De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 161]

De Pierrot
Rómos Filýras^*
(Vertaling Hero Hokwerda)

Jij en ik zèlf Pierrots, aan hem gemeten
- en hij zo echt in 't wit van zijn jacquet -,
speelden wij met de ledenpop en smeten
zijn uiterlijk dooreen - kleuren op een palet.

Wíj gaven hem een houding voor zijn leden,
het trof dat hij ons zinnebeeld ook was;
zeeg hij ineen of stond hij aangetreden,
hij toonde naast zijn eigen óok onze grimas.

Hij was ironisch, tegelijk droefgeestig,
als op de Bühne 'n troosteloze nar;
tot schreiens toe door wanhoop overmeesterd,
als voor een wonder in extase stil verstard.

Poserend spotte hij met ieders pose
- terwijl hij zèlf haar kreeg van mensenhand! -
en in de blik van zijn scabreuze ogen
vermoedde je de kregelheid van de pedant.

Hij zag er, zo volkomen en doorluchtig,
heel menslijk uit, getooid naar het behoort
in het batist met knopen - èn heel vluchtig,
nachtmerrie was hij in de ergste zin van 't woord.

En dan weer was hij plotsling, bij een buiging,
een en al scepsis die het al doorziet;
diepzinnig maar toch ook als een die guichelt
knikte hij lichtjes en bevallig door zijn knie.

* Over Filýras, zie onder Vertaald proza.

[p. 162]

 

Als in de schepping nergens door te deren,

 

niet door verstand of vals fatsoen bezwaard,

 

vrij om gelach en traan te variëren,

 

wars van, en zelf ook doof voor ieder commentaar.

 

 

 

Hij had de schijn van stelligheid verkregen

 

en van een geestlijk wezen ook de droom;

 

goed gemanierd, om woorden niet verlegen,

 

een air als van bij 't altaar, huichelachtig vroom.

 

 

 

Een andre keer was hij een grote lomperd,

 

kreeg zijn gelaat de trekken van venijn;

 

hij minachtte de dames - zo bewonderd

 

door al zijn vrienden, maar wat schenen dié hem klein!

 

 

 

Zijn galligheid was linnen van substantie,

 

hij veinsde onverhuld hypocrisie;

 

als bloem van een gardenia parmantig

 

kon hij de kunstcamelia naast zich niet zién.

 

 

 

De zin van zijn figuur was 'n omgekeerde -

 

maar die ons desondanks bedrogen heeft:

 

hij was waarachtig mens, maar wij begeerden

 

essentie en wij wilden hem als één die leeft...

Ο πιερροτοσ

Πιερρὁτοι ἐσὺ κι᾽ ἐγὼ κι᾽ ἄλλοι κοντά του
κι᾽ αὐτὀς τὁσο σωστὀς μ᾽ ἄσπρη ζακέττα,
παίζαμε μὲ τὴ φόρμα του, ρίχναμε κάτου
τ᾽ ὁμοἱωμἁ του - χρῶμα σἐ παλέττα.

Φτιάναμ᾽ ἑμεῖς τὴ στάση του μαζί του,
ἦταν τυχαία καἰ τὀ σύμβολό μας·
στὸ πέταγμα, στἠν τοποθέτησή του,
εἶχε τὀν ξένο μορφασμὀ καὶ τὀ δικό μας.

Ἦταν εἰρωνικός, μὰ καὶ θλιμμἑνος,
στὀ παλκοσἑνικο ἒνας μῶμος τραγικός,
ἦταν ὀλοφυρόμενος, άπεγνωσμένος,
σἀν ἐμπροστἀ σὲ θαῡμα, ἐκστατικός.

Ἀνάμπαιζε μἐ τὴ δική του κάθε πόζα,
ἐνῶ τὴν εἶχε πἁρει άπὀ τεχνίτη,
καἰ στὰ κυττάγματά του τὰ σκαμπρόζα,
ἐμἁντευες τὀ δύσκολο καὶ ψηλομύτη.

Ἦταν αὐτός, ὁλόκληρος κι᾽ ὡραῖος,
ἀνθρώπινος πολὐ στὴ μπατιστένια
στολἡ του, στἀ κουμπιἁ του, φευγαλέος,
βραχνᾶς ἀπ᾽ τοὺς βαθύτερους στἠν ἔννοια.

Κι᾽ ἔξαφνα καθὼς ἔγερνε, ἦταν ὅλος
μιὰ σκεπτικὴ κι᾽ ἐπιγνωσμένη εἰκόνα,
διανοητικὸς κι᾽ ὄμως μαριόλος,
δίπλωνε χαριἐστατα τὸ γόνα.

Σἀ νἆταν ἀνεμπόδιστος στὴν πλάση.
χωρὶς τὴν ψεύτικην εύγένεια καὶ τὴ γνώση,
ἐλεύθερος νἀ κλάψει ῆ νἀ γελάσει,
δίχως ν᾽ ἀκούσει σχόλια ῆ ν᾽ ἀρθρώσει.

Εἶχε τοῦ θετικοῦ τὴν παρουσία,
τὀ ρεμβασμὸ ἑνὀς ὄντος νοητικοῦ,
εὐπρέπεια πολλή, ἐτοιμολογία
κι᾽ ῦφος κρυψίνου σ᾽ ἔμπασμα ίεροῦ.

Ἄλλοτε εἶχε αὐθἁδεια μεγάλη
κι᾽ ἔπαιρνε ἡ φάτσα του ἔκφραση πικρή,
περιφρονοῦσε τὶς κυρίες ὅπου οἱ ἄλλοι
θαυμἁζανε καὶ τοῦ φαινόντουσαν μικροί!

Εἶχε χολἠ σὲ ὑπόσταση πανένια,
πλαστογραφοῦσε ὐπόκριση ρητὴ
κι᾽ ἐσυγχιξότανε σἀ νειόκοπη γαρντένια
μἐ τεχνητὴ καμέλια στὸ κουτί.

Εἶχε πρωθύστερη ἡ μορφή του σημασία
κι᾽ ὄμως μᾶς ἁπατοῦσε ὄλους μαζἰ
κι᾽ ἐνῶ ἦταν ἄνθρωπος σωστός, οὐσία
γυρεὑαμε καὶ θέλαμε νὰ ζεῑ...