De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 42]

Hermaphroditos
Jaap Westerbos

Ik, zoon van Hermes en Aphrodite
(mijn ouders zijn een tweeling: zelf ontstaan
uit één baarden zij samen weer één. Maar
zoals gewoon is onder de goden
waren mijn minnen nymfen:), ik groeide
op tussen de vrouwen met de grote
borsten, op de droge hellingen van
het Ida-gebergte, in een hol. Ik
was mooi: de bouw van mijn vader en mijn
moeders haar en ogen, maar ik was nog
onbeproefd, dus van karakter schoner.

Eigenlijk werd ik geboren toen ik
die vreemde, van opwinding gespeende
plek verliet. Vijftien was ik, en dorstig,
zowel in geest als lichaam. Vlak na de
witte dikke melk was het heldere
water een openbaring: zoveel en
wat was het licht en koel, het reinigde
reukloos het stof van voet en ziel. Ik keek
mijn ogen uit natuurlijk: rivieren,
meren, en voorts de ruime zee. (Ik zag
haar foutief als moeder van de aarde;
het was omgekeerd.) Ook kleine beken
en wellen, ik was verwonderd, verleid,
steeds opnieuw. Tot in Karië. Hier hield
ik bij de bron van nymf Salmakis stil.

Haar beeltenis lag ongebroken op
het water en met een kam dreef zij haar
lange haren tot een stroom uitéén, maar
haar zag ik niet, mijn oog ging uit naar de
beschutte bron, haar volmaaktheid, deze
kleine, levenschenkende schoot, zwijgend

[p. 43]

 

nu, een mysterie haast, de bruid van brood.

 

Salmakis zag ik pas later. Juister

 

is te zeggen dat zij mij eerst zag en

 

door met water te spatten mijn aandacht

 

trok. Ze was bekoorlijk ja, lief en schalks;

 

verliefd, dat zag ik, verliefde vrouwen

 

herken je zo. Maar hoewel haar lichaam

 

blank was, kon zij wat mij betreft niet op

 

tegen de helderheid van de bron. Er

 

bestaan twee soorten lust, die van het

 

kind en de man. Ik verkoos de eerste.

 

 

 

Was dit een proef of was ik voorbestemd

 

op deze wijze afscheid van mijn jeugd

 

te nemen? Ik verkoos het water doch

 

Salmakis verkoos in mij de dood. En

 

zulk soort moed wordt door de grote goden

 

vaak beloond. Ik zwom weg van haar en haar

 

liefde maar zij omarmde mij, ach ik,

 

de tegenstrevende, ik, voor het vlees

 

nog doof, ervaarde nu het wezen van

 

twee geslachten tegelijk: ik werd één

 

met Salmakis en zij werd één met mij.

 

Die kwelling! Gesmolten worden, je weer

 

laten smeden! Toch voelde het ergens

 

of ik dit al die tijd onder vele

 

waterspiegels had gezocht: extase.

 

 

 

Ik, Hermaphroditos, werd mijn naam niet

 

in betekenis voltooid? Ik was één

 

eerst, nu weer twee; wel eenzaam soms maar nooit

 

alleen. Het is verwarrend maar draagbaar

 

ook want de wereld kwam in mij samen

 

met Salmakis én de zoon die ik van

 

mijn ouders, Hermes en Aphrodite,

 

blijf. In mijn afkomst en mijn verwarring

 

schep ik zelfs meer dan naam: ik ken geen eind.