De Tweede Ronde. Jaargang 4

[p. 121]

Vertaalde poëzie

[p. 122]

Het schild van Achilles
W.H. Auden^*
(Vertaling W. Jonker)

Over zijn schouder kijkend

Zocht ze een olijvengaard,

Een wijngaard, marmeren steden

Met wijze overheden,

Schepen in fiere vaart.

Maar hij had 't glanzende metaal

Voorzien van ander werk:

Een woestenij van mensenhand

Onder een loodgrauw zwerk.

Een desolate vlakte, vaal en koud,
Geen sprietje gras, geen buurtschap ver in 't rond,
Voedsel noch rustplaats, vrede noch behoud.
En toch, verzameld in die leegte, stond
Een menigte in 't gelid, een duister front:
Miljoenen laarzen, ogen zonde taal,
Miljoenen maskers, klaar voor een signaal.

Vanuit de lucht klonk een doorwrocht betoog
Over een kwestie van rechtvaardigheid.
De stem was, als het landschap, vlak en droog.
Bezwaar noch bijval klonk; direct bereid
Marcheerden zij in duldzaam geloof ten strijd,
Stofwolken opwerpend, naar plaats en stond
Waar 't geloof zijn logisch einde in rampspoed vond.

* Bij uitgeverij Kwadraat verscheen onlangs ‘Die avond dat ik de stad inliep’, een tweetalige bundel poëzie van Auden, vertaling Peter Verstegen.

The Shield of Achilles

She looked over his shoulder

For vines and olive trees,

Marble well-governed cities

And ships upon untamed seas,

But there on the shining metal

His hands had put instead

An artificial wilderness

And a sky like lead.

A plain without a feature, bare and brown,

No blade of grass, no sign of neighbourhood,

Nothing to eat and nowhere to sit down,

Yet, congregated on its blankness, stood

An unintelligible multitude.

A million eyes, a million boots in line,
Without expression, waiting for a sign.
Out of the air a voice without a face

Proved by statistics that some cause was just

In tones as dry and level as the place:

No one was cheered and nothing was discussed;

Column by column in a cloud of dust

They marched away enduring a belief
Whose logic brought them, somewhere else, to grief.

[p. 123]

[Nederlands]

Over zijn schouder kijkend

Zocht zij een samenzijn

In rituele vroomheid,

Omkranste vaarzen, schoonheid,

Het plengen van de wijn.

Maar zij zag op het glanzend schild

Altaar noch ritueel;

Zijn smidsvuur bescheen flakkerend een

Heel ander soort tafereel.

Hoog prikkeldraad omheinde een terrein;
Schildwachten zweetten, zon en hitte moe,
Beambten hingen rond (één trapte gein).
Bij 't hek keek een stel doorsneemensen toe
- Niemand bewoog en niemand zei iets - hoe
Men drie figuren buitenbracht en bond
Aan ruwe palen rechtop in de grond.

De wereld, heel haar majesteit en macht,
Al wat belangrijk is en steeds zal zijn
Was hun ontroofd. Zij waren klein, ontkracht
En reddeloos, de vijand souverein;
Zijn hoogste lust lag in hun schande en pijn.
Vernietigd was hun trots, hun waardigheid;
Nog vóór hun lichaam stierf hun menselijkheid.

[Engels]

She looked over his shoulder

For ritual pieties,

White flower-garlanded heifers,

Libation and sacrifice,

But there on the shining metal

Where the altar should have been,

She saw by his flickering forge-light

Quite another scene.

Barbed wire enclosed an arbitrary spot

Where bored officials lounged (one cracked a joke)

And sentries sweated for the day was hot

A crowd of ordinary decent folk

Watched from without and neither moved nor spoke

As three pale figures were led forth and bound
To three posts driven upright in the ground.

The mass and majesty of this world, all

That carries weight and always weighs the same

Lay in the hands of others; they were small

And could not hope for help and no help came:

What their foes liked to do was done, their shame

Was all the worst could wish; they lost their pride
And died as men before their bodies died.

[p. 124]

[Nederlands]

Over zijn schouder kijkend

Zocht zij naar dans en spel,

Muziek, man, vrouw, de leden

Lieflijk en vlug bewegend,

Atleten, sterk en snel.

Maar zij trof op het glanzend schild

Geen dansvloer aan; wel vond

Zij er een rommelig landje

Dat vol met onkruid stond.

Een eenzaam, haveloos joggie mikte een steen;
Een vogel vloog, op het gevaar bedacht,
Snel weg. Zijn wet was: vecht twee tegen één,
Het mes erin. Meiden worden verkracht.
Hij was niet in een wereld grootgebracht
Waar men beloften houdt of waar men ziet
Dat iemand huilt om andermans verdriet.

Hephaistos, dunlip, manke,

Hinkte zijn smidse uit;

Thetis - die met de blanke

Borsten - schreeuwde het uit

Om 't werkstuk dat de god haar zoon

Als aardigheid wou geven.

Haar zoon Achilles, ijzersterk

Van hart, de mannendoder die

Niet lang meer had te leven.

[Engels]

She looked over his shoulder

For athletes at their games,

Men and women in a dance

Moving their sweet limbs

Quick, quick, to music,

But there on the shining shield

His hands had set no dancing-floor

But a weed-choked field.

A ragged urchin, aimless and alone,

Loitered about that vacancy, a bird

Flew up to safety from his well-aimed stone:

That girls are raped, that two boys knife a third,

Were axioms to him, who'd never heard

Of any world where promises were kept.
Or one could weep because another wept.

The thin-lipped armourer,

Hephaestos hobbled away,

Thetis of the shining breasts

Cried out in dismay

At what the god had wrought

To please her son, the strong

Iron-hearted men-slaying Achilles

Who would not live long.