De Tweede Ronde. Jaargang 4

[p. 31]

Nederlandse poëzie

[p. 32]

Vijf gedichten
Cees van Hoore

Denkend aan Holland

Ik zie molenwieken die
de ingezeepte hemel scheren

cakevormige dijken, slapend
allang niets meer te keren.

Aan de strakke riemen
van een doorbrekende zon

snuffelen treinen in de verte
op het spoor van een station.

Een baby, fietsend op zijn rug
zie ik, en schoppen tegen muren.

Ik zit weer voorop en doe
of ik kan sturen.

[p. 33]

Redden

De boom
wordt steeds dichter
naar zijn schaduw toe gebogen.

Hij tracht
met zijn bladpunten
iets in het water te schrijven.

Stof zat:
zijn dierbare littekens
de bijlslag straks.

Soms laat hij
bijna heimelijk

een bloeiende tak
op de stroom wegdrijven.

Alphen aan de Rijn

Varkens halen hun neus op

voor de grond waarop zij staan.

Over het water in hun troggen

ligt strakgetrokken cellofaan.

In één nacht grijs geworden

zijn de plukjes gras die overbleven.

's Middags al staan koeien voor de

staldeur. Hunkerend. Hooi doet leven.

De pachter controleert het slot.

Honend geloei van zijn publiek.

Schattend kijkt hij naar de berijpte

grond. Ik zie hem denken: nu nog niet.

[p. 34]

Kleine wolk

De waterspiegel beeft
van wat niet zichtbaar is.

Langs pluimen brood
wappert misschien een vis

argeloos

van de dood
die naar hem haakt
geen weet.

Uren al hengelden wij naar
onszelf.

Schaduw. Hadden wij beet?

Mogelijkheid

Je nam het mooiste graf.

De man in trouwpak

heeft zijn hoofd verloren;

door de belichting

is het erbij ingeschoten.

Het was windstil die dag;

bladeren vielen

aan de schaduw van hun tak.

Er niet erg ver vandaan

legde je met één vingerklik

de zerk vast.

Ik krijg de foto maar niet open.