De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 56]

Bij mijn vader in het tehuis
Bert Voeten

Niet schameler, niet meer ontvleesd in zijn dood
kon hij worden dan hij toen bij zijn leven was.

Verdronken al haast in zijn zwarte pak vol as,
de ogen bewasemd, de zwarte pijp stukgerookt,

zag je hem krimpen tot kind, en je zag hoe je eens,
verzwolgen door zijn overjas, zijn flambard,

Onnozele Kinderen vierde (zo dicht tot elkaar
raakte je pas in die zaal). Op het tafelkleed

doorploegden zijn vingers woestijnen. Hij keek je aan
met de tastende blik van een blindenhand, en hij vroeg:

‘Bent u soms mijn zoon?’ - Tot elkaar, maar niet lang genoeg
om de bres voorgoed te dichten zaten we daar.