De Tweede Ronde. Jaargang 4
(1983)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 132]
| |
Vertaalde poëzie
Frontispice voor ‘Logboek II’ van Jorgos Seféris, 1946. Aquarel
| |
[pagina 133]
| |
GedichtenGa naar voetnoot*
| |
Villa Natacha
| |
[pagina 134]
| |
Saxifrage
Iris, Clochette, Myosotis
Primevère, Aubépine, Tubereuse
Paquerette, Ancolie, en de vormen alle
Duidelijk geschreven in het fruit: de cirkel, het vierkant
De driehoek en de ruit
Zoals de vogels ze zien, dat de wereld eenvoudig mag worden
Een tekening van Picasso
Met vrouw, kind en centaur.
Ik zeg: dit zal komen. En het andere zal voorbijgaan.
't Is niet veel dat de wereld wil. Iets heel
Gerings. Als de zwenking van het stuur vóór het ongeluk
Maar dan
Precies
In
Tegengestelde richting
Lang genoeg hebben we het gevaar aanbeden en het wordt tijd
dat het ons dat vergoedt.
Ik droom van een revolutie weg van het kwaad en de oorlogen zoals die, weg van het clair-obscur en de halftonen, eens teweeggebracht werd door Matisse.
Saxifrage
Iris, Clochette, Myosotis
Primevère, Aubépine, Tubereuse
Paquerette, Ancolie, καὶ τὰ σχήματα ὅλα
Καθαρογραμμένα μέσ᾽ στὰ φροῦτα: ὁ κύκλος, τὸ τετράγωνο
Τὸ τρίγωνο καὶ ὁ ρόμβος
Ὅπως τὰ βλέπουν τὰ πουλιά, νὰ γίνει ἁπλὸς ὁ κόσμος
Ἕνα σχέδιο Πικασσὸ
Μὲ γυναίκα, παιδάκι καὶ ἱπποκένταυρο.
Λέω: κι αὐτὸ θὰ ᾽ρθεῖ. Καὶ τ᾽ ·ἄλλο θὰ περάσει.
Πολὺ δὲ θέλει ὁ κόσμος. Ἕνα κάτι
Ἐλάχιστο. Σὰν τὴ στραβοτιμονιὰ πρὶν ἀπὸ τὸ δυστύχημα
Ὅμως
Ἀκριβῶς
Πρὸς
Τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση
Ἀρκετὰ λατρέψαμε τὸν κίνδυνο κι ἶναι καιρὸς νὰ μᾶς τὸ ἀνταποδώσει.
Ὀνειρεύομαι μιὰν ἐπανάσταση ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ κακοῦ καὶ τῶν πολέμων σὰν αὐτὴ ποὺ ἔκανε, ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ σκιόφωτος καὶ τῶν ἀποχρώσεων, ὁ Matisse. | |
[pagina 135]
| |
II
Maar als twee vrienden
Spreken of zwijgen - vooral dan -
Is er geen derde mogelijkheid
En zoals vrienden, schijnt het,
Verstaan ook zeeën elkaar van ver.
Een beetje wind is genoeg, een stukje donker wilgenhout
Fijngewreven tussen de vingers en kijk:
De golf? Is dat het?
Is dat het wat tegen je spreekt in het enkelvoud en zegt:
‘Vergeet me niet’ ‘Vergeet me niet’? Is het Anaktoría?
Of misschien toch niet? Misschien alleen het water dat stroomt
Dag-en-nacht in het kerkje van Ayía Paraskeví?
Wat vergeten? Wie? Niets weten we.
Zoals gisteravond toen je iets brak
Een oude vriendschap, een porseleinen herinnering
Zie je nu het dag wordt alwéér
Hoe onrechtvaardig je was in je oordeel
En je mond bitter, vóór de koffie,
Doelloos gebarend naar, wie weet,
Een ander leven vorm je een echo en het is daardoor
(Of misschien ook door de gedachte
Soms zo sterk dat hij uitsteekt)
Dat tegenover je, ineens, van boven tot onder de spiegel
Barst.
| |
II
Ὅμως ἐκεῖ ποὺ δύο φίλοι
Μιλοῦν ἢ καὶ σωπαίνουν - πρὸ παντὸς τότε -
Τρίτο τίποτα δὲ χωρεῖ
Κι ὅπως οἱ φίλοι, φαίνεται,
Καὶ οἱ θάλασσες ἀπὸ μακριὰ ἐπικοινωνοῦνε
Φτάνει λίγος ἀέρας, μιὰ σταλιὰ τριμμένης
Μέσ᾽ στὰ δάχτυλα, σκούρας, λυγαριᾶς καὶ νά:
Τὸ κύμα; Εἶναι αὐτό;
Εἶναι αὐτὸ ποὺ σοῦ μιλάει στὸν ἑνικὸ καὶ λέει
‘Μὴ μὲ ξεχνᾶς’ ‘Μὴ μὲ ξεχνᾶς’; Εἶναι ἡ Ἀνακτορία;
Ἢ μήπως ὄχι; Μήπως τὸ νερὸ μόνον ποὺ τρέχει
Νύχτα-μέρα στῆς Ἁγίας Παρασκευῆς τὸ ἐκκλησάκι,
Νὰ ξεχάσεις τί; Ποιός, Τίποτα δὲν ξέρουμε.
Ὅπως ἀποβραδὶς ποὺ κάτι σοῦ ἔσπασε
Μιὰ φιλία παλαιή, μιὰ θύμηση ἀπὸ φάρφουρο
Ξανὰ πόσο ἄδικα ἤξερες νὰ κρίνεις
Βλέπεις τώρα ποὺ ξημέρωσε
Κι ἔχεις πικρό, πρὶν ἀπὸ τὸν καφέ, τὸ στόμα
Χειρονομώντας ἄσκοπα, μιᾶς ἄλλης,
Ποιὸς τὸ ξέρει, ζωῆς, κάνεις ἠχὼ κι εἶναι ἀπ᾽ αὐτὸ ποὺ
(Ἢ μπορεῖ κι ἀπ᾽ τὴ σκέψη
Κάποτε τόσο δυνατή, ποὺ προεξέχει)
Ἀντικρύ σου, μεμιᾶς, πάνου ὣς κάτου ὁ καθρέφτης ραγίζεται
| |
[pagina 136]
| |
Ik zeg: dat ene moment, het enige dat je
Als het komt niet herkent
Barst het Geschrevene
En néémt hij die geeft.
Want zo niet dan zal
Ook de dood gedood moeten worden en de vernietiging
Vernietigd en het kleine
Roze kiezelsteentje dat je eens
In je hand hield ook dat zal dan
Ergens, millennia ver, opnieuw gevormd worden.
Met wijsheid en moed. Picasso en Laurens. Laten we de Psychologie, de Politiek en de Sociologie met voeten treden, zonverbrand in een simpel wit overhemd.
Λέω: τὴ μιὰ στιγμή, τὴ μόνη ποὺ
Ἐὰν φτάνει δὲ γνωρίζεις
Τὰ Γραμμένα ραγίζονται
Καὶ αὐτὸς ποὺ δίνει, παίρνει. Ἐπειδὴ ἐὰν ὄχι τότε θὰ
Πρέπει καὶ ὁ θάνατος νὰ θανατώνεται καὶ ἡ φθορὰ
Νὰ φθείρεται καὶ τὸ μικρὸ
Τριανταφυλλὶ ποὺ κάποτε
Στὴν παλάμη σου κράτησες, βότσαλο καὶ αὐτὸ
Κάπου, χιλιετηρίδες μακριά, ν᾽ ἀνασυντίθεται.
Μὲ σοφία καἰ θάρρος. Picasso καὶ Laurens. Νὰ πατήσουμε πάνω στὴν Ψυχολογία, στὴν Πολιτική, στὴν Κοινωνιολογία, ἡλιοκαμένοι μ᾽ ἕνα σκέτο ἄσπρο πουκάμισο. | |
III
Mens, in weerwil van jezelf
Slecht - je lot was bijna anders.
Als je je tegenover zelfs maar een bloem
Naar behoren
Wist te gedragen, was alles van jou. Want uit het weinige, soms
Ook uit het ene - zo is liefde -
Kennen we de rest. Maar de menigte, kijk:
Aan de rand van de dingen staat ze
Alles wil ze en neemt ze en behouden kan ze niets.
| |
III
Ἄνθρωπε, ἄθελά σου
Κακὲ - παρ᾽ ὀλίγο ἡ τύχη σου ἄλλη.
Σ᾽ ἕνα, ἔστω, λουλούδι ἀντίκρυ ἂν ἤξερες
Νὰ πολιτεύεσαι
σωστά, θὰ τά ᾽χες ὅλα. Ἐπειδὴ ἀπ᾽ τὰ λίγα, μερικὲς φορὲς
Κι ἀπὸ τὸ ἕνα - ἔτσι ὁ ἔρωτας -
Γνωρίζουμε τὰ ὑπόλοιπα. Μόνο τὸ πλῆθος νά:
Στὸ χεῖλος τῶν πραγμάτων στέκει
Ὅλα τὰ θέλει καὶ τὰ παίρνει καὶ δὲν τοῦ μένει τίποτα.
| |
[pagina 137]
| |
Reeds is de namiddag gekomen
Sereen als in Mytilini of als een schilderij
Van Theófilos tot aan verderop Eze, Cap-Estel,
Baaien waar de wind omhelzingen neerspreidt
Zo een helderheid
Dat je de bergen kunt aanraken en de man
Blijft zien
Die uren geleden langskwam
Onverschillig, maar nu moet hij aangekomen zijn.
Ik zeg: ja, ze moeten gekomen zijn
De oorlog aan zijn eind, de Tyran tot zijn val
En de angst voor de liefde bij de naakte vrouw.
Ze zijn gekomen, ze zijn gekomen en alleen wij kunnen niet zien
Maar gedurig rondtastend stoten we op de verschijningen.
Engel, jij die hier ergens rondzweeft
Veelbeproefd en onzichtbaar, neem me bij de hand
Verguld zijn de valstrikken van de mensen
En ik moet tot de buitenstaanders blijven behoren.
Want ook de Onzienlijke, ik voel dat hij er is
De enige die ik Prins noem, als
Het huis rustig
Verankerd in de zonsondergang
Onbekende flitsen uitzendt
En een gedachte als van een stormaanval
Ons terwijl we naar elders gingen plotseling
Overmeestert.
(1969)
Κιόλας ἔφτασε τὸ ἀπόγεμα
Γαλήνιο σὰν τῆς Μυτιλήνης ἢ μιᾶς ζωγραφιᾶς
Τοῦ Θεοφίλου, ὣς πέρα τὸ Eze, τὸ Cap-Estel,
Κόλποι ὅπου σιάχνει ἀγκαλιὲς ὁ ἀέρας
Μία διαφάνεια τόση
Ποὺ τὰ βουνὰ τ᾽ ἀγγίζεις καὶ τὸν ἄνθρωπο ὲξακολουθεῖς νὰ βλέπις
Ποὺ πέρασε ὧρες πρὶν
Ἀδιάφορος, μὰ τώρα πρέπει νὰ ἔφτασε.
Λέω: ναί, πρέπει νὰ ἔχουν φτάσει
Ὁ πόλεμος στὸ τέρμα του, καὶ ὁ Τύραννος στὴν πτώση του
Καὶ ὁ φόβος τοῦ ἔρωτα μπρὸς στὴ γυμνὴ γυναίκα.
Ἔχουνε φτάσει, ἔχουνε φτάσει καὶ μόνο ἐμεῖς δὲ βλέπουμε
Παρὰ ψαύοντας ὁλοένα πέφτουμε στὰ φαντάσματα πάνου.
Ἄγγελε σὺ ποὺ κάπου ἐδῶ γύρω πετᾶς
Πολυπαθὴς καὶ ἀόρατος, πιάσε μου τὸ χέρι
Χρυσωμένες ἔχουν τὶς παγίδες οἱ ἄνθρωποι
Κι εἶναι ἀνάγκη νὰ μείνω ἀπ᾽ τοὺς ἀπέξω.
Ἐπειδὴ καὶ ὁ Ἀφανής, παρὼν αἰσθάνομαι πὼς εἶναι
Ὁ μόνος ποὺ τὸν ὀνομάζω Πρίγκιπα, ὅταν
Ἤρεμα τὸ σπίτι
Ἀγκυροβολημένο μέσ᾽ στὸ ἡλιοβασίλεμα
Βγάνει ἄγνωστες λάμψεις
Καὶ σὰν ἀπὸ ἔφοδο, μιὰ σκέψη
Ἐκεῖ ποὺ γιὰ τ᾽ ἀλλοῦ τραβούσαμε ἀναπάντεχα μᾶς κυριεύει.
1969. - |