De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 37]

Oud echtpaar
Peter Verstegen

Van alles wars, zelfs naar elkaar afwerend,
willen zij niets meer willen, om hun rust;
het lichaam zit hen niet meer zoals eerder,
hun blik is uitgeblust.

Was het door eigen zwakheid dat de strijd
om wat geluk hen tot verliezers maakte?
Maar in hun trekken is geen schichtigheid
om wat ze zelf verzaakten.

Er was een dag dat ze hebben geweten
dat er voor hen niets meer viel te behalen,
dat ze verslagen waren.

Gezichten, leeg van hoop, die nietsziend staren,
alsof ze met hun ziel moesten betalen,
om te vergeten.

[p. 38]

[1]

Achter de hoogte
het vogelmeer vinden
zo meeuwenwit dat
water ondenkbaar, water
bewegend sneeuwland.

2

IJskristallen op bruine
korstmossen vonkend
onder de voet -

vuur dat niet kleiner,
niet kouder kan branden.

3

De zee zoevend
als auto's op een weg in de
verte; de rijwind te voelen,
snelheid te meten aan
krommende vliegdennen,
aan wolken:
een file die muiswit oplost.

[p. 39]

4

Onachterhaalbaar
wat in warmte gebeurde,
hier, tussen hondsroos
en orchis, wat gebaarde,
behaagde -

alsof zomer niet eindigt,
stramheid niet insluipt,
geen boom ooit leeg wordt
van sterfte.

5

Bij het omkijken
een lichte verschuiving van licht,
een wrijving van kilte op kilte,
meer was het niet.

Het punt waar de dag scheen te stokken,
even haakte aan naakte takken
en verder liep.