De Tweede Ronde. Jaargang 4

[p. 24]

Dochter
(Tien gedichten)
Eva Gerlach

Dochter, wees jij de ziel, ik het lichaam
dat je voedt en verzorgt, kalmeert en kleedt
maar nooit met zekerheid iets van je weet.
Niet wijzer: ouder en geduldiger
verlengt het ons aarzelend samengaan.

Leven, dat heeft besloten ons langzaam
met elkaar te vermenigvuldigen,
doet een ongedurig produkt ontstaan.

Ik zie haar uit de allerkleinste kleren
tot hoog boven de horizon opstaan.
Zij vat de bomen als wasknijpers aan,
akkers en weiden vallen met de lijn
in platte vouwen neer over mijn ogen.

Terwijl ik stil toekijk hoe zij verdwijnt
tussen wolken verzamel ik het droge
land in mijn armen om het te sorteren.

[p. 25]

 

Onwillig slapend op mijn arm, haar hoofd

 

opzijgevallen naast mijn borst, kijkt zij

 

door dichte oogleden nors omhoog naar mij,

 

die haar behoedzaam toespreekt. Weerzin staat

 

blauw om haar lippen sinds zij werd geboren,

 

 

 

wanneer zij, nooit verzadigd, mij loslaat

 

van slaap kan ik haar stem van binnen horen.

 

Troost mij. Dit is niet wat je hebt beloofd.

In deze kooi zet ik je weg zolang.
Ik hoor je van ver tegen de spijlen stoten
maar het model heeft de kans uitgesloten
dat het je bij toeval uit zijn greep verliest,
de grendels zitten buiten je bereik.

Je slaapt niet. Ik zie hoe fel je naar mij kijkt,
berekening onderbroken door tralies,
stille voorstelling waarin je mij vangt.

[p. 26]

 

Je nagels, uit hun bed omhooggekomen,

 

krullen wit om boven de zachte wal

 

die ze zojuist nog tegenhield. Afval

 

stapelt zich op van voor je werd geboren,

 

een eindje navel, huidschilfers, oogharen:

 

 

 

als in een broekzak wilde ik je bewaren

 

maar ik ben te sleets, je gaat zo snel verloren,

 

dochter, verdroogd, tot huisstof afgenomen.

Herinnering aan pijn verandert haar
vrolijk vertoon van onbeschreven vel.
Wantrouwen groeit in haar als een gezwel,
het neemt per beschadiging toe. Met elk litteken
wordt argeloos weefsel dieper weggedrukt,

zachte organen raken langzaam stuk.
Besef van machteloosheid, op doorbreken,
verlamt haar. Zij wordt nooit meer onkwetsbaar.

[p. 27]

 

Er moet een andere kamer zijn, waar zij

 

in vreemde armen vastgebonden ligt.

 

Beenharde vingers rondom haar gezicht

 

dwingen haar onbekend voedsel te eten.

 

Ik zie haar gevecht en van hoe hoog zij valt.

 

 

 

Sneller dan haar hartslag is dit vergeten

 

als zij ademloos boven wordt gehaald.

 

Zij neemt de kamer op. Zij lacht naar mij.

Zoveel blikveld heeft zij gewonnen, dat
wuivend in het verlengde van haar benen
haar voeten aan de einder zijn verschenen.
Zij houdt niet op te lachen, haar almacht
nadert kootje voor kootje tot de grenzen

van het kneedbare lijf, dat ongeacht
inertie tegemoetkomt aan haar wensen:
zelfstandigheid: stof, die zij hard omvat.

[p. 28]

 

Wanneer zij, slaperig in mij vastgebeten,

 

mijn hand oppakt en naar haar wang geleidt,

 

ben ik tot ieder opengaan bereid.

 

Ik heb niet meer vingers dan deze drie

 

horizontaal naast haar gespitste mond,

 

 

 

stil onderga ik haar transplantatie.

 

Een vorm krijg ik die voor haar niet bestond.

 

Lijf, herschikt tot wat zij ervan wil weten.

Zesmaal je hand op vensterglas getekend:
een half jaar sta ik met je voor dit raam.
Klein stof trok het bladeren en vleugels aan,
het stelde lichten over nacht en dag,
het maakt scheidingen in de overkant.

Het brengt ons samen in één oppervlak
met hemel en de omtrek van je hand
waarbinnen eerdere omtrekken verbleken.