd hier op een troon gezet?
Waarachtig, vrienden! 'k Zweer het, niemand!
De waanzin en de agonie van 't
Verliefd-zijn heb 'k in droeve druk
Doorstaan; nu prijs ik het geluk
Van wie 't met rijmen combineren:
Petrarca volgend, kunnen die
Door de gewijde frenesie
Der dichtkunst 's harten pijn kalmeren.
En men oogst roem! Maar ik werd stom
Als ik verliefd was, stom en dom.

LVIII.

‘Чей взоръ, волнуя вдохновенье,
Умильной лаской наградилъ
Твое задумчипое пѣнье?
Кого твой стихъ боготворилъ?’ -
И, други, никого, ей Богу!
Любви безумную треиогу
Я безотрадно испыталъ.
Блаженъ, кто съ нею сочеталъ
Горячку рнфмъ: оиъ тѣмъ удвоилъ
Поэзіи свящеиный брсдъ,
Петраркѣ шествуя во слѣдъ,
А мукн сердца успокоилъ,
Поймалъ и славу между тѣмъ;
По я, любя, былъ глупъ и нѣмъ.

[p. 234]

I-59

De liefde week, de geest ging leven,
De Muze kwam. Ik streef bevrijd
Naar harmonie: gevoel verweven
Met toverklank en denkarbeid.
Terwijl ik schrijf gaat 't hart niet smachten;
Ik teken niet meer in gedachten
Naast iets onafs een vrouwenhoofd
Of -voetje; wat is uitgedoofd
Tot as zal nimmermeer ontbranden.
'k Voel mij nog triest, maar laat geen traan;
Nog slechts een spoor van de orkaan
Beroert mijn ziel; haast zijn mijn handen
Vrij voor iets groots dat dient verricht:
Een twintig canto's lang gedicht.

LIX.

Прошла любовъ, явиласъ Муза,
И прояснился темный умъ.
Свободенъ, вновь дшу союза
Волшебиыхъ звуковъ, чувствъ и думъ;
Пишу, м сердце не тоскуеть;
Перо, забывшись, ие рисуетъ,
Влизъ неоконченныхъ стиховъ,
Ни женскихъ ножекъ, им головъ;
Ногасшій пеиелъ ужъ не вспыхпетъ,
Я все грущу; но слезъ ужъ нѣть,
П скоро, скоро бурн слѣдъ
Въ душѣ моей совсѣмъ утихнеть:
Тогда-то я начиу писать
Поэму, пѣсенъ въ двадцать пять.

I-60

'k Heb al een schema, een soort plan, en
'k Weet van mijn held al hoe hij heet.
Inmiddels vordert mijn roman, en
Het eerste hoofdstuk is gereed.
'k Heb 't nog eens grondig nagekeken,
Waarbij inconsequenties bleken
In overvloed, maar 'k laat ze staan.
De censor reik ik 't zijne aan,
En hierbij geef 'k de carnivoren
Aan de Neva, de critici,
Dit werk, mijn boreling, aan wie
De glorie moge zijn beschoren
Van scheve uitleg, misverstand,
Geraas, geschimp en trammelant.

LX.

Я думалъ ужъ о формѣ плаца,
И какъ героя назову.
Нокаиѣсть моего ромаиа
Я коичилъ первую главу;
Пересмотрѣлъ все это строго:
Противорѣчій очеиь много,
Но мхъ исправить не хочу.
Ценсурѣ долгъ свой заплачу,
И журналистамъ на съѣденье
Плоды трудовъ моихъ отдаиъ:
Идк же хъ Невскнмъ берегамъ,
Новорожденное творенье!
И заслужи мнѣ славы дань -
Кривые толки, шумъ и брань.