De Tweede Ronde. Jaargang 4

[p. 46]

De straat op
Rob Schouten

voor Désirée

Vandaag sprak ik iemand in wereldbeelden,
een oude opkoper die weinig bood.
Als je het kwijt wilt kan het niet veel zijn,
zei hij, en anders moet je het maar houden.

Hij sprak me moed in. Houd het, beste vriend,
wat denk je ervoor in de plaats te krijgen?
Het paradijs heb ik niet voor je bij me,
en onder ons gezegd, het is er niet.

Maar ik hield aan, hardnekkig en wanhopig.
Wat biedt u, vroeg ik, slaap? Krankzinnigheid?
Vrouwen? Mystiek inzicht? Soms medicijnen?
Een boek? Begaafdheid? Misschien medelijden?

Geef het voor niets, zei hij vrekkig, leven
is niet verplicht, ík schrijf je zelfmoordbrieven;
dicteer maar en ik zal ze publiceren
voor een selecte groep geïnteresseerden.

- Er stonden mensen om ons heen te lachen.
Ik was hun tijdverdrijf, zij niet het mijne.
Loop door, riep ik, en ga me thuis bewenen,
of ruil met mij, dan lach ik jullie uit -

Vergeet je jeugd, hernam de koopman kalm,
verspil je tijd niet aan afwezigheid
of aan de oorzaken die je bedenkt,
ga naar bed met je tijdelijke muze

[p. 47]

 

- die wil niet, zei ik - des te beter dan,

 

je eeuwige, en sta er niet bij stil.

 

Begin morgen opnieuw en overmorgen,

 

maak je geen zorgen over melkwegstelsels.

 

 

 

Verbitterd kwam ik thuis en dronk zeer veel

 

bij droevige muziek, ononderbroken,

 

tot ik stomdronken was en almaar dacht

 

dat ik louter mijzelf geschapen had.

 

 

 

Toch werd het zonder mij weer overdag

 

en onderscheidde ik mij op mijn kussen,

 

zonder noodzaak maar kennelijk ontwaakt

 

door iets inwendigs waar ik mee moest leven.

 

 

 

Ik ging de straat op en werd niet gelouterd

 

noch voelde ik mij wereldnieuws ineens

 

of nietig in de volle winkelstraten

 

of democratisch of tot iets verplicht.

 

 

 

De handelaar was weg, ik had een kater

 

uit duizenden en was naar niets op zoek,

 

maar vond het niet omdat er weinig is,

 

nauwelijks hoop en ook haast geen gemis.