De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 40]

Arkadië, Bassae
Hans Warren

1

Op smalle voet Arkadië in lopen. Nooit
is het morgenlicht veranderd in die ijle wouden
of klaterde het water rijker.

Twee herders pijpen

in het struweel bevracht met eeuwen
onschuld en ondeugd. Hun lippen krullen
rondom het mondriet, hun openstaand hemd
ruikt naar de kudde en hun blote benen
zijn donker, aards.

2

Hoog op de kale berg, verbijsterend, de tempel.
Dat zij dit eenmaal waren, dat eens mensen
zo hoog van adel stegen langs dit pad
om er te offeren voor hun tekort.

3

Ruim twintig eeuwen lag deze ruïne open
voor zwerver, bok en rover. Nu
is het er wéer een heiligdom; de god die heerst
heeft meetlint en equerre in de hand
en jaagt de pelgrim die van verre kwam
voorbij zijn schachten, touwen, kisten puin.
Het wordt hem niet vergund daar in de cella
de hulp van Apollo Epikourios af te smeken.
Een arm wijst uit, een bronzen hand, een gouden oog.
De lange tocht terug naar 't dal vangt aan.

[p. 41]

4

De herders pijpen nog.

De heren lopen langs

en kiezen dédaigneus. Op brede voet
Arkadië uitschuiven. Een groots licht
daalt over de illusie. Nacht verdooft.
De voet, geschoeid, wordt slanker, maar 't gelaat,
eens smal, wild, hongerig, verpaft.
Hun lied verschraalt. Antinoüs
zonk in de Nijl.

En ónze fluit

klinkt voller steeds van weemoed.