De Tweede Ronde. Jaargang 4

[p. 163]

Twee gedichten
Inger Christensen^*
(Vertaling Annelies van Hees)

fragment van een voorjaar, een avond
van het soort waar de wegen bijna
weglopen in de lucht, maar niemand
zich beweegt; het stof op de weg wijst
naar het stof op de weg waar de meesten
neergeschoten worden en de stilte sleept
stenen aan, maar niets gebeurt

ergens valt iets dat niemand
heeft aangeraakt van een plank,
misschien terwijl mijn oma
zoals ze altijd in haar keuken
heeft gestaan abrikozenmoes staat te koken;
ik weet dat ze dood is, maar de geur
is zo sterk, dat het lichaam dat haar

voelt, zelf een vrucht wordt; en terwijl
de vrucht wordt opgehangen in een dichtbije
boom, die misschien een berk is die
bloesem draagt en nooit abrikozen,
hoor je het schot van te voren, eerder
dan even later, en het klonk als een
deur zonder huis die nog open staat

* Inger Christensen (geb. 1935) Had al twee bundels gedichten (Lys, 1962 en Graes, 1963) gepubliceerd, evenals twee korte romans, toen zij in 1969 haar doorbraak bereikte met de bundel det, die opviel door thematiek en compositie.
De hier vertaalde gedichten zijn uit haar laatste bundel alfabet (1981). In deze bundel vormen de eerste veertien letters van het alfabet de beginletters van de gedichten of cyclussen van gedichten. De lengte van de gedichten is bovendien afhankelijk van hun plaats in de mathematische reeks van Fibonacci, die er als volgt uitziet: 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21... ieder getal in de reeks is de som van de twee voorafgaande. Het eerste gedicht in de bundel luidt: ‘abrikozenbomen bestaan, abrikozenbomen bestaan’. Dit ‘gedicht’ wordt enerzijds grotendeels bepaald door de technische beperkingen die de dichter zichzelf oplegt, maar is tevens aankondiging van de thematiek in de bundel, waar de abrikozen en andere vruchten de tegenstelling vormen met een wereld van wapens en geweld. In het hier opgenomen gedicht fragment vinden we beide thema's verenigd. (A.v.H.)

[Deens]

fragment af et forår, en aften
af den slags hvor vejene naesten
går ud i det blå, men ingen
bevaeger sig; vejstøvet minder
om vejstøvet der hvor de fleste
bliver skudt og stilheden slaeber
på sten, men der sker ingenting

et sted falder noget som ingen
har rørt ved ned fra en hylde,
måske mens min bedstemor står
som hun altid har stået i sit
køkken og koger abrikosgrød;
jeg ved hun er død, men duften
er så staerk, at kroppen der sanser

den, selv bliver en frugt; og mens
frugten haenges op i det naermeste
trae, som måske er en birk der
baerer rakler og aldrig abrikoser,
hører man skuddet i forvejen, før
end lidt efter, og det lød som en
dør uden hus der står åben endnu

[p. 164]

[Nederlands]

ergens word ik plotseling geboren
in een uitdrukkingloos huis; als je
schreeuwt, geven de muren mee en

de tuin, waarin je verdwijnt, is
gladgesleten door slakken; je baadt
in schokjes als een vogel, en als de aarde

opgegeten is en de rabarber voor het eerst
verwelkt, geeft de zomer mee en
de stad, waarin je verdwijnt, is

langzaam en zwart; je loopt door
de straten, doet als de anderen, die
zonder een woord in het voorbijgaan

wat metselwerk op zijn plaats duwen; als de route
ingestudeerd is, vasthoudend genoeg, geven
de huizen mee, en de hoogvlakte breidt

zich dwars en almachtig en bijna
onzichtbaar uit; ergens staat een wilde
abrikozenboom een ogenblik stil en

bloeit, maar met slechts een heel
dunne sluier over de uitgespreide takken,
voor hij toch verdergaat

[Deens]

et sted bliver jeg pludselig født
i et udtryksløst hus, når man
skriger, giver vaeggene efter og

haven, hvori man forsvinder, er
blankslidt af snegle; man bader
i ryk som en fugl, og når jorden

er spist og rabarberne første gang
visner, giver sommeren efter og
byen, hvori man forsvinder, er

langsom og sort; man går gennem
gaderne, gør som de andre, der
uden et ord, i forbifarten puffer

lidt murvaerk på plads; når ruten
er indøvet, sejlivet nok, giver
husene efter, og højsletten breder

sig tvaer og almaegtig og naermest
usynlig; et sted står et vildt
abrikostrae et øjeblik stille og

blomstrer, men kun med et ganske
tyndt slør om de udbredte grene,
før det alligevel fortsaetter