De Tweede Ronde. Jaargang 4

[p. 32]

Twee gedichten
J. Hombergen

Venster te Skiathos

't Uur, waarop schaduwen
verdiepen. Door de witkalk
trekt een hitte-bevangen geeuw.
Beneden balanceren
op de steilte van de klif
de zeehavik en de meeuw.

De blauwe lucht lijkt
in het open venster tot
niets meer te herleiden.
Beklemmend moet zijn
in haar eenzelvigheid de
omarming der kozijnen.

En hoor ik niet
het ruwe gras onder
de vensterbank lijden,
zoekend zich naar het
vermoeden te bevrijden
van een nietige zee?

Hoe onmiddellijk zijn
deze dingen niet, hoe totaal
en nauwelijks te ontkomen?
Dat ik zo weg zou kunnen
stappen uit mijn luiheid
en dit venster bewonen.

[p. 33]

Olympus, de zuidelijke aanblik

Een berg is een tent waarop gras
hardnekkiger groeit dan elders.
Hij kan ook rotsen ontketenen
voor meteorologen
om er hun pijp op uit te kloppen.
Hoog in de lucht kijken
serieuze toppen toe, zo vreemd.

Spelonken en ravijnen
verzwijgen hun groots complot.
Petroleumlicht dooft
en de slaapzak ontrolt een
verlammende nacht.
Wekkers tikken in de dorpen
beneden, lichtere vlekken
op een trage aardstroom.

De gestalte van een tijdloze
dwergden, en zelfs het duister
is hoger en witter.
Het rust op de volle altitude
van je geopende ogen.
In de eeuw van een berg
verbreng je de nacht.

Verweg hoor je de moszachte
gongslag van het morgenlicht
op het tentzeil vallen.
Bergamotthee en sigaret
scheiden je van de aanlooptoppen.
Een verlaten plein van zwerfkeien,
bergbewoners van het eerste uur.
Daarachter, onzegbaar eenzaam:
de zuidelijke muur.