De Tweede Ronde. Jaargang 4

[p. 31]

Twee gedichten
Marko Fondse

Hollandsche Arcadia

Er is dat kunstwerk van de kleine tuinen,
bonestaken en beschoten wallekanten;
bedoeningen met altijd wel een plank los;
vanuit treinen onder zelfmoordluchten
opeens zo reddend als de geur van koffie.

God heeft hier als muziek de regen
verordineerd. Zijn groten zouden
hier maar klinkklank en ontwijding zijn.
Met rubberlaars en visgerei ontkomt hier
een man aan trouweed, kinderen en bazen.

Bij mos en kroos hebben de paradijzen
hun eigen ruimtelijke ordening,
zo dierbaar als de bluts in het email
waaruit één mond al jaren heeft gedronken.
Weerloos ziet de onanist de dragline.

Grafschrift voor Leukadas, nog te sterven

De wereld had ik aan mijn voeten met
geen meerdere gave dan van schoon te zijn.
De gunst van rijken, mannen, vrouwen, knapen
versmaadde ik om te leven met een dichter.
Wie eens mijn graf passeert: wanneer mijn ogen
u door zijn verzen niet meer doen ontbranden,
vloek dan hem die mijn schoonheid heeft verbruikt.
Maar kan Leukadas nog uw nachtrust roven -
zo zegen hem die ik een muze was.