De Tweede Ronde. Jaargang 4

[p. 163]

Dertig gedichten
Konstantinos P. Kaváfis
(Vertaling Hans Warren en Mario Molengraaf)

Wanneer ze tot leven komen

Tracht ze te bewaren, dichter,
hoe weinigen zich ook grijpen laten.
De droombeelden van je liefde.
Breng ze, halfverborgen, in je regels.
Tracht ze vast te houden, dichter,
wanneer ze in je geest tot leven komen,
des nachts, of in de glans van de middag.

Οταν διεγειρονται

Προσπάθησε νὰ τὰ φυλάξεις, ποιητή,
ὄσο κι ἂν εἶναι λίγα αὐτὰ ποὐ σταματιοὔνται.
Τοῦ ἐρωτισμοῦ σου τὰ ὁράματα.
Βάλ᾽ τα, μισοκρυμένα, μὲς τὲς φράσεις σου.
Προσπάθησε νὰ τὰ κρατήσεις, ποιητή,
ὅταν διεγείρονται μὲς τὸ μυαλό σου
τὴν νύχτα ἢ μὲς τὴν λάμψι τοῦ μεσημεριοῦ.

^*

* Pas in 1935, dus twee jaar na zijn dood in 1933, verscheen de eerste handelseditie van Konstantinos P. Kavafis' 154 Gedichten. Sindsdien is zijn faam als een van de grootste dichters van deze eeuw de hele wereld overgegaan. In ons land verscheen al in 1934 in het ‘poëzievijandige’ Forum een vertaling van zes gedichten door G.H. Blanken, die nog in het zelfde jaar, met een nu volstrekt onvindbaar geworden privé-uitgave Vijf en twintig verzen, de eerste bundeling van Kavafis-gedichten ter wereld verzorgde. Prof. Blankens grote inzet voor Kavafis' werk heeft Nederland een Kavafis-editie geschonken die in volledigheid en filologische begeleiding buiten Griekenland nergens zijn gelijke heeft. Het merkwaardige mengsel van elementen van de Nieuw-Griekse volkstaal (dimotikí) en de op het klassieke Grieks geënte puristische, tot voor kort ‘officiële’ taal (katharèvousa), maakt Kavafis' poëzie tot een zeer moeilijk te vertalen literaire erfenis. Het Engelse taalgebied kent drie volledige vertalingen van de Atheense uitgave van 1935, het Franse twee. Het was dus te voorzien dat vroeg of laat ook andere vertalers na Prof. Blanken hun krachten op dit werk zouden beproeven. Uit de dit jaar bij Bert Bakker te verschijnen eerste Nederlandse tweetalige editie van Hans Warren en Mario Molengraaf brengen wij dertig gedichten als voorpublikatie. (Red.)

[p. 164]

Kaarsen

De dagen die komen staan vóór ons
als een rij brandende kaarsjes -
gulden, warme en levendige kaarsjes.

De dagen die gingen blijven achter,
een trieste reeks van gedoofde kaarsen;
die het dichtst bij staan walmen nog,
koude kaarsen, gesmolten en gekromd.

Ik wil ze niet zien, hun aanzicht bedroeft me
en het bedroeft me te denken aan hun licht van weleer.
Ik kijk vooruit naar mijn brandende kaarsen.

Ik wil niet omdraaien, niet huiverend zien
hoe snel de donkere reeks langer wordt,
hoe snel de gedoofde kaarsen vermeerderen.

Κερια

Τοῦ μέλλοντος ἡ μέρες στέκοντ᾽ ἐμπροστά μας
σὰ μιὰ σειρὰ κεράκια ἀναμένα -
χρυσά, ζεστά, καὶ ζωηρὰ κεράκια.

Ἡ περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μιὰ θλιβερὴ γραμμὴ κεριῶν σβυσμενων·
τὰ πιὸ κοντὰ βγάζουν καπνὸν ἀκόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, καὶ κυρτά.

Δὲν θέλω να τὰ βλεπω᾽ μὲ λυπεῖ ἡ μορφη των,
καἰ μὲ λυπεῖ τὸ πρῶτο φῶς των νἀ θυμοῦμαι.
᾽Εμπρὸς κυττάζω τ᾽ ἀναμένα μου κεριά.

Δὲν θέλω νὰ γυρἱσω νὰ μὴ διῶ καἰ φρίξω
τί γρήγορα ποὺ ἡ σκοτεινὴ γραμμὴ μακραίνει,
τί γρήγορα ποὺ τὰ σβυστὰ κεριὰ πληθαίνουν.

[p. 165]

De uitvaart van Sarpedon

Een diepe smart treft Zeus. Patroklos
heeft Sarpedon gedood, en nu snellen
Menoitios' zoon en de Achaeërs toe
om het lichaam te roven en te schennen.

Maar dit kan Zeus volstrekt niet toestaan.
Zijn geliefde zoon - die hij in de steek liet
en te gronde liet gaan: de Wet was zo -
zal hij tenminste nu hij dood is eren.
En zie, hij zendt Phoibos omlaag naar de vlakte
met aanwijzingen hoe het lichaam te verzorgen.

Met eerbied en met droefenis neemt Phoibos
het lijk van de held op en draagt het naar de rivier.
Hij wast de smeuren van stof en bloed eraf;
hij sluit de gruwelijke wonden, zodat geen spoor
meer zichtbaar blijft. Hij giet parfum
van ambrosia over hem, en kleedt hem
in schitterende Olympische gewaden.
Hij blanket de huid; met een paarlen kam
kamt hij de ravenzwarte haren uit.
Hij legt de schone ledematen in de goede houding.

Η Κηδεια του Σαρπηδονοσ

Βαρυὰν ὀδύνην ἔχει ὁ Ζεύς. Τὸν Σαρπηδὁνα
ἐσκὁτωσεν ὁ Πάτροκλος· καἰ τώρα ὁρμοῦν
ὁ Μενοιτιάδης κ᾽ οἱ ᾽Αχαιοἰ τὸ σῶμα
ν᾽ ἁρπάξουνε καὶ νἀ τὀ ἐξευτελίσουν.

Ἀλλἀ ὁ Ζεὺς διὁλου δἐν στέργει αὐτά.
Τὀ ἀγαπημένο του παιδἰ - ποὺ τὀ ἄφισε
καὶ χάθηκεν· ὁ Νόμος ἤταν ἕτσι -
τουλάχιστον θἀ τὀ τιμἡσει πεθαμἑνο.
Καἰ στέλνει, ἰδού, τὀν Φοῖβο κάτω στὴν πεδιάδα
ἑρμηνευμένο πῶς τὸ σῶμα νὰ νοιασθεῖ.

Τοῦ ἥρωος τὸν νεκρὸ μ᾽ εὺλάβεια καὶ μὲ λύπη
σηκώνει ὁ Φοἴβος καἰ τὀν πάει στὸν ποταμὁ.
Τὀν πλἑνει ἀπὸ τὲς σκὁνες κι ἀπ᾽ τἀ αῖματα·
κλείει τὲς φοβερὲς πληγἑς, μὴ ἀφἱνοντας
κανένα ἴχνος νὰ φανεῖ· τῆς ἀμβροσἱας
τ᾽ ἀρώματα χύνει ἐπἁνω του· καἰ μὲ λαμπρὰ
Ὀλύμπια φορἑματα τὀν ντύνει.
Τὀ δἑρμα του ἀσπρἱζει· καὶ μὲ μαργαριταρἑνιο
χτένι κτενἱζει τὰ κατάμαυρα μαλλιά.
Τὰ ὡραῖα μέλη σχηματίζει καὶ πλαγιάζει.

[p. 166]

[Nederlands]

Nu ziet hij er uit als een jonge koninklijke wagenmenner -
van vijfentwintig, zesentwintig jaar -
uitrustend nadat hij
de prijs won in een beroemde wedren
met een geheel gouden wagen en zeer snelle paarden.

Toen Phoibos op deze wijze zijn opdracht
had volbracht riep hij de twee broeders
Hypnos en Thanatos, en gaf hun bevel
het lichaam naar Lykië, het rijke land, te brengen.

En daarheen naar het rijke land, naar Lykië
gingen die twee broeders Hypnos en Thanatos
op reis, en toen ze waren aangekomen
bij de poort van het koninklijk paleis
droegen ze het roemrijk lichaam over,
en keerden naar hun andere werkzaamheden terug.

Toen ze het daar ontvangen hadden, in het paleis,
begon met optochten, eerbetoon en klaagzangen,
met overvloedig plengen uit gewijde kraters
en al wat passend is, de droevige begrafenis;
daarna kwamen ervaren werklui en beroemde
steenhouwers uit de stad
om de tombe en de stèle te vervaardigen.

[Grieks]

Τώρα σἀν νἑος μοιάζει βασιλεὐς ἁρματηλἁτης -
στἀ εἰκοσιπέντε χρόνια του, στὰ εἰκοσιἑξη -
ἀναπαυὁμενος μετὰ ποὺ ἐκέρδισε,
μ᾽ ἄρμα ὁλὁχρυσο καὶ ταχυτάτους ἵππους,
σὲ ξακουστὀν ἀγῶνα τὸ βραβεῖον.

Ἔτσι σὰν ποὐ τελεἱωσεν ὁ Φοῖβος
τἠν ἐντολἡ του, κάλεσε τοὐς δυὀ ἀδελφοὐς
τὸν Ὑπνο καὶ τὀν Θάνατο, προστάζοντἁς τους
νὰ πᾶν τὸ σῶμα στὴν Λυκία, τὸν πλούσιο τὁπο.

Καἰ κατἀ ἐκεῖ τὀν πλούσιο τόπο, τἠν Λυκία
τοῦτοι ὁδοιπὁρησαν οἰ δυὸ ἀδελφοὶ
Ὕπνος καἰ Θἁνατος, κι ὄταν πιἀ ἔφθασαν
στὴν πὁρτα τοῦ βασιλικοῦ σπιτιοῦ
παρέδοσαν τὀ δοξασμένο σῶμα,
καἰ γύρισαν στὲς ἄλλες τους φροντίδες καἰ δουλειἑς.

Κι ὡς τὄλαβαν αὐτοῦ, στὀ σπἱτι, ἀρχίνησε
μἐ συνοδεῖες, καἰ τιμές, καἰ θρἡνους,
καἰ μ᾽ ἄφθονες σπονδἐς ἀπὀ ἱεροὐς κρατῆρας.
καἰ μ᾽ ὅλα τἀ πρεπἀ ἡ θλιβερὴ ταφή·
κ᾽ ἔπειτα ἔμπειροι ἀπ᾽ τὴν πολιτεἱαν ἐργάται,
καἰ φημισμἑνοι δουλευταἰ τῆς πἑτρας
ἤλθανε κ᾽ ἔκαμαν τὀ μνῆμα καἰ τὴν στἡλη.

[p. 167]

De satrapie

Wat een ongeluk dat, hoewel je bent geschapen
voor de mooie en grote daden,
je onrechtvaardig lot je altijd
aanmoediging en succes onthoudt;
dat zinloze gewoontes, kleinigheden
en onbenulligheden je belemmeren.
En wat is de dag verschrikkelijk waarop je bezwijkt
(de dag waarop je je liet gaan en bezwijkt)
en je je op reis begeeft naar Susa,
en naar monarch Artaxerxes gaat,
die je welwillend aanstelt aan zijn hof
en je satrapieën en dergelijke aanbiedt.
En jij neemt ze aan, in vertwijfeling,
die zaken die je niet wenst.
Je ziel zoekt naar iets anders, weent om iets anders:
de lof van het Volk en van de Sofisten,
het zo begeerde, onschatbare Bravo,
de Agora, het Theater en de Kransen.
Hoe zal Artaxerxes je dit kunnen geven,
waar zul je dit vinden in de satrapie
en wat voor leven zul je leiden zonder dit alles.

Η σατραπεια

Τἱ συμφορά, ἐνῶ εἶσαι καμωμένος
γιἀ τἀ ὡραῖα καἰ μεγάλα ἔργα
ἡ ἄδικη αὐτή σου ἡ τύχη πἁντα
ἐνθἁρρυνσι κ᾽ ἐπιτυχία νἀ σἐ ἀρνεῖται·
νὰ σ᾽ ἐμποδἱζουν εὐτελεῖς συνἡθειες,
καἰ μικροπρἑπειες, κι ἀδιαφορίες.
Καὶ τί φρικτὴ ἡ μἑρα ποὐ ἐνδίδεις
(ἡ μέρα ποὐ ἀφἑθηκες κ᾽ ἐνδίδεις),
καἰ φεὑγεις ὁδοιπόρος γιὰ τὰ Σοῦσα,
καἰ πιαίνεις στὀν μονάρχην Ἀρταξέρξη
ποὐ εὐνοῑκἀ σἐ βάζει στἠν αὐλἡ του,
καὶ σὲ προσφἑρει σατραπεῖες καἰ τἑτοια.
Καὶ σὺ τὰ δἑχεσαι μὲ ἀπελπισία
αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ δἐν τἀ θέλεις.
Ἄλλα ζητεῖ ἡ ψυχἡ σου, γι᾽ ἄλλα κλαίει·
τὸν ἔπαινο τοῦ Δήμου καἰ τῶν Σοφιστῶν,
τἀ δὑσκολα καὶ τ᾽ ἀνεκτἱμητα Εὗγε·
τὴν Ἀγορά, τὀ Θἑατρο, καἰ τοὺς Στεφανους.
Αὐτἀ ποῦ θἀ στἀ δὡσει ὁ Ἀρταξἑρξης,
αὐτὰ ποῦ θὰ τὰ βρεῖς στὴ σατραπεἱα·
καἰ τἱ ζωἠ χωρὶς αὐτὰ θἀ κάμεις.

[p. 168]

Antonius door zijn god verlaten

Wanneer, om middernacht, je plotseling
een onzichtbare stoet voorbij hoort trekken
met stemmen en betoverende muziek -
treur dan niet nutteloos om de fortuin
die van je wijkt, je werken die mislukten,
je plannen voor het leven die allemaal illusies bleken.
Je moet, als was je lang voorbereid en moedig,
vaarwel zeggen aan het Alexandrië dat jou verlaat.
Bedrieg vooral jezelf niet, zeg niet dat
het een droom was, dat je gehoor je misleidde:
laat zo'n vergeefse hoop niet tot je toe.
Je moet, als was je lang voorbereid en moedig,
zoals jou, die zo'n stad was vergund, past,
beheerst naar het venster toegaan
en luisteren, met ontroering, niet met
lafhartig klagen en jammeren, in een laatst genieten,
naar de klank der betoverende instrumenten
van de geheime stoet die voorbijtrekt,
en vaarwel zeggen aan het Alexandrië dat je verliest.

Απολειπειν ο θεοσ Αντωνιον

Σἀν ἐξαφνα, ῶρα μεσἁνυχτ᾽, ἀκουσθεῖ
ἀὁρατος θίασος νἀ περνᾶ
μὲ μουσικἐς ὲξαίσιες, μὲ φωνἐς -
τὴν τύχη σου ποὺ ἐνδίδει πιά, τὰ ἔργα σου
ποὺ ἀπέτυχαν, τὰ σχἑδια τῆς ζωῆς σου
ποὐ βγῆκαν δλα πλἁνες, μὴ ἀνοφέλετα θρηνήσεις.
Σἀν ἔτοιμος ἀπὀ καιρὁ, σἀ θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τὴν Ἀλεξάνδρεια ποὺ φεύγει.
Πρὸ πάντων νὰ μὴ γελασθεῖς, μὴν πεῖς πὡς ἡταν
ἕνα ὄνειρο, πὼς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου·
μάταιες ἐλπἱδες τἑτοιες μἠν καταδεχθεῖς.
Σἀν ἕτοιμος ἀπὀ καιρὀ, σἀ θαρραλἑος,
σἀν ποὐ ταιριάζει σε ποὐ ἀξιὡθηκες μιἀ τἑτοια πὁλι,
πλησίασε σταθερἀ πρὀς τὀ παρἁθυρο,
κι ἄκουσε μἐ συγκίνησιν, ἀλλ᾽ ὄχι
μὲ τῶν δειλῶν τὰ παρακἁλια καἰ παρἁπονα,
ὡς τελευταία ἀπὁλαυσι τοὐς ἤχους,
τὰ ἐξαἱσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιἁσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τὴν Ἀλεξάνδρεια ποὺ χάνεις.

[p. 169]

De stoet van Dionysos

De kunstenaar Damon (een vaardiger
is er op de Peloponnesos niet) legt de laatste hand
aan de stoet van Dionysos in Parisch marmer.
De god voorop in heerlijke glans,
met kracht in zijn gang.
Bandeloosheid na hem. Naast Bandeloosheid
schenkt Dronkenschap uit een met klimopblad
omrankte amfoor de Satyrs wijn in.
Dichtbij hen is de verweekte Wijnzoet,
met halfgeloken ogen, slaperig.
En daarachter komen de zangers
Melodiemaker en Zoetzanger, dan Pretmaker, die nooit
de heilige fakkel die hij draagt laat doven,
en, zeer kuis, Mysterie -
Damon hakt ze allemaal uit. Ondertussen
gaan zijn gedachten telkens naar
zijn beloning van de koning van Syracuse,
drie talenten, een groot bedrag.
Als dat gevoegd wordt bij zijn andere geld
dan zal hij, als vermogend man, eindelijk in grote stijl kunnen leven,
en zal ook hij - wat een vreugde! - deel kunnen nemen
aan de politiek in het parlement en op de agora.

Η συνοδεια του Διονυσου

Ὁ Δάμων ὁ τεχνίτης (ἅλλον πιὀ ἱκανὀ
στἠν Πελοπόννησο δὲν ἔχει) εἰς παριανὸ
μάρμαρο ἐπεξεργάζεται τὴν συνοδεία
τοῦ Διονύσου. Ὁ θεὸς μὲ θεσπεσία
δόξαν ἐμπρός, μὲ δύναμι στὸ βάδισμά του.
Ὁ Ἄκρατος πίσω. Στὸ πλάγι τοῦ Ἀκράτου
ή Μέθη χύνει στοὺς Σατύρους τὸ κρασὶ
ἀπὸ ἀμφορέα πού τὸν στέφουνε κισσοί.
Κοντά των ὁ Ἡδύοινος ὁ μαλθακός,
τὰ μάτια του μισοκλειστά, ὑπνωτικός.
Καὶ παρακάτω ἔρχοντ᾽ οἱ τραγουδιστοὶ
Μόλπος κ᾽ Ἡδυμελής, κι ό Κῶμος ποὺ ποτὲ
νὰ σβύσει δὲν ὰφίνει τῆς πορείας τὴν σεπτὴ
λαμπάδα ποὺ βαστᾶ· καί, σεμνοτάτη, ή Τελετή. -
Αὐτὰ ὁ Δάμων κάμνει. Καὶ κοντὰ σ᾽ αὐτὰ
ὁ λογισμός του κάθε τόσο μελετᾶ
τὴν ἀμοιβή του ἀπὀ τῶν Συρακουσῶν
τὸν βασιλέα, τρία τάλαντα, πολὺ ποσόν.
Μὲ τ᾽ ἄλλα του τὰ χρήματα κι αὐτὰ μαζὺ
σὰν μποῦν, ώς εὔπορος σπουδαἴα πιὰ θὰ ζεῖ,
καὶ θὰ μπορεῖ νὰ πολιτεύεται - χαρά! -
κι αὐτὸς μὲς στὴν βουλή, κι αὺτὸς στὴν ἀγορά.

[p. 170]

De slag bij Magnesia

Hij verloor zijn vroegere vuur, zijn moed.
Hij zal allereerst voor zijn vermoeide,

bijna zieke lichaam zorgen. En de rest van zijn leven
zal hij onbekommerd doorbrengen. Dat beweert

Philippos tenminste. Vanavond dobbelt hij:
hij heeft zin zich te amuseren. Zet veel rozen

op tafel. Wat zou het of bij Magnesia
Antiochos vernietigd werd. Men zegt dat

het prachtige grote leger totaal ten onder is gegaan.
Mogelijk overdrijven ze wat: het zal niet allemaal waar zijn.

Laten we 't hopen. Immers hoewel vijanden, ze waren van één stam.
Maar één ‘laten we 't hopen’ is genoeg. Misschien al te veel.

Philippos zal het feest beslist niet uitstellen.
Hoezeer hij ook vermoeid is door het leven,

één vermogen bleef, zijn geheugen is uitstekend.
Hij herinnert zich hoezeer men treurde in Syrië, welke smart

men voelde toen hun moeder Makedonië vernederd werd. -
Laat het feestmaal beginnen. Slaven: de fluiten, de lichten.

Η μαχη τησ Μαγνησιασ

Ἔχασε τὴν παληά του ὁρμή, τὸ θάρρος του.
Τοῦ κουρασμένου σώματός του, τοῦ ἄρρωστου

σχεδόν, θἄχει κυρίως τὴν φροντίδα. Κι ὁ ἐπίλοιπος
βίος του θὰ διέλθει ἀμέριμνος. Αὐτὰ ὁ Φίλιππος

τουλάχιστον διατείνεται. ἀπὁψι κύβους παίζει·
ἕχει ὅρεξι νὰ διασκεδάσει. Στὸ τραπέζι

βάλτε πολλἀ τριαντάφυλλα. Τί ἂν στὴν Μαγνησία
ὁ Ἀντίοχος κατεστράφηκε. Λένε πανωλεθρία

ἔπεσ᾽ ἐπάνω στοῦ λαμπροῦ στρατεύματος τὰ πλήθια.
Μπορεῖ νὰ τἀ μεγάλωσαν· ὅλα δὲν θἆναι ἀλήθεια.

Εἴθε. Γιατἰ ἀγκαλἀ κ᾽ ἐχθρός, ἤσανε μιἀ φυλή.
Ὄμως ἕνα ‘εἶθε’ εἶν᾽ ἀρκετό. Ἴσως κιόλας πολύ.

Ὁ Φίλιππος τὴν ἑορτὴ βέβαια δὲν θ᾽ ἀναβάλει.
Ὅσο κι ἂν στάθηκε τοῦ βίου του ἡ κόπωσις μεγάλη.

ἔνα καλὁ διατήρησεν, ἡ μνήμη διὁλου δὲν τοῦ λείπει.
Θυμᾶται πόσο στὴν Συρίο θρήνησαν, τί εἴδος λύπη

εἶχαν, σὰν ἔγινε σκουπίδι ἡ μάνα των Μακεδονία. -
Ν᾽ ὰρχίσει τὸ τραπέζι. Δοῦλοι· τοὐς αὐλούς, τὴ φωταψία.

[p. 171]

Philhelleen

Zorg er voor dat het graveren bekwaam gebeurt.
De gelaatsuitdrukking ernstig en majesteitelijk.
Het diadeem liefst wat smal:
die brede van de Parthen zijn niet naar mijn smaak.
Het opschrift zoals gebruikelijk in het Grieks;
niet overdreven, niet hoogdravend -
opdat de proconsul het niet misduiden kan,
hij die alles bespiedt en doorgeeft naar Rome -
maar vererend niettemin.
Iets zeer uitgelezens op de keerzijde:
een of andere mooie jonge discuswerper.
Bovenal druk ik je op het hart, er op toe te zien
(Sithaspes, bij god, laat het niet vergeten worden)
dat na het Koning en het Redder,
met sierlijke letters gegraveerd wordt: Philhelleen.
En kom me nu niet aan met spitsvondigheden
als ‘Waar zijn de Hellenen?’ en ‘Waar is het Grieks
hier achter de Zagros en voorbij Phraäta’.
Aangezien talloze anderen, barbaarser dan wij,
het schrijven, zullen ook wij het schrijven.
Vergeet tenslotte niet dat soms
sofisten uit Syrië naar ons toe komen
en verzenmakers en andere nietsnutten,
zodat we niet zonder Griekse beschaving zijn, dunkt me.

Φιλελλην

Τὴν χάραξι φρόντισε τεχνικὰ νὰ γίνει.
Ἔκφρασις σοβαρὴ καὶ μεγαλοπρεπής.
Τὸ διάδημα καλλίτερα μᾶλλον στενὁ·
ἐκεῖνα τὰ φαρδιἀ τῶν Πάρθων δἐν μὲ ἀρἑσουν.
Ἡ ἐπιγραφή, ώς σύνηθες, ἑλληνικά·
ὄχ᾽ ὑπερβολική, ὄχι πομπώδης -
μὴν τὰ παρεξηγήσει ὁ ἀνθύπατος
ποὺ ὅλο σκαλίζει καὶ μηνᾶ στὴν Ρώμη -
ὰλλ᾽ ὅμως βέβαια τιμητική.
Κάτι πολὺ ἐκλεκτὸ ἀπ᾽ τὸ ἄλλο μέρος·
κανένας δισκοβόλος ἔφηβος ὡραῖος.
Πρὸ πάντων σἐ συστείνω νἀ κυττάξεις
(Σιθάσπη, πρὀς θεαῦ, νὰ μὴ λησμονηθεῖ)
μετἀ τὸ Βασιλεὺς καὶ τὸ Σωτήρ,
νὰ χαραχθεῖ μὲ γράμματα κομψά, Φιλέλλην.
Καὶ τώρα μὴ μὲ ἀρχίζεις εὐφυολογίες,
τὰ ‘Ποῦ οἱ Ἔλληνες;’ καὶ ‘Παῦ τὰ Ἑλληνικὰ
πίσω ὰπ᾽ τὸν Ζάγρο ἐδῶ, ἀπὸ τὰ Φράατα πέρα’.
Τόσοι καὶ τόσοι βαρβαρότεροί μας ἄλλοι
ἀφοῦ τὸ γράφουν, θἀ τὀ γράψουμε κ᾽ ἐμεῖς.
Καὶ τέλος μὴ ξεχνᾶς ποὺ ἐνίοτε
μᾶς ἔρχοντ᾽ ἀπὸ τὴν Συρία σοφισταί,
καὶ στιχοπλὁκοι, κι ἄλλοι ματαιόσπουδοι.
Ὥστε ἀνελλήνιστοι δὲν εἴμεθα, θαρρῶ.

[p. 172]

Bestemd voor de winkel

Hij wikkelde ze behoedzaam, met zorg
in kostbare groene zijde.

Rozen van robijnen, lelies van parels,
violen van amethisten. Zoals hij ze zich voorstelt,

verlangt, mooi vindt; niet zoals hij ze zag
in de natuur of ze bestudeerde. Hij zal ze laten

in de kluis als proeve van zijn gedurfde, knappe werk.
Wanneer een klant de winkel binnenkomt neemt hij

wat anders uit de etuis en verkoopt - schitterende sieraden -
armbanden, kettingen, halssnoeren en ringen.

Του μαγαζιου

Τὰ ντύλιξε προσεκτικά, μὲ τάξι
σὲ πράσινο πολύτιμο μετάξι.

Ἀπὸ ρουμπίνια ρόδα, ἀπὸ μαργαριτάρια κρίνοι,
ἀπὸ ἀμεθύστους μενεξέδες. Ὡς αὐτὀς τἀ κρίνει,

τὰ θἑλησε, τἀ βλἑπει ὡραῖα· ὄχι ὄπως στὴν φύσι
τὰ εἴδεν ἢ τὰ σπούδασε. Μὲς στὸ ταμεῖον θἀ τ᾽ ἀφίσει,

δεῖγμα τῆς τολμηρῆς δουλειᾶς του καἰ ἱκανῆς.
Στὸ μαγαζὶ σἀν μπεῖ ἀγοραστὴς κανεὶς

βγάζει ἀπ᾽ τὲς θῆκες ἄλλα καὶ πουλεῖ - περίφημα στολίδια -
βραχιὁλια, ἁλυσίδες, περιδέραια, καἰ δαχτυλίδια.

Voordat de tijd hen verandert

Zij waren zeer bedroefd bij hun uiteengaan.
Zij wilden het niet zelf; het waren de omstandigheden.
De noodzaak om geld te verdienen maakte dat de een
ver weg moest gaan - naar New York of naar Canada.
Hun liefde was beslist niet dezelfde van voorheen:
geleidelijk was de aantrekkingskracht verminderd,
sterk verminderd was de aantrekkingskracht.
Maar uiteengaan, dat wilden ze niet.
Het waren de omstandigheden - Of is mogelijk het Lot
nu een kunstenaar gebleken door hen te scheiden
vóórdat hun gevoelens doven, voordat de Tijd hen verandert;
de een zal voor de ander altijd zijn en blijven
de mooie jongen van vierentwintig jaar.

Πριν τουσ αλλαξει ο χρονοσ

Λυπήθηκαν μεγάλως στὀν ἀποχωρισμό των.
Δὲν τὄθελαν αὐτοί· ἧταν ἡ περιστάσεις.
Βιοτικὲς ἀνάγκες ἐκάμνανε τὸν ἕνα
νὰ φύγει μακρυἀ - Νέα ᾽Υόρκη ἢ Καναδᾶ.
Ἡ ἀγάπη των βεβαίως δὲν ἠταν ἴδια ὡς πρίν·
εἶχεν ἐλαττωθεῖ ἡ ἕλξις βαθμηδόν,
εἶχεν ἐλαττωθεῖ ἡ ἕλξις της πολύ.
Ὄμως να χωρισθοῦν, δἐν τὄθελαν αὐτοι
Ἧταν ἡ περιστάσεις. - Ἢ μήπως καλλιτέχνις
ἐφάνηκεν ἡ Τύχη χωρίζοντάς τους τώρα
πρὶν σβύσει τὸ αἴσθημά των, πρὶν τοὐς ἀλλάξει ὁ Χρόνος·
ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον θἀ εἶναι ὡς νὰ μένει πάντα
τῶν εἴκοσι τεσσάρων ἐτῶν τ᾽ ὡραῖο παιδί.

[p. 173]

Opdat ze komen -

Een kaars is genoeg. Haar zwakke licht
zal beter passen, zal aantrekkelijker zijn
wanneer de Schaduwen komen, de Schaduwen van de Liefde.

Een kaars is genoeg. De kamer moet vanavond
niet te hel verlicht worden. Diep in de dromerij
en de suggestie, met het weinige licht -
zo in de dromerij zal ik mij laten begoochelen
opdat de Schaduwen komen, de Schaduwen van de Liefde.

Για ναρθουν -

ἔνα κερὶ ἀρκεῖ. τὀ φῶς του τὸ ἀμυδρὀ
ἁρμόζει πιὸ καλά, θἀναι πιὀ συμπαθὲς
σὰν ἔρθουν τῆς Ἀγάπης, σὰν ἔρθουν ἡ Σκιές.

Ἔνα κερὶ ἀρκεῖ. Ἡ κάμαρη ἀπόψι
νἀ μἠ ἔχει φῶς πολύ. Μέσα στὴν ρέμβην ὄλως
καὶ τὴν ὑποβολἡ, καὶ μὲ τὀ λἱγο φῶς -
μέσα στὴν ρέμβην ἔτσι θἀ ὁραματισθῶ
γιἀ νἄρθουν τῆς Ἀγάπης, γιἀ νἄρθουν ἡ Σκιές.

Geschilderd

Ik besteed zorg aan mijn werk en houd ervan.
Maar vandaag ben ik ontmoedigd omdat het dichten zo traag gaat.
De dag heeft mij beïnvloed. Het wordt
aldoor donkerder. Aldoor wind en regen.
Ik wil liever kijken dan schrijven.
Op dit schilderij zie ik nu een mooie jongen
die nabij de bron is gaan liggen,
vermoedelijk moe geworden van het rennen.
Wat een mooie knaap; wat een goddelijke middag
heeft hem overvallen om hem in te doen slapen. -
Zo zit ik lange tijd te kijken. En terug in de kunst,
kom ik tot rust na mijn werken aan de kunst.

Ζωγραφισμενα

Τὴν ἐργασία μου τὴν προσέχω καἰ τὴν ἀγαπῶ.
Μἀ τῆς συνθἑσεως μ᾽ ἀποθαρρύνει σήμερα ἡ βραδύτης.
Ἡ μἑρα μ᾽ ἐπηρἑασε. Ἡ μορφή της
ὁλο καὶ σκοτεινιἁζει. Ὅλο φυσᾶ καὶ βρέχει.
Πιότερο ἐπιθυμῶ νὰ δῶ παρἀ νὰ πῶ.
Στὴν ζωγραφιἀν αὐτὴ κυττάζω τώρα
ἔνα ὡραῖο ἀγὁρι ποὺ σιμὰ στὴ βρύσι
ἐπλἁγιασεν, ἀφοῦ θ᾽ ἀπέκαμε νὰ τρέχει.
Τί ὡραῖο παιδί· τί θεῖο μεσημέρι τὸ ἔχει
παρμἑνο πιὰ γιὰ νὰ τὸ ἀποκοιμίσει. -
Κάθομαι καὶ κυττάζω ἔτσι πολλὴν ὤρα.
Καὶ μὲς στὴν τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι ἀπ᾽ τὴν δούλεψή της.

[p. 174]

Ionisch

Ofschoon we hun beelden braken
ofschoon we hen verjoegen uit hun heiligdommen
zijn de goden helemaal niet gestorven.
O aarde van Ionië, jou hebben ze nog steeds lief,
hun zielen gedenken jou nog immer.
Als over jou een augustusmorgen daagt
doortrekt de adem van hun leven jouw atmosfeer
en soms - vaag, snel en vluchtig, - gaat
over de toppen van je heuvels
een efebeachtige gestalte voorbij.

Ιωνικον

Γιατἰ τἀ σπάσαμε τ᾽ ἀγἁλματἁ των,
γιατὶ τοὺς διὡξαμεν ἀπ᾽ τοὐς ναούς των,
διὁλου δἐν πἑθαναν γι᾽ αὐτὸ οἰ θεοί
Ὡ γῆ τῆς Ἰωνἱας, σἑνα ἀγαποῦν ἀκόμη,
σένα ἡ ψυχές των ἐνθυμοῦνται ἀκὁμη.
Σὰν ξημερὡνει ἐπἁνω σου πρωῖ αὐγουστιἁτικο
τὴν ἀτμοσφαἱρα σου περνᾶ σφρἱγος ἀπ᾽ τὴν ζωή των·
καἰ κἁποτ᾽ οἰθερἱα ἐφηβικὴ μορφή,
ἀὁριστη, μἐ διἁβα γρήγορο,
ἐπάνω ἀπὀ τοὺς λόφους σου περνᾶ.

Van oudsher Grieks

Antiochië is trots op de prachtige gebouwen,
de mooie straten, de fraaie omstreken
en op het grote aantal inwoners.
Trots de residentie van beroemde koningen te zijn,
trots op de kunstenaars en de geleerden die er wonen
en op de zeer vermogende
en verstandige handelaren. Maar oneindig veel trotser nog
is Antiochië er op, een stad te zijn
van oudsher Grieks, verwant aan Argos:
gebouwd op Ione, dat gesticht werd door kolonisten
uit Argos ter ere van de dochter van Inachos.

Παλαιοθεν Ελληνισ

Καυχιέται ἡ Ἀντιὁχεια γιὰ τὰ λαμπρά της κτίρια,
καἰ τοὐς ὡραίους της δρὁμους· γιὰ τὴν περἰ αὐτἠν
θαυμάσιαν ἐξοχήν, καὶ γιὰ τὀ μἑγα πλῆθος
τῶν ἐν αὐτῆ κατοίκων. Καυχιέται ποὐ εἰν᾽ ἡ ἔδρα
ἐνδὁξων βασιλἑων· καὶ γιὰ τοὺς καλλιτέχνας
καὶ τοὐς σοφοὐς ποὐ ἔχει, καἰ γιὰ τοὺς βαθυπλούτους
καὶ γνωστικοὺς ἐμπόρους. Μἀ πιὸ πολὺ ἀσυγκρίτως
ἀπ᾽ ὅλα, ἡ Ἀντιὁχεια καυχιέται ποὺ εἴναι πόλις
παλαιόθεν ἑλληνἱς· τοῦ Ἅργους συγγενής:
ἀπ᾽ τἠν Ἰώνη ποὺ ίδρύθη ὑπὸ Ἀργείων
ἀποἱκων πρὀς τιμὴν τῆς κόρης τοῦ Ἰνάχου.

[p. 175]

Sinds negen uur -

Half een. Snel is de tijd voorbij gegaan
sinds negen uur toen ik de lamp aanstak
en hier ging zitten. Ik zat zonder te lezen
en zonder te praten. Met wie zou ik ook praten
helemaal alleen in dit huis.

Sinds negen uur toen ik de lamp aanstak,
is de schim van mijn jonge lichaam gekomen,
heeft mij gevonden, mij herinnerd aan
zeer welriekende gesloten kamers,
aan voorbijgegaan genot - wat een stoutmoedig genot!
En heeft mij ook straten voor ogen gebracht
die nu onherkenbaar zijn geworden,
gelegenheden vol drukte die niet meer bestaan
en theaters en cafés die er eens waren.

De schim van mijn jonge lichaam is gekomen
en heeft me ook trieste overwegingen gebracht:
rouw in mijn familie, uiteengaan,
gevoelens van mijn verwanten, gevoelens
van de gestorvenen waarop zo weinig is gelet.

Half een. Hoe is de tijd voorbij gegaan.
Half een. Hoe zijn de jaren voorbij gegaan.

Απ᾽ τεσ εννια -

Δώδεκα καἰ μισή. Γρήγορα πέρασεν ἡ ῶρα
ἀπ᾽ τὲς ἐννιἀ ποὐ ἄναψα τὴν λάμπα,
καἰ κἁθισα ἐδῶ. Κάθουμουν χωρἰς νἀ διαβἁζω,
καἰ χωρἰς νὰ μιλῶ. Μὲ ποιόνα νὰ μιλήσω
κατάμονος μέσα στὸ σπἱτι αὐτὁ.

Τὸ εἴδωλον τοῦ νέου σώματός μου,
ἀπ᾽ τἐς ἐννιἀ ποὺ ἄναψα τὴν λάμπα,
ἦλθε καἰ μἐ ηὖρε καἰ μὲ θύμισε
κλειστὲς καμαρες ἀρωματισμένες,
καἰ περασμένην ἡδονὴ - τί τολμηρὴ ἡδονή¹
Κ᾽ ἐπἱσης μ᾽ ἔφερε στὰ μάτια ἐμπρὁς.
δρόμους ποὺ τώρα ἔγιναν ἀγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι ποὺ τἑλεψαν,
καἰ θἑατρα καἰ καφενεῖα ποὐ ἤσαν μιὰ φορά.

Τὸ εἵδωλον τοῦ νέου σώματὁς μου
ἧλθε καἰ μ᾽ ἔφερε καἰ τἀ λυπητερά·
πένθη τῆς οἰκογἑνειας, χωρισμοί,
αἰσθήματα δικῶν μου, αἰσθήματα
τῶν πεθαμένων τόσο λίγο ἐκτιμηθέντα.

Δώδεκα καὶ μισἡ. Πῶς πέρασεν ἡ ῶρα.
Δώδεκα καὶ μισἡ. Πῶς πέρασαν τἀ χρὁνια.

[p. 176]

Aristoboulos

In tranen is het paleis, in tranen is de koning,
ontroostbaar jammert koning Herodes,
het hele land is in tranen om Aristoboulos
die zo onrechtvaardig, bij toeval verdronk
terwijl hij met zijn vrienden in het water speelde.

Wanneer men het ook in andere landen verneemt,
wanneer het ginds in Syrië bekend wordt,
zullen onder de Grieken er velen treuren;
veel dichters en beeldhouwers zullen rouwen,
want Aristoboulos was bekend geworden onder hen,
nooit werd een ephebe uit hun verbeelding
zo mooi als deze jongen was;
welk beeld van een god is Antiochië rijk
vergelijkbaar met dit kind van Israël.

De Eerste Prinses weeklaagt en is in tranen:
zijn moeder, de hoogste Hebreeuwse.
Alexandra weeklaagt en is in tranen over het ongeluk. -
Maar wanneer ze alléén is verandert haar klagen.
Ze tiert, ze raast, ze schimpt, ze vervloekt.
Wat hebben ze haar bedrogen! Wat hebben ze haar misleid!
Hoe hebben ze tenslotte hun doel verwezenlijkt!
Ze hebben het huis van de Asamonaeën te gronde gericht.
Hoe heeft de misdadige koning het bereikt,

Αριστοβουλοσ

Κλαίει τὸ παλάτι, κλαίει ό βασιλεύς,
ἀπαρηγόρητος θρηνεἶ ὁ βασιλεὺς Ἡρώδης,
ἡ πολιτεἱα ὁλόκληρη κλαίει γιὰ τὸν ᾽Αριστὁβουλο
ποὺ ἔτσι ἄδικα, τυχαίως πνίχθηκε
παίζοντας μὲ τοὺς φίλους του μἐς στὸ νερό.

Κι ὅταν τὸ μάθουνε καὶ στ᾽ ἄλλα μέρη,
ὅταν ἐπάνω στὴν Συρία διαδοθεῖ,
κι ἀπὀ τοὺς Ἕλληνας παλλοὶ θἀ λυπηθοῦν·
ὅσοι ποιηταὶ καὶ γλύπται θἀ πενθἡσουν,
γιατ᾽ εἰχεν ἀκουσθεῖ σ’ αὐτοὺς ό Ἀριστὁβουλος,
καἰ ποιά τους φαντασία γιἀ ἔφηβο ποτὲ
ἔφθασε τέτοιαν ἐμορφιὰ σὰν τοῦ παιδιοῦ αὐτοῦ·
ποιὸ ἄγαλμα θεοῦ ἀξιώθηκεν ἡ Ἀντιὁχεια
σἀν τὀ παιδἰ αὐτὸ τοῦ Ἰσραήλ.

[p. 177]

 

de sluwerd, de ellendeling, de schurk.

 

Hoe heeft hij het bereikt. Wat een duivels plan

 

dat zelfs Mariamme niets gemerkt heeft.

 

Wanneer Mariamme het gemerkt had, argwaan gekregen had

 

zou ze een middel hebben kunnen vinden om haar broer te redden:

 

ze is tenslotte koningin, ze zou iets hebben kunnen doen.

 

Wat zullen die boosaardige schepsels Kypris en Salome

 

nu triomferen en zich heimelijk verheugen,

 

die minderwaardige vrouwen Kypris en Salome. -

 

En dat zíj́ machteloos is, en gedwongen

 

te doen of zij hun leugens gelooft,

 

dat zij zich niet wenden kan tot het volk,

 

naar buiten gaan om de Hebreeërs toe te schreeuwen,

 

te zeggen, te zeggen hoe de moord werd verwezenlijkt.

ὁ δόλιος, ὁ φαῦλος, ὁ ἀλιτήριος.
Πῶς τὀ κατὁρθωσε. Τἱ καταχθόνιο σχἑδιο
ποὺ νὰ μὴ νοιώσει κ᾽ ἡ Μαριάμμη τίποτε.
Ἄν ἔνοιωθε ἡ Μαριάμμη, ἂν ὑποπτεύονταν,
θἄβρισκε τρὁπο τὸ ἀδέρφι της νἀ σώσει·
βασίλισσα ενἶαι ττἑλος, θὰ μποροῦσε κάτι.
Πῶς θὰ θριαμβεύουν τώρα καὶ θὰ χαίρονται κρυφἀ
ἡ μοχθηρὲς ἐκεῖνες, Κὑπρος καἰ Σαλώμη·
ἡ πρόστυχες γυναἵκες Κύπρος καἰ Σαλώμη. -
Καἰ νἆναι ἀνίσχυρη, κι ἀναγκασμένη
νὰ κάνει ποὺ πιστεύει τὲς ψευτιές των·
νὰ μὴ μπορεἴ πρὸς τὸν λαὀ νἀ πἁγει,
νὰ βγεἴ καὶ νὰ φωνάξει στοὺς Ἑβραίους,
νὰ πεῖ, να πεῖ πῶς ἔγινε τὸ φονικό.

Voor het beeld van Endymion

Op een wit wagentje, door vier volkomen
witte met zilver opgetuigde muilezels getrokken,
kom ik uit Milete op de Latmos aan.
Om door offeren en plengen eer te brengen aan Endymion
ben ik op een purperen trireem van Alexandrië komen varen. -
Daar is het beeld. In vervoering kijk ik nu
naar de vermaarde schoonheid van Endymion.
Mijn slaven ledigen korven met jasmijnen; de heilwensen
wekken de wellust van antieke tijden.

Ενωπιον του αγαλματοσ του ενδυμιωνοσ

Ἐπὶ ἅρματος λευκοῦ ποὺ τέσσαρες ἡμἱονοι
πάλλευκοι σύρουν, μἐ κοσμήματ᾽ ἀργυρἄ,
φθἁνω ἐκ Μιλἡτου εἰς τὀν Λἀτμον. ῾Ιερὰ
τελῶν - θυσἱας καἰ σπονδἀς - τῷ Ἐνδυμίωνι,
ἀπὀ τἠν Ἀλεξάνδρειαν ἔπλευσα ἐν τριἡρει πορφυρᾷ. -
Ἰδοὺ τὸ ἄγαλμα. Ἐν ἐκστάσει βλέπω νῦν
τοῦ Ἐνδυμίωνος τὴν φημισμένην καλλονἡν.
Ἰάσμων κάνιστρα κενοῦν οἱ δοῦλοι μου· κ᾽ εὐοιωνοι
ἐπευφημἱαι ἐξὑπνησαν ἀρχαἱων χρὁνων ἡδονἡν.

[p. 178]

Een van de goden

Wanneer een van hen, omstreeks het uur dat het avond wordt,
over de agora van Seleukia ging,
als een lange en volmaakt mooie jongeman,
met de vreugde om onsterfelijkheid in de ogen,
met zijn geparfumeerde zwarte haren,
keken de voorbijgangers naar hem
en men vroeg elkaar of men hem kende
en of hij een Griek uit Syrië, dan wel een vreemde was. Maar sommigen
die met meer aandacht naar hem keken
begrepen, en maakten baan,
en terwijl hij verdween onder de zuilengangen,
in de schaduwen en in de lichten van de avond,
op weg naar de buurt die alleen 's nachts
tot leven komt met orgieën en drinkgelagen
en elke soort van roes en wellust,
vroegen zij zich af wie van Hen dit misschien was
en voor welk verdacht genot
Hij afgedaald zou zijn naar de straten van Seleukia
uit de Vereerde, Heilige Verblijven.

Ενασ θεοσ των

Ὁταν κανένας των περνοῦσεν ἀπ᾽ τῆς Σελευκείας
τὴν ἀγορά, περὶ τὴν ῶρα ποὺ βραδυάζει,
σἀν ὑψηλὀς κσὶ τέλεια ὠραῖος ἔφηβος,
μἐ τἠν χαρἀ τῆς ἀφθαρσίας μἐς στὰ μάτια,
μἐ τ᾽ ἀρωματισμένα μαῦρα του μαλλιά,
οἱ διαβάται τὸν ἐκύτταζαν
κι ὁ ἕνας τὀν ἄλλονα ρωτοῦσεν ἂν τὀν γνώριζε,
κι ἂν ἦταν Ἕλλην τῆς Συρίας, ἣ ξένος. Ἀλλἀ μερικοἱ,
ποὺ μὲ περισσοτἑρα προσοχὴ παρατηροῦσαν,
ἐκαταλάμβαναν καὶ παραμέριζαν·
κ᾽ ἐνῶ ἐχἁνετο κάτω ἀπ᾽ τὲς στοές,
μἐς στὲς σκιὲς καἰ μὲς στἀ φῶτα τῆς βραδυᾶς,
πιαίνοντας πρὀς τὴν συνοικία ποὐ τἠν νύχτα
μονάχα ζεῖ, μὲ ὄργια καἰ κραιπάλη,
καὶ κάθε εἴδους μἑθη καἰ λαγνεία,
ἐρέμβαζαν πσιὀς τἁχα ἧταν ἐζ Αὐτῶν,
καἰ γιἀ ποιἀν ῦποπτην ἀπόλαυσί του
στῆς Σελευκείας τοὺς δρόμους ἐκατέβηκεν
ἀπ᾽ τἀ Προσκυνητά, Πάνσεπτα Δώματα.

[p. 179]

Bij avond

In geen geval zou het lang geduurd hebben. De ervaring
van jaren maakt het mij duidelijk. Maar toch is het Lot
hier overhaast een eind aan komen maken.
Het mooie leven was kort.
Maar hoe sterk waren de parfums,
op welk een heerlijk bed gingen wij liggen,
aan welk een genot wijdden wij onze lichamen.

Een weerklank van de dagen van genot,
een weerklank van die dagen bereikte mij,
iets van de gloed uit ons beider jeugd:
in mijn handen nam ik weer een brief,
en las en herlas tot er geen licht meer was.

En ik ging naar buiten op het balkon, melancholiek -
naar buiten om mijn gedachten te verzetten door althans
wat van mijn geliefde stad te zien,
wat bedrijvigheid op straat en bij de winkels.

Εν εσπερα

Πάντως δὲν θὰ διαρκούσανε πολύ. Ἡ πεῖρα
τῶν χρόνων μὲ τὸ δείχνει. Ἀλλ᾽ ὄμως κάπως βιαστικὰ
ἦλθε καὶ τὰ σταμάτησεν ἡ Μοῖρα.
Ἠτανε σὐντομος ὁ ὡραῖος βίος.
Ἀλλὰ τί δυνατὰ ποὺ ἧααν τὰ μύρα,
σὲ τι ἐξαίσια κλίνην ἐπλαγιάσαμε,
σὲ τί ἡδονὴ τὰ σώματά μας δώσαμε.

Μιἀ ἀπηχησις τῶν ἡμερῶν τῆς ἡδονῆς,
μιὰ ὰπήχησις τῶν ἡμερῶν κοντά μου ἧλθε,
κάτι ἀπ᾽ τῆς νεότητός μας τῶν δυονῶ τὴν πύρα·
στὰ χἑρια μου ἕνα γράμμα ξαναπῆρα,
καὶ διάβαζα πάλι καὶ πάλι ῶς ποὺ ἔλειψε τὸ φῶς.

Καὶ βγῆκα στὸ μπαλκόνι μελαγχολικὰ -
βγῆκα ν’ ἀλλάξω σκέψεις βλέποντας τουλάχιστον
ὀλίγη ἀγαπημένη πολιτεία,
ὀλίγη κίνησι τοῦ δρόμου καὶ τῶν μαγαζιῶν.

[p. 180]

Anna Komnena

In de proloog van haar Alexias klaagt
Anna Komnena over haar weduwschap.

In duizeling is haar ziel. ‘En rivieren
van tranen’ zegt ze ons ‘overstromen mijn ogen...
Wee de golven’ van haar leven,
‘Wee de oproeren’. Het leed brandt haar
‘tot in de botten en het merg en het diepste van de ziel’.

De waarheid schijnt echter dat deze op macht beluste vrouw
slechts één smart van belang heeft gekend,
één diep verdriet slechts had deze hoogmoedige Griekse
(al geeft ze het niet toe): dat zij
ondanks al haar handigheid er niet in slaagde
de Kroon te verwerven; die rukte haar
de onbeschaamde Johannes ongeveer uit handen.

Αννα κομνηνη

Στὀν πρὁλογο τῆς Ἀλεξιάδος της θρηνεῑ,
γιἀ τὴν χηρεία της ἡ Ἀννα Κομνηνή.

Εἰς ῖλιγγον εῑν᾽ ἡ ψυχή της, ‘Καὶ
ρεἱθροις δακρύων’ μᾶς λέγει ‘περιτέγγω
τοὺς ὀφθαλμούς.... Φεῡ τῶν κυμάτων’ τῆς ζωῆς της,
‘φεῡ τῶν ἐπαναστάσεων’. Τἡν καίει ἡ ὀδύνη
‘μέχρις ὀστέων καἰ μυελῶν καὶ μερισμοῦ ψυχῆς’.

Ὀμως ἡ ἀλἡθεια μοιάζει ποὺ μιἀ λύπη μὁνην
καιρίαν ἐγνὡρισεν ἡ φίλαρχη γυναῖκα·
ἕναν καῡμὀ βαθὐ μονάχα εἶχε
(κι ἂς μἠν τ’ ὁμολογεῖ) ἡ ἀγέρωχη αὐτὴ Γραικιά,
ποὺ δὲν κατάφερε, μ’ δλην τὴν δεξιότητά της,
τὴν Βασιλείαν ν’ ἀποκτήσει᾽ μἀ τὴν πῆρε
σχεδὸν μέσ᾿ ἀπ᾿ τἀ χέρια της ὁ προπετὴς Ἰωάννης.

[p. 181]

31 v. Chr. in Alexandrië

Uit zijn gehucht nabij de buitenwijken
en nog onder het stof van de tocht

kwam de venter aan. En ‘Wierook!’, ‘Gom!’,
‘Prima olijfolie!’, ‘Pommades voor het haar!’

schreeuwt hij wervend door de straten. Maar de grote herrie,
de muziek, de parades, verhinderen dat hij wordt gehoord.

De menigte botst tegen hem op, sleurt hem mee, overdondert hem,
en als hij helemaal onthutst ‘Wat is dit voor waanzin?’ vraagt

slingert iemand ook hem de uit het paleis afkomstige
enorme leugen toe - dat in Griekenland Antonius wint.

Το 31 π.χ. στην Αλεξανδρεια

Ἀπ’ τὴν μικρή του, στὰ περίχωρα πλησίον, κώμη,
καὶ σκονισμένος ἀπὸ τὀ ταξεῖδι ἀκόμη

ἔφθασεν ὁ πραγματευτής. Καὶ ‘Λίβανον!’ καὶ ‘Κόμμι!’
‘Ἀριστσν Ἔλαιον!’ ‘Ἀρωμα γιἀ τὴν κὁμη!’

στοὺς δρόμους διαλαλεῖ. Ἀλλ᾽ ἡ μεγάλη ὀχλοβοἡ,
κ᾽ ἡ μουσικές, κ’ ἡ παρελάσεις ποῦ ἀφίνουν ν᾽ ἀκουσθεῖ.

Τὸ πλῆθος τὸν σκουντᾱ, τὸν σἐρνει, τὸν βροντᾶ.
Κι όταν πιἀ τέλεια σαστισμένος, Τί εἶναι ἡ τρέλλα αὐτή; ρωτᾶ,

ἑνας τοῦ ρίχνει κι αὐτουνοῦ τὴν γιγαντιαία ψευτιἀ
τοῦ παλατιοῦ - ποὺ στὴν Ἐλλάδα ὀ Ἀντὡνιος νικᾶ.

De etalage van de tabakswinkel

Bij een verlichte etalage
van een tabakswinkel stonden ze, tussen vele anderen.
Toevallig troffen hun blikken elkaar,
en beschroomd, aarzelend drukten die
het verboden verlangen van hun lichaam uit.
Daarna enkele onrustige stappen op het trottoir -
totdat ze glimlachten en vluchtig knikten.

Pas in het gesloten rijtuig...
het zinnelijke naderen van de lichamen;
de handen in elkaar, de lippen op elkaar.

Η προθηκη του καπνοπωλειου

Κοντὰ σὲ μιὰ κατάφωτη προθήκη
καπνοπωλείου ἐστἑκονταν, ἀνάμεσα σ᾽ ᾶλλους πολλούς.
Τυχαίως τὰ βλἑμματά των συναντήθηκαν,
καὶ τὴν ποράνομην ἐπιθυμία τῆς σαρκός των
ἐξέφρασαν δειλά, διστακτικά.
Ἐπειτα, ὀλίγα βήματα στὸ πεζοδρόμιο ἀνἡσυχα -
ῶς ποῦ ἐμειδίασαν, κ᾽ ἔνευσαν ἐλαφρῶς.

Καὶ τὁτε πιὰ τὸ ἁμάξι τὀ κλεισμένο....
τὀ αἰσθητικὸ πλησίασμα τῶν σωμάτων·
τὰ ἑνωμένα χἑρια, τἀ ἑνωμένα χείλη.

[p. 182]

In Sparta

Koning Kleomenes wist het niet, hij durfde niet -
hij wist niet hoe hij zo iets moest zeggen
tegen zijn moeder: dat Ptolemaios eiste
dat ook zij wegens hun verdrag
in gijzeling naar Egypte gestuurd moest worden:
een heel vernederende, onbehoorlijke zaak.
En telkens ging hij om het te zeggen, telkens aarzelde hij.
En telkens begon hij te spreken, telkens hield hij op.

Maar de hoogstaande vrouw begreep hem
(ze had de geruchten erover al gehoord)
en zij moedigde hem aan het uiteen te zetten.
En zij lachte; ze zei dat ze stellig zou gaan.
En zelfs was ze blij dat zij
in haar ouderdom nog nuttig voor Sparta zou kunnen zijn.

Wat de vernedering betreft - die raakte haar niet.
Vanzelfsprekend was een nieuweling als deze Lagide
niet in staat het Spartaanse eergevoel te begrijpen;
daarom ook kon zijn eis
een Aanzienlijk Heerseres als zij niet werkelijk vernederen:
de moeder van een Spartaanse koning.

Εν σπαρτηι

δὲν ἤξερεν ὁ βασιλεὐς κλεομένης, δὲν τολμοῦσε -
δὲν ἤξερε ἕναν τέτοιον λόγο πῶς νἀ πεῖ
πρὸς τὴν μητἑρα του: ὅτι ἀπαιτοῦσε ὁ Πτολεμαῖος
γιἀ ἐγγὑησιν τῆς συμφωνίας των ν᾽ ἀποσταλεῖ κι αὐτὴ
εἰς Αἴγυπτον καὶ νὰ φυλάττεται·
λίαν ταπεινωτικόν, ἀνοίκειον πρᾶγμα.
Κι ὅλο ἤρχονταν γιὰ νὰ μιλήσει· κι ὅλο δίσταζε.
Κι ὅλο ἄρχιζε νὰ λέγει· κι ὅλο σταματοῦσε.

Μὰ ἡ ὑπέροχη γυναῖκα τὸν κατάλαβε
(εἶχεν ὰκούσει κιόλα κάτι διαδὁσεις σχετικές),
καὶ τὸν ἐνθάρρυνε νὰ ἐξηγηθεῖ.
Καὶ γέλασε· κ᾽ εἶπε βεβαίως πιαίνει.
Καὶ μάλιστα χαίρονταν ποὺ μποροῦσε νἆναι
στὸ γῆρας της ὀφέλιμη στὴν Σπάρτη ἀκόμη.

Ὁσο γιὰ τὴν ταπείνωσι - μὰ ἀδιαφοροῦσε.
Τὀ φρόνημα τῆς Σπἁρτης ἀσφαλῶς δὲν ἦταν ἱκανὸς
νὰ νοιώσει ἕνας Λαγίδης χθεσινός·
δθεν κ᾽ ἡ ἀπαίτησίς του δὲν μποροῦσε
πραγματικῶς νἀ ταπεινώσει Δέσποιναν
Ἐπιφανῆ ὡς αὐτήν· Σπαρτιάτου βασιλέως μητέρα.

[p. 183]

Dagen van 1909, '10 en '11

Hij was zoon van een veelbeproefd, arm zeeman
(afkomstig van een eiland in de Aegeïsche Zee.)
Hij werkte bij een smid. Hij droeg haveloze kleren.
Zijn werkschoenen waren in erbarmelijke staat.
Zijn handen waren vuil van olie en roest.

's Avonds, wanneer de zaak sloot,
als er iets was waarnaar hij sterk verlangde,
een nogal kostbare stropdas bijvoorbeeld,
een das om op zondag te dragen,
of als hij in een etalage een mooi hemelsblauw overhemd
waar hij naar hunkerde had gezien, placht hij
zijn lichaam voor een of twee thaler te verkopen.

Ik vraag me af of in de antieke tijden
het roemrucht Alexandrië bogen kon op mooier jongen,
een volmaakter jongeling dan hij - gedoemd tot ondergang:
natuurlijk werd van hem geen beeld of schilderij gemaakt.
Beland in de oudroestzaak van de smid
werd hij spoedig te gronde gericht
door het zware werk en ellendige, liederlijke losbandigheid.

Μερεσ του 1909, '10, και '11

Ἐνὸς τυραννισμένου, πτωχοτάτου ναυτικοῦ
(ἀπὸ νησὶ τοῦ Αἰγαίου Πελάγους) ἡταν υἱός.
Ἐργάζονταν σἐ σιδερᾶ. Παληόρουχα φοροῦσε.
Σχισμἑνα τἀ ποδήματά του τῆς δουλειᾶς κ᾽ ἐλεεινά.
Τὰ χέρια του ἦσαν λερωμένα ἀπὀ σκουριὲς καὶ λάδια.

Τὸ βραδυνό, σἀν ἔκλειε τὸ μαγαζί,
ἂν ἦταν τίποτε νὰ ἐπιθυμεῖ πολύ,
καμιὰ κραβάτα κάπως ἀκριβή,
καμιὰ κραβάτα γιὰ τὴν Κυριακή,
ἢ σὲ βιτρίνα ἂν εἶχε δεῖ καὶ λαχταροῦσε
κανένα ὡραῖο πουκάμισο μαβί,
τὸ σῶμα του γιἀ ἔνα τάλληρο ῆ δυὸ πουλοῦσε.

Διερωτῶμαι ἂν στοὺς ἀρχαίους καιροὺς
εἶχεν ἡ ἔνδοξη Ἀλεξάνδρεια νέον πιὸ περικαλλῆ,
πιὸ τέλειο ἀγόρι ἀπὸ αὐτὀν - ποὺ πῆε χαμένος:
δὲν ἔγινε, ἐννοεῖται, ἄγαλμά του ἢ ζωγραφιά·
στὸ παληομάγαζο ἑνὀς σιδερᾶ ριχμένος,
γρήγορ᾽ ἀπ᾽ τὴν ἐπίπονη δουλειά,
κι ἀπὀ λαῖκὴ κραιπάλη, ταλαιπωρημένη, εἶχε φθαρεῖ.

[p. 184]

Welaan, koning van de Lakedaimoniërs

Kratesikleia achtte het beneden haar waardigheid
dat de mensen zouden zien dat zij weende en jammerde;
zij schreed voort, koninklijk en zwijgend.
Haar onbewogen gelaat verried niets
van haar verdriet en haar kwellingen.
Toch kwam er één ogenblik dat zij zich niet kon beheersen:
alvorens aan boord te gaan van het noodlottige schip naar Alexandrië
nam zij haar zoon mee naar de tempel van Poseidon
en toen zij daar alleen waren heeft zij hem omarmd
en hem gekust, ‘terwijl hij’, zegt
Ploutarchos, ‘bitter leed en diep ontroerd was’.
Maar haar sterke karakter won het weer
en tot zichzelf komend zei de bewonderenswaardige vrouw
tot Kleomenes: ‘welaan, koning
van de Lakedaimoniërs, laat, wanneer wij
buiten zijn, niemand zien dat wij tranen storten
en laten wij niets doen wat Sparta onwaardig is.
Want dit is het enige wat aan onszelf is,
maar het lot komt tot ons, zoals de demon het beschikt.’

En zij is aan boord van het schip gegaan, op weg naar dat ‘beschikte’.

Αγε ω βασιλευ Λακεδαιμονιων

Δὲν καταδέχονταν ἡ Κρατησίκλεια
ὁ κὁσμος νἀ τὴν δεῖ νὰ κλαίει καὶ νἀ θρηνεῖ·
καὶ μεγαλοπρεπὴς ἐβάδιζε καὶ σιωπηλή.
Τίποτε δὲν ἀπόδειχνε ἡ ἀτάραχη μορφή της
ἀπ᾽ τὀν καῦμὸ καὶ τὰ τυράννια της.
Μὰ ὅσο καὶ νἆναι μιὰ στιγμὴ δὲν βάσταξε·
καὶ πρὶν στὸ ἄθλιο πλοἴο μπεἴ νὰ πάει στὴν Ἀλεξάνδρεια,
πῆρε τὸν νἰὁ της στὸν ναὀ τοῦ Ποσειδῶνος,
καὶ μόνοι σὰν βρεθῆκαν τὸν ἀγκάλιασε
καὶ τὸν ἀσπἁζονταν, ‘διαλγοῦντα’, λέγει
ὁ Πλούταρχος, ‘καὶ συντεταραγμένον’.
Ὅμως ὁ δυνατός της χαρακτὴρ ἐπάσχισε·
καὶ συνελθοῦσα ἡ θαυμασία γυναῖκα
εἶπε στὸν Κλεομἑνη ‘Ἄγε ὦ βασιλεῦ
Λακεδαιμονίων, ὅπως, ἐπἀν ἔξω
γενώμεθα, μηδεὶς ῖδη δακρύοντας
ἡμᾶς μηδὲ ἀνάξιόν τι τῆς Σπάρτης
ποιοῦντας. Τοῦτο γἀρ ἐφ᾽ ἡμῖν μόνον·
αὶ τὑχαι δἑ, ὅπως ἂν ὁ δαίμων διδφ, πἁρεισι’.

Καὶ μὲς στὸ πλοἵο μπῆκε, πιαίνοντας πρὀς τὀ ‘διδῷ’.

[p. 185]

De spiegel in het portaal

In het voorname huis hing in het portaal
een zeer grote, erg oude spiegel:
minstens tachtig jaar geleden gekocht.

Een heel mooie jongen, bediende bij een kleermaker
(Op zondagen amateur-atleet),
stond er met een pakket. Hij overhandigde het
aan iemand uit het huis, die naar binnen ging
voor het ontvangstbewijs. De kleermakersbediende
bleef alleen, en wachtte.
Hij trad op de spiegel toe, keek naar zichzelf
en trok zijn das recht. Na vijf minuten
bracht men hem het bewijs. Hij nam het aan en vertrok.

De oude spiegel echter, die zoveel gezien had
in zijn jarenlange bestaan,
duizenden dingen en gezichten,
de oude spiegel echter was nu verheugd
en trots omdat hij enkele minuten
de ongerepte schoonheid in zich had opgenomen.

Ο καθρεπτησ στην εισοδο

Τὸ πλούσιο σπίτι εἶχε στὴν εἶσοδο
ἕναν καθρἑπτη μέγιστο, πολὑ παλαιό·
τουλάχιστον πρὸ ὀγδὁντα ἐτῶν ἀγορασμένο.

Ἑνα ἐμορφὁτατο παιδί, ὑπάλληλος σὲ ράπτη
(τὲς Κυριακές, ἐρασιτἑχνης ἀθλητής),
στέκονταν μ᾽ ἔνα δέμα. Τὸ παρέδοσε
σὲ κάποιον τοῦ σπιτιοῦ, κι αὐτὀς τὀ πῆγε μέσα
νὰ φέρει τὴν ἀπόδειξι. Ὁ ὑπάλληλος τοῦ ράπτη
ἔμεινε μόνος, καὶ περίμενε.
Πλησίασε στὸν καθρέπτη καὶ κυττάζονταν
κ᾽ ἔσιαζε τὴν κραβάτα του. Μετὰ πέντε λεπτὰ
τοῦ φέραν τὴν ἀπόδειξι. Τὴν πῆρε κ᾽ ἔφυγε.

Μὰ ὁ παλαιὸς καθρέπτης ποὺ εἶχε δεῖ καὶ δεῖ,
κατὰ τὴν ῦπαρξίν του τὴν πολυετῆ,
χιλιάδες πράγματα καὶ πρόσωπα·
μἀ ὁ παλαιὸς καθρέπτης τώρα χαίρονταν,
κ᾽ ἐπαίρονταν ποὺ εἶχε δεχθεῖ ἐπάνω του
τὴν ἄρτιαν ἐμορφιὰ γιὰ μερικὰ λεπτά.

[p. 186]

Symeon

Ik weet ervan, ja, van zijn nieuwe gedichten:
Berytos is er enthousiast over.
Ik bestudeer ze wel eens op een andere dag.
Vandaag kan ik dat niet, ik ben nogal in verwarring.

Hij is stellig in Grieks beter dan Libanios.
Maar ook beter dan Meleagros? Dat geloof ik niet.

O Mebis, wat doen Libanios, de boeken
en andere kleinigheden ertoe!... Mebis, gister stond ik -
door toeval gedreven - onder aan de zuil van Symeon.

Ik had mij gemengd onder de Christenen
die zwijgend baden, vereerden
en knielden; maar omdat ik geen Christen ben
had ik niet hun vrede in mijn hart -
en ik trilde helemaal en ik leed:
ik huiverde, raakte verward, in extase.

Συμεων

Τὰ ξέρω, ναί, τὰ νέα ποιήματά του·
ἐνθουσιάσθηϰεν ἡ Βηρυτὸς μ’ αὐτά.
Μίὰν ἄλλη μέρα θὰ τὰ μελετήσω.
Σήμερα δὲν μπορῶ γιατ’ εἶμαι ϰάπως ταραγμένος.

Ἀπ᾽ τὸν Λιбάνιο πιὸ ἑλληνομαθὴς εἶναι βεбαίως.
Ὅμως ϰαλλίτερος ϰι᾽ ἀπ᾽ τὸν Μελέαγρο; Δὲν πιστεύω.

Ἆ, Μέбη, τί Λιбάνιος! ϰαὶ τί βιбλία!
ϰαὶ τί μιϰρότητες!..... Μέбη ἤμουν χθὲς -
ἡ τύχη τὤφερε - ϰάτω ἀπ᾽ τοῦ Συμεὼν τὸν στύλο.

Χώθηϰα ἀνάμεσα στοὺς Χριστιανοὺς
ποὺ σιωπηλοὶ προσεύχονταν ϰ᾽ ἐλάτρευαν,
ϰαὶ προσϰυνοῦσαν· πλὴν μὴ ὄντας Χριστιανὸς
τὴν ψυχιϰὴ γαλήνη των δὲν εἶχα -
ϰ’ ἔτρεμα ὁλόϰληρος ϰαὶ ὑπόφερνα·
ϰ’ ἔφριττα, ϰαὶ ταράττομουν, ϰαὶ παθαινόμουν.

[p. 187]

 

O, glimlach niet: vijfendertig jaar, denk je toch eens in -

 

's winters, 's zomers, bij nacht, bij dag, vijfendertig

 

jaar leeft hij boven op een zuil en getuigt hij.

 

Vóór wij geboren werden - ik ben negenentwintig jaar,

 

jij zult, denk ik jonger zijn dan ik -

 

voor wij geboren werden, stel je toch eens voor

 

klom Symeon op de zuil

 

en is daar gebleven tegenover God.

 

 

 

Mijn hoofd staat vandaag niet naar werk. -

 

Maar, Mebis, het is beter dat je zegt

 

dat wát de andere sofisten ook beweren,

 

ik Lamon houd voor

 

de grootste dichter van Syrië.

Ἆ μὴ χαμογελᾶς‧ τριάντα πέντε χρόνια, σϰέψου -
χειμῶνα, ϰαλοϰαῖρι, νύχτα, μέρα, τριάντα πέντε
χρόνια ἐπάνω σ᾽ ἕναν στύλο ζεῖ ϰαὶ μαρτυρεῖ.
Πρὶν γεννηθοῦμ᾽ ἐμεῖς - ἐγὼ εἶμαι εἴϰοσι ἐνιὰ ἐτῶν,
ἐσὺ θαρρῶ εἷσαι νεότερός μου -
πρὶν γεννηθοῦμ᾽ ἐμεῖς, φαντάσου το,
ἀνέбηϰεν ὁ Συμεὼν στὸν στύλο
ϰ᾽ ἔϰτοτε μένει αὐτοῦ ἐμπρὸς εἰς τὸν Θεό.

Δὲν ἔχω σήμερα ϰεφάλι γιὰ δουλειά. -
Πλὴν τοῦτο, Μέбη, ϰάλλιο νὰ τὸ πεῖς
ποὺ ὅ, τι ϰι ἂν λὲν οἱ ἄλλοι σοφισταί,
ἐγὼ τὸν παραδέχομαι τὸν Λάμονα
γιὰ πρῶτο τῆς Συρίας ποιητή.

[p. 188]

Julianos bij de mysterieën

Maar toen hij zich in de duisternis bevond,
in de vreselijke diepten van de aarde,
in gezelschap van goddeloze Grieken,
en met glans en grote lichten
onstoffelijke gedaanten voor zich zag opdoemen
werd de jongeman een ogenblik bevreesd,
en een aandrift uit zijn vrome jaren
kwam terug, en hij maakte een kruis.
Onmiddellijk verdwenen de Gedaanten,
verbleekte de glans - de lichten doofden.
De Grieken zagen elkaar heimelijk aan.
En de jongeman zei: ‘Zagen jullie het wonder?
Mijn geliefde gezelschap, ik ben bevreesd.
Ik ben bevreesd mijn vrienden, ik wil weggaan.
Zagen jullie niet hoe onmiddellijk de demonen
verdwenen nadat ik het gewijde teken
van het kruis had gemaakt?’
De Grieken lachten luid:
‘Schaam je, schaam je zoiets te zeggen
tegen ons, sofisten en filosofen.
Als je wilt kun je zoiets zeggen tegen
de bisschop van Nikomedia en zijn priesters.
De machtigste goden van ons roemrijk Griekenland

Ο Ιουλιανοσ εν τοισ μυστηριοισ

Πλὴν σὰν εὑρέθηϰε μέσα στὸ σϰότος,
μέσα στῆς γῆς τὰ φοбερὰ τὰ βάθη,
συντροφευμένος μ᾽ Ἕλληνας ἀθέους,
ϰ᾽ εἷδε μὲ δόξαις ϰαὶ μεγάλα φῶτα
νὰ βγαίνουν ἄῦλαις μορφαὶς ἐμπρός του,
φοбήθηϰε γιὰ μιὰ στιγμὴν ὁ νέος,
ϰ᾽ ἕνα ἔνστιϰτον τῶν εὐσεбῶν του χρόνων
ἐπέστρεψε, ϰ᾽ ἔϰαμε τὸν σταυρό του.
Ἀμέσως ἡ Μορφαὶς ἀφανισθῆϰαν‧
ᾑ δόξαις χάθηϰαν - σбύσαν τὰ φῶτα.
Οἱ Ἕλληνες ἐϰρυφοϰυτταχθῆϰαν.
Κι᾽ ὁ νέος εἶπεν· ‘Εἴδατε τὸ θαῦμα;
Ἀγαπητοί μου σύντροφοι, φοбοῦμαι.
Φοбοῦμαι, φίλοι μου, θέλω νὰ φύγω.
Δὲν βλέπετε πῶς χάθηϰαν ἀμέσως
οἱ δαίμονες σὰν μ᾽ εἴδανε νὰ ϰάνω
τὸ σχῆμα τοῦ σταυροῦ τὸ ἁγιασμένο;’
Οἱ Ἕλληνες ἐϰάγχασαν μεγάλα‧
‘Ντροπή, ντροπὴ νὰ λὲς αὐτὰ τὰ λόγια
σὲ μᾶς τοὺς σοφιστὰς ϰαὶ φιλοσόφους.
Τέτοια σὰν θὲς εἰς τὸν Νιϰομηδείας
ϰαὶ στοὺς παππάδες του μπορεῖς νὰ λές.
Τῆς ἔνδοξης ῾Ελλάδος μας ἐμπρός σου

[p. 189]

 

zijn voor jou verschenen.

 

En als ze weggingen, meen dan vooral niet

 

dat ze bevreesd waren voor een handgebaar.

 

Alleen, toen zij zagen dat jij dat platvloerse,

 

lompe gebaar maakte, voelde hun edele natuur walging

 

en uit minachting voor jou verdwenen zij.’

 

Zo spraken ze tot hem en de domkop kwam

 

zijn heilige en gezegende angst

 

te boven, en hij werd overtuigd

 

door de goddeloze woorden van de Grieken.

οἱ μεγαλείτεροι θεοὶ φανῆϰαν.
Κι᾽ ἂν φύγανε νὰ μὴ νομίζῃς διόλου
ποὺ φοбηθῆϰαν μιὰ χειρονομία.
Μονάχα σὰν σὲ εἴδανε νὰ ϰάνῃς
τὸ ποταπότατον, ἀγροῖϰον σχῆμα
συχάθηϰεν ἡ εὐγενής των φύσις
ϰαὶ φύγανε ϰαὶ σὲ περιφρονῆσαν’.
῎Ετσι τὸν εἴπανε ϰι᾽ ἀπὸ τὸν φόбο
τὸν ἱερὸν ϰαὶ τὸν εὐλογημένον
συνῆλθεν ὁ ἀνόητος, ϰ᾽ ἐπείσθη
μὲ τῶν Ἑλλήνων τ᾽ ἄθεα τὰ λόγια.

In het theater

Ik had er genoeg van om het toneel te volgen,
en keek omhoog naar de loges.
In één loge zag ik jou
met je vreemde schoonheid en verdorven jeugd.
Dadelijk kwam mij weer voor de geest
wat men mij 's middags over jou had verteld,
en mijn verbeelding en mijn lichaam raakten opgewonden.
Terwijl ik in verrukking keek naar
je vermoeide schoonheid, je vermoeide jeugd,
naar je chique kleren,
fantaseerde ik over je en stelde ik me je voor
zo, als men mij 's middags over jou had verteld.

Στο θεατρο

Βαρέθηϰα νὰ βλέπω τὴν σϰηνή,
ϰαὶ σήϰωσα τὰ μάτια μου στὰ θεωρεῖα.
Καὶ μέσα σ᾽ ἔνα θεωρεῖο εἶδα σένα
μὲ τὴν παράξενη ἐμορφιά σου, ϰαὶ τὰ διεφθαρμένα νειάτα.
Κι᾽ ἀμέσως γύρισαν στὸν νοῦ μου πίσω
ὅσα μὲ εἴπανε τὸ ἀπόγευμα γιὰ σένα,
ϰ᾽ ἡ σϰέψις ϰαὶ τὸ σῶμα μου συγϰινηθῆϰαν.
Κ᾽ ἐνῶ ἐϰὑτταζα γοητευμένος
τὴν ϰουρασμένη σου ἐμορφιά, τὰ ϰουρασμένα νειάτα,
τὸ ντύσιμό σου τὸ ἐϰλεϰτιϰό,
σὲ φανταζόμουν ϰαὶ σὲ εἰκόνιζα,
ϰαθὼς μὲ εἴπανε τὸ ἀπόγευμα γιὰ σένα.

[p. 190]

De verbonden schouder

Hij zei dat hij zich gestoten had tegen een muur of gevallen was.
Maar waarschijnlijk was er een andere reden
voor de gewonde en verbonden schouder.

Door een wat bruuske beweging, gemaakt
om wat foto's die hij van dichtbij wilde bekijken
van een étagère af te halen,
raakte het verband los en er vloeide wat bloed.

Ik verbond de schouder weer, en bij het verbinden
talmde ik; want hij had geen pijn
en ik vond het prettig om naar het bloed te kijken.
Iets van mijn liefde was dat bloed.

Toen hij weg was vond ik voor zijn stoel
een bebloed lapje, een stukje van het verband,
een lapje om direct in de vuilnisbak te gooien;
ík bracht het naar mijn lippen
en hield het daar een lange tijd -
het bloed van de liefde tegen mijn lippen.

Ο δεμενοσ ωμοσ

Εἷπε ποὺ χτύπησε σὲ τοῖχον ἢ ποὺ ἔπεσε.
Μὰ πιθανὸν ἡ αἰτία νἆταν ἄλλη
τοῦ πληγωμένου ϰαὶ δεμένου ὤμου.

Μὲ μιὰ ϰομμάτι βίαιη ϰίνησιν,
ἀπ᾽ ἕνα ράφι γιὰ νὰ ϰαταιбάσει ϰάτι
φωτογραφίες ποὺ ἤθελε νὰ δεῖ ἀπὸ ϰοντά,
λύθηϰεν ὁ ἐπίδεσμος ϰ᾽ ἔτρεξε λίγο αἶμα.

Ξανάδεσα τὸν ὦμο, ϰαὶ στὸ δέσιμο
ἀργοῦσα ϰάπως· γιατὶ δὲν πονοῦσε,
ϰαὶ μ᾽ ἄρεζε νὰ βλέπω τὸ αἶμα. Πρᾶγμα
τοῦ ἔρωτός μου τὸ αἶμα ἐϰεῖνο ἦταν.

Σὰν ἔφυγε ηὖρα στὴν ϰαρέγλα ἐμπρός,
ἕνα ϰουρέλλι ματωμένο, ἀπ᾽ τὰ πανιά,
ϰουρέλλι ποὺ ἔμοιαζε γιὰ τὰ σϰουπίδια ϰατ᾽ εὐθείαν‧
ϰαὶ ποὺ στὰ χείλη μου τὸ πῆρα ἐγώ,
ϰαὶ ποὺ τὸ φύλαξα ὥρα πολλὴ -
τὸ αἷμα τοῦ ἔρωτος στὰ χείλη μου ἐπάνω.