De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 57]

Twee gedichten
Leo Vroman

Viooltje

Ik liep het Warmezielenpad
en kwam een bosviooltje tegen
dat stond te zingen in de regen;
haar loverwerk was glimmend glad.

Toen zij mij zag werd zij verlegen
en wiebelde haar blaadjes wat.
Haar kleuren rond haar kleine gat
hield zij naar mij toe genegen.

Ik zei op zulke ogenblikken
zo graag een hommeltje te zijn
met een mond zacht als een zoen
om haar klef stampertje te likken.
Wij zwegen maar zij drupte wijn
op de grond en op mijn schoen.

Kijk maar (wij gaan daar niets aan doen.)

[p. 58]

Zonnebloem

Ik kwam op een zomerdag
langs een tuintje in de nacht.
Daar stond een zonnebloem op wacht.
Ik vroeg hem wat hij zoal zag.

‘Winter’ zei hij, ‘geef mij kracht
en ik donder overstag.’
Ik vroeg hem waar mijn toekomst lag.
‘Aan het einde’ zei hij zacht.

‘Fout!’ riep ik, ‘samen overeind
wanneer je leunt op mijn gedicht
en ik op mijn geluid!’

‘Fout!’ riep ook hij, ‘kijk, je verdwijnt!’
Een eekhoorn hing aan zijn gezicht
en vrat er zaden uit.