De Tweede Ronde. Jaargang 6



[pagina 54]
Twee gedichten Peter Verstegen Pro memorie Ze zijn voorbij, de jaren dat ik wat mij bezwaarde aan mijn verblijf op aarde wel lijden kon. Veel heb ik niet geleden. Ik zocht het onversneden, steeds beter smakend heden uit eigen bron. Die bron verloor zijn klaarte, het water welde schaarser, ik wilde ander water dat ik ook vond. Dus kan ik het proberen: meer geven dan begeren, meer van de liefde leren die 't al verwon. Er is geen hoger honing dan waar nog mensen wonen, leven was steeds beloning voor wie het kon. En is de tijd gekomen, dan zullen mijn atomen weer door de wereld stromen onder de zon.

[pagina 55]
In memoriam T.M. Een vaasje dat ik hem gegeven had, een plaats aan mijn bureau, zijn nietmachine, dat is wat nog aan hem herinnert - dat en dood door heroïne. Verlegenheid maakte hem mateloos, en daarbij werd vereenzaming de straf voor het hermetisch werk dat hij zich koos, en eenzaamheid stoot af. Hij was een vriend zonder dat ik hem kende, ik heb mijn kans gekregen in de tijd dat hij was teruggekomen als ontwende, maar ik was afgeleid. Nu pas kennen we hem uit wat hij schreef en wat wij na zijn dood hebben gelezen. Ik had misschien maar hoeven zeggen: Leef, en hij zou zijn genezen.